Ik zoek naar woorden die zinnen, die spreken
die stromen, vanzelf, die als water, bewegen
Woorden die weten wat woorden niet weten
die dingen doen voelen die waren vergeten
Woorden die los staan van taal en toch dragen
die antwoorden zijn door voorzichtig te vragen
Woorden die wijzen, hun vorm ver voorbij
Ik kan ze niet vinden,
ik wacht.
Dan vinden ze mij.
Zo. Het was me het maandje wel. Eerlijk is eerlijk, de maand was pittiger dan ik gehoopt had. Maar misschien is dat oké. Soms gaat dat zo, dat blijkt maar weer. En er waren ondanks dat – of misschien wel dankzij – ook hele kostbare momenten. Gelukkig maar. Tijd voor een terugblik.
December was de maand van…
Als ik 2020 een woord zou mogen geven, zou het Ontdekken zijn. Want wat is er veel ontdekt dit jaar. Wat hebben we als wereld veel ontdekt. En wat mocht ik zelf veel ontdekken.
Ik houd van wat dat woord betekent als je het ontleed: ont-dekken. Alsof je ergens een kleedje vanaf trekt. Of er stof vanaf veegt. Iets opgraaft. Iets wat eerder niet te zien was, wordt nu ineens zichtbaar. Daarvoor was het er blijkbaar ook al, maar nu je het ontdekt hebt, nu bestaat het ineens in jouw leven.
En ik houd bovendien van het gevoel dat dat woord me geeft. Er klinkt nieuwsgierigheid doorheen. Openheid. Misschien ook verwondering. Een ‘ahh, kijk nou!’. En het schept ruimte, hoop, vertrouwen. Want als dit ontdekt kon worden, als dit er al die tijd al bleek te zijn – wat is er dan nog meer? Alsof er overal schatten voor het oprapen liggen. Zelfs als het niet zo lijkt, zelfs als er op het eerste gezicht niks te zien is. Trek niet te snel conclusies, want wie weet. Het kan zomaar.
lees verder →Dag november! Het was een rijke maand. Als ik naar de afbeelding hieronder kijk, ademt die voor mij precies hoe het was: een overvloed aan donkeroranje/roestige kleuren, dwarrelende bladeren en kerstkaarten. En een gelukkige Nina die zich heel erg levend voelde. Zo, dat was de korte samenvatting. Nu de lange.
November was de maand van…
o Nieuwe kerstkaarten geboren laten worden.
Ja, ik maakte kerstkaarten! En dat is altijd een heel precies klusje. Er zijn al zoveel kerstclichés, wat kan ik daar nog aan toevoegen? Ook qua planning was het allemaal spannend, want in oktober was ik er niet aan toegekomen. Dus in de eerste twee weken van november baande ik me vol overgave een weg door het creatieve proces. Dat ging niet vanzelf, maar uiteindelijk lukt het en stuurde ik vier gloednieuwe ontwerpen naar de drukker. Ha. Het is wat hè, dat creatieve proces. Alsof je hart binnenstebuiten keert en dan precies al het bruikbare eruit vist en dat omsmelt tot iets tastbaars. Zo voelt het in ieder geval.
lees verder →Vertrouw je toe aan dit moment,
verlaat de wegen die je kent,
maak wie je bent tot je kompas,
niet wie je worden wil of was.
– Hein Stufkens
Ik zit hier, aan mijn bureau, op mijn fijne werkplek in de stad. Naast me liggen nieuwe kleurpotloden, ik zocht ze gisteren met veel zorg uit. Het werden er per ongeluk een heleboel, maar de kleuren passen onverwacht prachtig bij elkaar. Elke keer als ik ze zie liggen, geniet ik er even van. Mooie warme, diepe, rijke kleuren.
Zo voelt het leven. Diepe, warme, verzadigde tinten in de alledaagse dingen. Die potloden, ik weet het, je zou kunnen zeggen dat het maar potloden zijn. Dat ze niet het doel op zich zijn, maar een doel dienen, een functie hebben, een middel zijn. Zoals veel van de alledaagse dingen niet het doel op zich lijken te zijn. En toch brengen ze vreugde.
Mijn leven lijkt op dezelfde manier te gaan. Ik fiets naar mijn werk. Ik hang was op. Ik maak een wandeling. Ik teken. Ik bel met een vriendin. Ik zet koffie. Ik maak me druk om iets kleins. Ik eet boterhammen in het bos. Ik maak een foto van iets moois waar mijn oog op valt. Ik zeg nee tegen een opdracht. Ik steek een kaars aan in een kerk. Ik stuur kaarten naar de drukker. Ik snijd groente. Ik schrijf in mijn dagboek. Ik vind de stilte. Ik verstuur een mail. Ik geef de planten water. Ik denk na over belangrijke en onbelangrijke dingen. Ik lees een boek uit. Ik koop kleurpotloden.
lees verder →Dag oktober, je was me er eentje! Een kleurrijke maand met veel fijns, maar het was toch ook best een roerige maand, met allerlei uitersten. Lees maar mee, als je zin hebt.
Oktober was de maand van…
o Alle mooie herfstkleuren.
Oef ja, zo fijn! Prachtig hoe alle bladeren nu verkleuren, er is zo veel moois te vinden buiten! Zeker als de zon dan schijnt. Ik zuig alle warme kleuren als een spons in me op, en doe gezellig mee. Mijn illustraties hebben de laatste tijd per ongeluk opvallend veel warme kleuren. En mijn kleren trouwens ook. Ik draag nog steeds mijn zomerjas omdat hij zo mooi matcht met de bomen. En ik kocht twee grote takken met rode besjes/rozenbottels, dus nu voelt het in huis ook extra herfstig.
lees verder →
Ik zit hier. Ik heb kaarsjes aangestoken, ik neem slokjes koffie. Op de achtergrond draait muziek. Toen ik vanochtend iets in een kast zocht, vond ik twee cd’s van Brown Feather Sparrow. Het is muziek die ik het liefst in de herfst luister, maar ik was het even vergeten.
De muziek brengt van alles bij me naar boven. Al die herfsten, de afgelopen jaren. Een seizoen waar ik nooit echt naar uitzie, maar als het eenmaal zo ver is, kan ik er toch vaak van genieten. Nu ook. De kleuren, het zachte licht. Als de zon schijnt. Het bos. Hoe bladeren naar beneden dwarrelen. Zo mooi, dat er soms zomaar tranen uit mijn ogen mee dwarrelen.
Dit jaar, deze herfst. Voor het eerst sinds lang ben ik niet echt bang voor wat er komen gaat. Voor de maanden hierna. November. December. Januari misschien. De winter.
lees verder →