allebei.

Het loopt anders vandaag. Anders dan verwacht.

In mijn agenda stond een opleidingsdag. Gisteravond al zou ik hup, in de auto, zuidwaarts rijden. Zodat ik vanochtend rustig op kon starten en om half elf in een kring van lieve mensen zou zitten. Een grote bos bloemen in het midden, zoals altijd. Eerst een rondje met hoe het iedereen de laatste tijd is vergaan. En dan twee dagen luisteren, bewegen, delen, oefenen, voelen, uitwisselen, ervaren, leren.

Het ging anders. Corona kwam langs. Niks ernstigs – ik prijs mezelf gelukkig met iets dat nauwelijks een verkoudheid te noemen is. Maar desondanks bleef het net iets langer hangen dan ik hoopte, en moest ik vandaag nog binnen blijven. Morgen rijd ik alsnog naar het zuiden voor dag twee.

Maar nu ben ik dus thuis. Ik luister het nieuwe liedje van Oh Wonder. Ik draag het jasje dat ik deze week – na heel lang twijfelen – kocht, en nu eigenlijk niet meer uit wil doen. Ribstof, zacht en comfortabel, en ook een beetje stoer. Het zit als gegoten.

En dan is er nog mijn bedrijf, ninamaakt. Het bestaat vandaag zeven jaar. Zeven! Ik glimlach. Wat is er veel gebeurd en veranderd in die tijd. En gelukkig ook veel hetzelfde gebleven. Een webshop met eigen kaarten, die rustig met me meegroeit. Mijn ziel en zaligheid zit erin.

Gisteren luisterde ik een boek over hoogsensitieve high sensation seekers. Dat is nogal een mond vol, maar het is fijn om er meer over te horen. Zo herkenbaar. De gevoeligheid aan de ene kant, en aan de andere kant het verlangen naar dynamiek, intensiteit, verandering en vernieuwing. De schrijver vertelde hoe dat in een baan soms een uitdaging kan zijn. Ze zei dat veel mensen die zich hierin herkennen ondernemer zijn, omdat ze hun werk zo om hun persoonlijkheid heen kunnen bouwen. Ha, hoi. Welkom in mijn leven.

En zo vallen er weer wat puzzelstukjes op hun plek. Ineens voelt het weer logisch dat ik een opleiding ben gaan doen die me enorm uitdaagt, terwijl ik daarbinnen continu moet zoeken naar rust en hersteltijd. Het klopt dat ik mijn werk fantastisch vind, én het almaar wil veranderen, dat ik nooit echt lang op hetzelfde punt kan blijven. Het klopt dat ik volledig uitgeput in bed kan liggen en ondertussen kan denken ‘ik verveel me’. Het klopt dat ik behoefte heb aan veiligheid, kaders, vertrouwdheid, zodat ik van daaruit alles aan kan gaan. Het klopt dat ik soms de mist in ga, dat ik te veel wil of te snel, mijn grenzen vergeet. Of andersom, te weinig durf en doe, en mezelf dan net zo kwijtraak. Het klopt allemaal. Ik ben het allebei.

Ik voel me rustig en vrij. Na alle onrust over wel of geen klachten, wel of niet naar mijn opleiding gaan vandaag, is het nu duidelijk: Vandaag ben ik thuis, morgen ga ik. Eerst de rust, dan het avontuur. Zondag zal ik wel moe zijn. Dat geeft niet. Dan luister ik dat nieuwe liedje van Oh Wonder nog een keer. En murmel ik een beetje mee:

So alive right now.