Ik werk op mijn kantoor vandaag. Een fijne ruimte op de tweede verdieping op de hoek van een semi-leegstaand gebouw. Ik deel dit plekje met een lieve vriendin en echt, het is het fijnst als we er tegelijk aan het werk zijn. Soms valt er een woord of een zin, maar meestal is het stil. Allebei bezig. Zij schrijft, ik teken (of mail of ontwerp of iets anders). Zij drinkt thee, ik koffie.

Ik houd van die verzadigde stiltes. Ik rondde net een taak af, en dronk daarna mijn koffie op terwijl ik door het raam staarde. Zachte muziek aan. Er hoefde even niks.

En ik kon ervoor kiezen om de volgende taak op te pakken, maar eigenlijk wil ik alleen maar even schrijven. Even stilstaan hier, kijken wat er komt, de woorden hun gang laten gaan, verder niks.

Het voelt alsof er zoveel in beweging is de laatste weken. De natuur. En ik, als klein onderdeeltje daarvan. Toen ik vorige maand met een vriendin praatte, zei ze: ik ben benieuwd wat er gaat komen. Wat er straks – net als al die krokusjes – de grond uitkomt. Ja, ik ook, zei ik toen. En ik merk hoe het langzaam zichtbaar wordt. Al die dingen die afgelopen winter ondergronds gebeurden, hoe ze vorm beginnen te krijgen. Niet in één keer, of als een afgerond geheel. Maar zoals die krokussen en narcissen. Hier eentje, dan daar eentje. Soms ineens een groepje bij elkaar. De ene dag is het er nog niet, de volgende dag is het onmiskenbaar.