Dag april. Wat was je voor maand? Een maand waarin er heel veel gebeurde, maar ook heel veel niet. Een maand die lang en traag leek, terwijl de dagen voorbij leken te vliegen. Een maand die soms eentonig, maar toch ook bijzonder voelde. Ach, zoals altijd was het een maand die we nog niet eerder hadden gehad. Mocht je benieuwd zijn hoe mijn april eruit zag, lees dan gezellig mee.
April was de maand van…
o Gekleurde bomen.
Kijk, dat is dan weer niks nieuws in april. Maar wel het vermelden waard, als je het mij vraagt. Want ze waren terug van weggeweest, al die mooie bomen in bloei. Ik maakte niet zoveel foto’s als vorig jaar, maar heus, ik genoot ervan. In onze tuin staat een boom die wit bloeit en het zag er prachtig uit:
Ook de boom naast Floris’ (uitgestorven) kantoor was nu op z’n mooist. Op mijn verzoek gingen we er in het weekend even langs om te zien hoe het met de boom was. Je kunt daar zo mooi op een dakje staan, perfect voor de foto :-) Ja, bloesemblijheid.
o Een nieuw ritme van thuis werken, digitale koffiedates en wekelijkse boodschappen.
En terwijl de lente haar gebruikelijke gang ging, wenden Floris en ik aan het coronaritme. Nu het overweldigende er een beetje vanaf is, gaat dat eigenlijk best soepel. Zo vond ik videobellen eerder bijvoorbeeld altijd stom en ongemakkelijk, maar inmiddels klets ik wat af. Ik probeer regelmatig met mensen koffie te drinken via skype of zoom, want ik merk steeds weer hoe goed het me doet. Even connecten, ervaringen uitwisselen en buiten mijn eigen bubbel kijken. Er zijn al heel wat fijne gesprekjes geweest. Zo fijn dat dat kan!
o Leren om oké te zijn, ook als ik me niet echt oké voel.
Hoewel ons leven niet compleet overhoop is gegooid door de corona, doet het wel wat (dat herkennen vast meer mensen :-)). Ik merk dat ik emotioneel wat minder stabiel ben. Het golft wat meer. Ik moest lachen om hoe Martine het laatst verwoordde. Op instagram deelde ze een hele vrolijke foto en daarbij: ‘Deze foto klopt wel, maar aan het einde van de zin misschien niet meer. Snap je?’. Nou, precies dat dus. Net een achtbaan.
En op zich is dat niet nieuw voor me, maar het is toch nog wel een zoektocht hoe ik daar het best mee om kan gaan. Bij elke dip (die soms behoorlijk diep gaan) is er weer de uitdaging om me er niet te veel tegen te verzetten, want daarmee maak ik het alleen maar groter en moeilijker en complexer. Misschien ken je dat gedicht van de Herberg wel, van Rumi. Over dat elke gast welkom is, zelfs de gast die de boel overhoop gooit. Want wie weet komt hij om ruimte te maken voor iets nieuws. En achteraf zie ik soms dat dat inderdaad zo is, dan blijkt zo’n sombere bui toch schatten met zich mee te hebben gebracht, die aan de oppervlakte buiten beeld zouden zijn gebleven. Dus ik oefen. Met vertrouwen en oké zijn – ook als het niet zo voelt. De afgelopen maand gaf me daar genoeg gelegenheid voor :-)
o Buiten spelen.
Ja, april was ook de maand van buiten spelen. Vooral in de weekenden dan. Het leek wel zomer! Ik was veel in de tuin (met blote voeten op de tegels, ik vind dat zo fijn). Ik maakte veel wandelingen. Ik schommelde zo vaak als ik kon.
En elke week, vaak wel twee keer, ging ik zwemmen. Dat is altijd nogal een groot uitje, want het is een half uur fietsen om bij de zwemplas te komen, en dan nog het zwemmen zelf, en vaak ren of wandel ik dan ook nog een rondje. En dan dus weer terugfietsen. Gelukkig neem ik altijd een thermoskan met koffie mee. En dan ben ik de rest van de dag extra blij en vrolijk en energiek (en de dag erna extra moe, maar dat geeft niet). Dus ja, ik zoog alle zonnestralen in me op en dat deed me erg goed.
o Een heel tof project met Paper On The Rocks.
Eigenlijk was het grootste deel hiervan al eind maart: ik mocht een notitieboek ontwerpen voor Paper On The Rocks! Zij maken toffe duurzame notebooks en zomaar vroegen ze mij om mee te werken aan hun nieuwe collectie. Met als thema Hope in 2020. Dus ik nam een diepe duik in dat thema, en binnen een week stuurde ik het definitieve omslagontwerp op. Best een spoedklus was het! Maar wel een ontzettend leuke. En spannend, dat vond ik het ook. Een beetje vanwege het maakproces, maar vooral het feit dat de notebooks nu in de voorverkoop zijn, dat ik mee mocht denken over de promotie en dat die boekjes op dit moment ergens bij een drukker liggen en volgende week de wereld in gaan. Ah! Nou ja, mocht je benieuwd zijn, of er eentje willen bestellen (ja doen!), kijk dan even hier: www.paperontherocks.com/hope2020-nina
Gisteren nam ik ook een minivideootje op waarin ik nog iets meer over het thema vertel, oef! Best een uitdaging :-) Maar toch, ook leuk.
o Hier en nu zijn.
Als er iets is waar deze coronamaanden me toe uitnodigen, is het wel om hier en nu te zijn. Om mijn aandacht te richten op alles wat er nu is, in mijn eigen beperkte wereldje. Gele sandalen. Webshopbestellingen. Bloemen op tafel. Zonnestralen in de keuken. Een lieve kaart in de brievenbus. Een mooi tv-programma. Het voelt zinloos om me zorgen te maken over al die dingen waar ik geen invloed op heb. Alles wat buiten mijn bereik ligt, wat er in de toekomst zou kunnen gebeuren. En op een of andere manier lukt dat me, om dat los te laten. Alle aandacht hier en nu. Wat er wel is. Wat ik wel kan doen.
En nee, dat betekent dus niet per se dat ik altijd vrolijk ben. Soms trek ik me even terug. Maar soms heb ik – vanuit dat hier en nu – zomaar iets te delen. Bijvoorbeeld die keer dat ik bananenbrood bakte, ‘m in vier stukken verdeelde en bij een paar lieve mensen in Groningen langs ging om een portie af te geven. Als verrassing. Het maakte me zo ontzettend blij. Of toen ik twee bosjes tulpen kocht: eentje voor mezelf en eentje voor een vriendin. Die simpele dingen, zo makkelijk eigenlijk. Het is alsof de drempel lager is geworden om ze te doen. Zo klein, maar ze doen zo veel. Bij mij zorgen ze ervoor dat ik me verbonden voel met anderen, op een dieper niveau dan ik gewend was.
En zelfs die keer dat ik redelijk impulsief een voedselbox bestelde met lokale producten. Joh, ik wist niet dat een mens daar zo gelukkig van kon worden. Het besef dat al die ingrediënten uit de buurt kwamen en dat ik daar mee mocht koken, een nieuw recept mee kon uitproberen en we heerlijk eten op tafel hadden. Wat een geluk.
Ik vind het moeilijk te uit te leggen maar ik heb het gevoel dat er iets minder ruis is, iets minder ‘hoe het hoort’. En daardoor vind ik het makkelijker om vanuit mijn intuïtie te handelen. Keuzes maken die ik vandaag belangrijk vind, want morgen is er nog niet. Zoiets.
Nou, tot zover de maand april. Inclusief bijbehorend gedachtegoed van mijn kant ;-) Een interessante maand was het zeker. En nu is het (bijna) mei. We gaan het beleven. Dag voor dag. We zien het wel :-) Dankjewel weer voor het lezen en ik wens je alle goeds. Liefs.
Wat een leuk artikel en je illustraties zijn ook zo leuk!
Dankjewel! :-)
Ik las pas ergens de vraag wat de coronacrisis je tot nu toe opleverde en ik kwam eigenlijk tot de conclusie dat ik er nog helemaal geen positieve gevolgen van heb ontdekt in mijn leven. Vind het daardoor juist wel fijn om ervaringen van anderen te lezen, zoals die van jou. Ik ga in juni mijn kamer in Utrecht weer in en hoewel het een beetje dubbel voelt om mijn cirkel van mensen uit te breiden, merk ik wel dat ik de ruimte zo erg nodig heb om ook weer mijn eigen plan te kunnen trekken en weer iets van mijn eigen, normale leven te proeven. Ik merk dat ik ook altijd vanzelf meer regie over mijn leven neem als ik op mezelf woon, zonder ouders of anderen die vanzelf voor je zorgen in de buurt, en dat mis ik nu.
Oh en precies daarom vind ik het ook heel fijn om jouw reactie horen! Dankjewel. Zoveel situaties, zoveel ervaringen, bij iedereen is het anders! En inderdaad, die afwegingen tussen (kleine of grote) risico’s beperken en dat wat je nodig hebt om goed in je vel te zitten… die zijn ingewikkeld! Ik hoop dat je eigen plekje je goed gaat doen en dat je gauw je draai weer een beetje vindt. En voor deze maand.. dag voor dag, dan wordt het vanzelf juni. Liefs!