februari.

Februari, wat was je nieuw. Niet fonkelend stralend spectaculair nieuw, maar gewoon rustig borrelend en broeiend nieuw. Zoals buiten. Nog geen over de top bloesemfeest, maar het nieuwe van de lente hangt toch echt al onmiskenbaar in de lucht.

Ik luisterde er een podcast over. Over het nieuwe van februari, om ons en in ons. En hoe de uitnodiging niet is om al het nieuwe leven de grond uit te trekken, maar hoe we worden uitgenodigd om het zachtjes te koesteren, te beschermen en te voeden. Zodat het wortel kan schieten.

Die podcast kwam op het juiste moment. Ik luisterde ‘m in een week waarin mijn agenda angstaanjagend leeg was, en in plaats van ‘m zo gauw mogelijk te vullen, besloot ik van de rust en ruimte gebruik te maken. Ik mijmerde veel die week. Ik voelde. Ik vroeg me nieuwsgierig af wat voor nieuws er bij mij onder de grond aan het ontkiemen is. Hoe het eruit ziet weet ik nog niet, maar ik kan me er wel op afstemmen en mijn oren en ogen openhouden. Ik maakte een moodboard met alles wat deze tijd mijn naam fluistert. Woorden, beelden, sferen die zachtjes aan me trekken, die mijn hart sneller laten kloppen, die ergens diep in me iets aanraken. Het was fijn om er bij stil te staan. Wie weet wat eruit groeit.

Ik genoot van de zon. Van buiten op de tuinbank mijn boterham opeten. Soms een boek erbij, of juist het gezelschap van Floris. Het is nog koud, maar met een sjaal en extra vest kan het net, besloot ik.

lees verder →

vind rustig je weg.

Dat je soms alleen bent
betekent niet dat je alleen bent
De mensen om je heen
zijn om je heen

De grond gaat niet weg
de hemel blijft
Eindeloze ruimte
die je opvangt en voedt

Hoe stil je ook staat
je staat nooit stil
Geen moment is verspild
het maakt niet uit wat je doet

Het maakt uit wat je doet
zachtjes maak je verschil
Als je het even niet weet
begin dan maar ergens

Besluit te vertrouwen
doe je ogen dicht en weer open
Begin maar gewoon
en vind rustig je weg.

januari.

Dag januari. Wat had je veel in je. Ik kan me geen januari herinneren die zo snel voorbij vloog. Ik zat er zo diep in dat ik de tijd vergat.

Je was een maand van onderweg zijn. Letterlijk: ik kan toch zeker de helft van de provincies afstrepen. Een paar dagen in Zeeland, een feestje hier, een opleiding daar. Mijn weekendabonnement voor de trein bleek een gouden vondst.

En figuurlijk was ik ook onderweg. Innerlijke processen die door mijn opleiding aangewakkerd werden. Soms is er geen weg terug, en ook geen weg omheen. Dus dan maar op volle kracht – en met volle kwetsbaarheid – er doorheen.

lees verder →

jij een tunnel, ik de zee.

Was ik maar een tunnel,
stond er op een brugwachtershuisje in Middelburg. Ik glimlachte, maakte een foto en rolde mijn koffertje verder richting de airbnb.

Soms zou ik het ook wel willen,
een tunnel zijn.

Gewoon rechtdoor, niks anders dan dat. Niets dat me af kan leiden van mijn eigen koers. Geen getwijfel over links of rechts. Geen kans om te verdwalen. Soms lijkt het me wel wat.

Maar ik ben geen tunnel.

Ik ben denk ik meer een open zee.

Ik golf mee met de wind. Dan weer dein ik hard en onstuimig naar links, het volgende moment kabbel ik rustig rechtsom. Een golf in mij waait hoog op, slaat ruw om, en verdwijnt weer in mijn diepte. Ik kom aan land, steeds opnieuw, steeds opnieuw.

Gelukkig houd ik van de zee. Veel meer nog dan van tunnels, om eerlijk te zijn. Laat me maar een beetje waaien, mijn eigen vrije ritme volgen. Eb en vloed, eb en vloed. Dan ben ik geloof ik op m’n best.

Dat huisje op de brug mag van mij een tunnel zijn.
Dan ben ik wel de zee.

lees verder →

december.

December was de maand van donkerblauwe sterrenhemels en een okergele gloed. Een gloed die ik ook om mijn dagen vond. Soms voelde alles zo rijk en heilig.

Mijn weken deinden mee op het ritme van de tekeningen die ik maakte voor het klooster in Huissen. Elke week eentje: mijmeren, stoeien, schetsen, maken, afwerken, nagloeien. En dan weer opnieuw. (Hier zijn ze te zien.)

lees verder →

een kerstverhaal.

Een lange reis
we zijn nu hier
God weet waarom
het liep zo
we liepen zo

Zo hadden we het niet bedacht
maar dit waren de enige stappen die we konden zetten
dus we zijn nu hier
en God weet waarom

Er is weinig om aan vast te houden
weinig anders dan elkaar
dan de chaos van vandaag
het tastbare van dit moment
dit moment

En in onze moeie handen
ligt de toekomst
de kwetsbare toekomst
zo afhankelijk nog
zo nieuw, zo hulpeloos, zo teer

Soms ineens een ver gevoel
een warmte, een gedachte:
wat als het zo moest zijn
wat als dit het is
onze weg
deze plek

Uit onverwachte hoeken
cadeaus
vreemdelingen die zeggen: je hebt geluk
hier gebeurt het
hier moest je zijn

We hebben ernaar gezocht
het klopt
dit alles
het klopt

Dus hier zijn we
moe, het overzicht kwijt

In onze lege handen
de toekomst
het heden
dit moment

alles wat we nog niet weten

En op de bodem van onze verwarde harten
klopt er iets:

een zacht vermoeden
van heiligheid


(Toen ik een maand of twee geleden mijmerde over Kerst en dat aloude verhaal, kwamen deze woorden op papier. Het vormde de basis voor deze kaart. Misschien is het licht bij jou deze dagen, misschien donker. Misschien allebei. Blijf zachtjes dat vermoeden van heiligheid koesteren. Vol overgave mag ook :) Ik wens je alle goeds. X)

november.

November. Met de winter in het vooruitzicht zette ik zachtheid bovenaan mijn lijstje.

En met zachtheid bedoel ik: de woonkamer extra knus, bijna altijd wel ergens een kaarsje aan. Een dekentje in de buurt, of op z’n minst een warme trui. Op de grond zitten. Mezelf zo nu en dan even vrij pleiten van alles. Naar mijn lijf luisteren. Ruimte geven aan wat ik voel, ongeacht wat het is en waarom het is. Me niet te veel bezig houden met grote vragen (behalve als ik daarvoor in de stemming ben). Zoveel mogelijk hier en nu zijn. Ik moest soms denken aan de woorden uit een lied: ‘Ik hoef alleen maar voor dit nu te zorgen, heel zachtjes al het andere te laten gaan.’

Aan het begin van de maand drukte iemand me op het hart om goed voor mezelf te zorgen. Dus elke keer als ik twijfelde of ik mezelf iets zou gunnen, trok dat me over de streep. Ik had er nooit spijt van.

En ja, het was ook nodig. Want mijn werk stond op een hoog pitje: ik maakte twee nieuwe winterse kaarten en verklaarde de winteractie voor geopend. Bijna elke dag even bestellingen naar de brievenbus brengen. Deze tijd van het jaar is het altijd gezellig druk in de webshop.

En daarnaast maakte ik tekeningen voor het klooster in Huissen. Adventsbeelden vol sterren en visioenen, bergen en meer. Een opdracht die me na aan het hart ligt: Bijna drie jaar terug volgde ik een retraite in dat klooster en sindsdien voel ik me er verbonden mee. Toen ik het afgelopen jaar brainstormde over wat voor soort opdracht ik het aller-, allerliefst zou doen, moest ik aan het klooster denken. Uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan en ging ik langs voor een gesprek. En nu zijn we een half jaar verder en ben ik voor hen aan het werk. Zo bijzonder hoe dat dan kan gaan. Een proces van zoeken, proberen, stappen zetten, wachten, steeds opnieuw aanvoelen wat klopt. Mooi wel.

lees verder →
1 2 3 4 68
Translate »