nieuwe ruimte.

7 januari, 2022

Zeven januari is het. Ik ben net thuis, na een ochtend op kantoor. Samen met mijn kantoorgenootje maakte ik een frisse start. Een schoonmaakbeurt voor onze fijne plek. De een had een stofzuiger meegenomen, de ander appelflappen :)

En nu zit ik hier. Hier in januari. Nieuwe ruimte, zo voelen deze dagen. Na een paar weken van terugtrekken, loslaten, vertragen en naar binnen keren – met en zonder gezelschap – betreed ik nu een nieuwe ruimte. Het is hier open, alles is nog mogelijk. De lucht is koud maar helder. Een zonnige winterdag.

Ook in mij voelt het helderder. Opgeschoond. Dichterbij de kern. Er is wat ruis weggevallen en de kern is steviger nu, merk ik. Ik zie de contouren weer, de grote lijnen. De dingen die ik belangrijk vind. De dingen die ik dacht dat moesten, maar misschien toch niet. De dingen die mijn hart hebben. Welke kant ik op mag gaan.

Een heel nieuw jaar, klaar om zich te ontvouwen. We zijn al begonnen.

Ik weet niet waar ik zijn moet,
maar er zijn plekken
waar mijn hart opgelucht ademhaalt
en ik denk dat ik dat maar volg.

– dromen drinken als ontbijt

december.

30 december, 2021

Ik probeer woorden te vinden voor december. Een zachte maand was het, laag bij de grond. Een beetje blurry ook, als ik eraan terugdenk vloeien de dagen wat in elkaar over. Ik weet niet meer precies wat er wanneer gebeurde. Ik herinner me vooral de ochtenden, die momenten dat ik in mijn dagboek zat te schrijven bij kaarslicht, terwijl het buiten langzaam licht werd.

Voor het eerst in jaren was ik dit jaar niet echt bang voor de somberte en zwaarte die ik in december vaak voel. Vorige jaren probeerde ik het te negeren, en toen ik dat niet meer kon en wilde, zette ik me schrap. Dit jaar voelde ik me rustiger, misschien zelfs een vleug nieuwsgierigheid. Vorig jaar vertelde ik mijn coach dat het voelt alsof ik elke winter weer in een diepe put val en zij antwoordde toen: kun je niet gewoon rustig met het trapje naar beneden? Inmiddels leer ik dat. En dat de bodem van die put altijd zachter, vriendelijker en rijker is dan ik verwacht.

lees verder →

de kortste dag.

21 december, 2021

21 december 2021

Ik voel me klein. Geborgen in alles wat ik niet weet.

Minuscuul onderdeel van het web van mensen en dingen en de wereld. Soms zo fijn en gloedvol verbonden en gedragen, dan weer ingewikkeld, niet te volgen. Overgave.

Mijn verstand te boven, ik laat het daar. Al het onbekende, alles wat ik niet weet, als een dak om onder te schuilen.

Ik rol me op.
Hoef niet groter.
Nergens heen. Niets te doen.

Later rol ik langzaam uit.
Maar nu is klein genoeg.
Nu ben ik.

Zachte winterdagen.

20 december, 2021

Mijn hoofd is net zo’n sneeuwbol
vers geschud
gedwarrel
van alles komt er langs
Ik kijk ernaar

En het is zacht hier
Een kaars flakkert
Ik zomaar in bed
Ik had geen reden nodig
Gewoon, winter

Twintig december is het al
Ik ben er nog steeds
Ik vier de knusheid
Val erop terug
waar nodig

lees verder →

november.

1 december, 2021

November was vol beweging. Het waaide en stroomde en strandde en stuwde en stamelde en snelde en sprintte. Versnellen en vertragen, die woorden passen misschien wel het meest bij de afgelopen maand. Maar het was een goede maand. Ja. Met alles wat er was.

Het was een maand met weinig ritme. Een maand van snel schakelen, vooral wat mijn werk betreft. Ik ontwierp in korte tijd nieuwe kerstkaarten. Twee helemaal nieuwe en één oude in een nieuw jasje. Samen vormen ze een setje van tien, waarvan een groot deel van de opbrengst naar Stichting Bootvluchteling gaat.

Ik vond het fijn om ze te maken. Ik voelde de tijd tikken, maar soms is het zo lekker om dat hele proces er in een week doorheen te knallen. Inspiratie uit mijn binnenste opgraven, experimenteren, spelen, stoeien, knippen, plakken, weggooien, opnieuw beginnen, net zo lang tot er iets begint te ontstaan. En dan finetunen, bijschaven. Totdat het klik zegt en ik ineens met een glimlach naar mijn scherm kijk. En dan hup, naar de drukker. Het resultaat in handen hebben. Op een of andere manier blijft het altijd een kwetsbaar proces, want wat als het niet lukt? Wat als er niks komt? Maar uiteindelijk wordt het altijd iets.

lees verder →

dat het ertoe doet.

30 november, 2021

Ik hoor zoveel verhalen de laatste tijd. Verhalen over hoe moeilijk de dingen soms even zijn.

Ik voel me klein en groot tegelijk. Klein, want ik weet het toch ook niet. Mijn gedachten staken, ik stamel wat. En groot, want mijn hart gloeit en groeit.

Dan voel ik soms ineens die enorme drang om tegen iedereen te roepen hoe goed je het doet. Hoe mooi je bent. Dat je niet alleen bent. Dat je gezien wordt. In je gestuntel, je getwijfel, je zorgen. Dat het er allemaal toe doet. Echt.

En dat er ook nog steeds al dat andere is: schoonheid die je overrompelt. Onverwachtse kleine troost, die niks oplost maar misschien toch wel. En nog steeds die kracht in je, die heus wel doorschemert, ondanks alles. Alles wat wél lukt, al vergeet je het soms.

Ik weet het ook niet precies, maar ik denk het echt. Dat alles ertoe doet. Jij. Wij. Ons gestuntel. Dat laatste restje zonlicht aan het eind van een regendag. Alles.

lees verder →

als het niet kan.

23 november, 2021

Ik liet gisteren mijn telefoon op mijn kantoor liggen. Ik kom er morgen pas weer, dus ik doe het even zonder. Het is eigenlijk wel lekker rustig.

Ik liep net naar de kringloop en ik hoefde nergens een foto van te maken. Niet van mooie herfstbomen onderweg, niet van iets dat ik tegenkwam en misschien handig was om te onthouden. Toen ik thuis kwam hoefde ik niet te beslissen of ik iets op instagram wilde delen. Ik was nieuwsgierig of een vriendin mijn kaart al ontvangen heeft, misschien heeft ze me wel een appje gestuurd. Misschien ook niet, ik weet het niet.

‘Als het niet kan, hoeft het ook niet’, las ik een tijdje geleden ergens. Ik weet niet of dat altijd en voor alles geldt, maar nu in ieder geval wel. Rust.

En ondertussen is het al bijna december. In de kringloop kocht ik net twee kandelaars. Kunnen we eindelijk de twee kaarsen branden die we vorig jaar cadeau kregen. Aftellen naar Kerst. Ik moet er nog even aan wennen, maar dat geeft niet.

Een van de kandelaars die ik kocht, is er precies zo eentje als op de kerstkaart die ik dit jaar maakte. Op de kaart staat een hand die een kaars vasthoudt, en daarboven de tekst ‘Hier.’ Een beetje licht om door te geven. Hier, voor jou. Maar die ‘hier’ staat voor mij ook voor hoe zo’n klein beetje licht je uitnodigt – of eigenlijk dwingt – om hier te zijn. Nergens anders dan hier.

Als je al wat langer mee leest, weet je dat ik in december vaak worstel. Dat ik die laatste maand van het jaar vaak echt als een donkere maand ervaar, juist ook mentaal. Zonder andere aanwijsbare reden dan dat het buiten ook donker is. En elk jaar leer ik weer een beetje meer, over hoe ik me daartoe kan verhouden.

lees verder →

1 2 3 4 … 65 ouder »