Een beetje aan de late kant dit keer, maar beter laat dan nooit: een overzichtje van hoe mijn juli was. De maand vloog voorbij, maar stiekem vind ik het niet erg dat het nu augustus is. Want het was me er eentje, die maand. Lees maar mee.
Juli was de maand van…
I k . . .
Z i t gezellig aan de keukentafel, terwijl Floris naar de formule 1 kijkt.
D r i n k koffie koffie koffie. Ik houd van koffie.
D e n k terug aan hoe ik vanochtend hardliep én yoga deed én friet at.
B e n in een drukke, wilde, enthousiaste bui, maar ergens heel diep vanbinnen ook blij en rustig.
V i e r dat deze website de lucht in ging, waar ik aan mee mocht werken.
G e n i e t van al die mooie mensen die ik ken.
W e r k heel hard aan de Engelse versie van mijn website en shop.
O e f e n nog steeds met mindfulness en soms is het keimoeilijk, maar het is zo goed.
H e b een drukke week voor de boeg met honderd verschillende dingen.
L e e r elke dag iets nieuws.
V e r h e u g me op dinsdag, als er een tijdschrift in de winkels ligt, waar ik in sta :-)
P r o b e e r de dingen deze week een voor een te doen, want anders ontploft mijn hoofd denk ik.
L u i s t e r soms even dit liedje, of deze. Allebei schitterend.
L e e s de laatste tijd allemaal boeken over persoonlijke ontwikkeling en karakterstructuren en mooie diepe dingen en het is bere-interessant.
T e k e n soms willekeurige dingen die ik zie, in een heel klein schetsboekje dat ik laatst kocht.
V i n d het leven zo raar en mooi en bijzonder!
V o e l me bijna schuldig dat dit lijstje zo overstroomt met positieve dingen. Maar vandaag voelt het nu eenmaal zo. Dus hoera :-)
Dag juni! Nu alweer voorbij? Blijkbaar had ik afgelopen maand niet zo’n duidelijk tijdsbesef, want het voelt nogal onwerkelijk dat juli morgen begint. Dus tijd voor een terugblikje en even gezellig reflecteren (want dat doe ik nu eenmaal graag). :-)
Juni was de maand van…
Vanochtend ontdekte ik een stukje paradijs. We waren een nachtje weg, de zon scheen. Dus ik wandelde even op de bonnefooi en meteen om het hoekje, na een klein sluisje, was het er. Het lag wat verscholen, ik had er per ongeluk voorbij kunnen lopen. Maar ik zag het net op tijd. Een plekje voor één persoon, aan het water, omringd door bomen en struiken. Het kostte wat moeite om er te komen, voetje voor voetje, zonder in het water te vallen. Maar het lukte.
Ik zat er een poosje. Nam de omgeving in me op. Staarde voor me uit. Deed mijn ogen even dicht. Hoorde hoe de wind door de bomen ging. Zachtjes ruisend. De vogels. Deed mijn ogen weer open. Zag een eindje verderop twee ganzen met jongen. De takken van een treurwilg wiegden rustig heen en weer.
Ik bleef kijken naar het water. Hoe het bewoog. Hoe de bomen reflecteerden, veranderden, vervormden. Zoveel rust, maar toch ook zo veel beweging. Alles zacht, geduldig. Zijn eigen gang gaand.
Ik had mijn schetsboek bij me. Ik kon geen betere plek bedenken om iets te tekenen dan hier. Geen beter moment dan nu.
Maar ik twijfelde. Moest ik hier wel iets van vastleggen? En wat dan? Met welke kleuren, welke lijnen, welke sfeer? Het zou hoe dan ook afbreuk doen aan hoe het was. Ik aarzelde. En sloeg uiteindelijk toch mijn schetsboek open, zonder plan.
Er bleek geen plan nodig te zijn.
lees verder →Ik ben de laatste tijd een beetje zoekend naar wat ik op deze blog wil delen. Aan de ene kant is dit mijn uitlaatklep voor blije gedachtenspinsels en kleine dagelijkse avonturen en dat is prima. Maar soms wil ik ook diepe, persoonlijke, wat meer poëtische dingen delen. En soms doe ik dat ook. Maar soms voelen die dan eigenlijk weer te diep en persoonlijk en poëtisch. Laatst las ik ergens de uitspraak ‘I only preach from my scars, not my wounds.’ En ik snap dat wel. Maar ergens houd ik ook zo van die rauwe, directe schrijfsels (zoals die van Anne). Vragen die nog niet opgelost zijn. Processen die nog gaande zijn. Ik weet niet zo goed waar die scheidslijn ligt.
Hoe dan ook, de laatste tijd schrijf ik en schrijf ik en schrijf ik. Meer dan ik in tijden heb gedaan. Het meeste belandt niet hier, maar op een privé-plekje. Omdat het nog iets te kwetsbaar voelt om het nu te delen. Of omdat het over geloofsdingen gaat en ik denk dat niemand daarop zit te wachten. Of omdat ik eigenlijk niet wil dat mensen er iets van vinden.
Maar soms is er dan zo’n schrijfsel dat precies op die grens zit. En dan aarzel ik. Dan wacht ik voor de zekerheid maar even. En als ik dan na een poosje nog steeds de behoefte voel om het te delen, dan kan dat dus altijd nog. Een paar weken of maanden later bijvoorbeeld. Bijvoorbeeld op een dag als vandaag. Bijvoorbeeld het stukje hieronder.
lees verder →Mei, je vloog voorbij! Zo voelde het althans. Met al die feestdagen en schoolvakanties was ik mijn ritme en tijdsbesef een beetje kwijt, en nu is het ineens alweer juni. Ach, zo gaan die dingen. Verder vond ik mei vooral een inspirerende en leerzame maand. Lees maar mee als je benieuwd bent.
Mei was de maand van…
Vandaag is een dwarreldag. De afgelopen dagen waren druk met leuke, interessante, maar intensieve dingen en het duurt dan altijd een poosje voor alles geland is. Op zich prima, maar dat betekent wel dat ik vandaag in m’n joggingbroek zit met koffie en paracetamol.
En eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik hier wil schrijven, maar ik had zin om te schrijven, dus ik dacht, ik begin maar gewoon ergens.
Neem bijvoorbeeld die mindfulnesstraining die ik op dit moment volg. Om maar iets te noemen. Die dinsdagavonden zijn bere-interessant, maar ik moet er elke week weer een beetje van bijkomen. Want het gaat er heus allemaal heel rustig en kalm aan toe, maar het gaat ook wel diep. Het is een klein groepje, met z’n vieren zijn we. Dus je kunt niet echt anoniem meedoen. Het zijn afwisselende avonden. De trainer – ik denk bij het woord trainer meer aan een voetbaltrainer, maar het is eigenlijk gewoon een lieve, nuchtere vrouw – vertelt dingen, we wisselen ervaringen uit en o ja, we doen heel veel oefeningen.
lees verder →