Augustus, ik ben benieuwd of ik je in woorden kan vangen. Ik probeer het toch.
Het was een maand die begon met een week in Limburg. Mooi was het daar. Een appartement vlak onder Maastricht, op het randje van België. Ik herinner me vooral die dag dat ik naar en door Maastricht wandelde, zonder plan. Ik sloeg de winkelstraten en de musea over, ik hoefde even geen drukte. Ik zat een poos in een koffietentje. En ik struinde. Ik liet mijn nieuwsgierigheid de route bepalen. Ik legde alles vast waar mijn oog op viel. Details van gebouwen. Bloemen in de berm. Een christusbeeld voor een raam. Kleurencombinaties van willekeurige bordjes. Door een stad lopen alsof het een museum is, ik geloof dat er weinig is dat ik liever doe. Mijn telefoon staat vol met foto’s van die middag.
Het was best wel een fijne vakantie, ja. En tegelijkertijd miste ik ook de dynamiek van mijn dagelijkse leven, de levendigheid. Het gevoel van verbinding en voldoening dat werk en mensen me geven.
Dus in de weken daarna zocht ik dat op. Ik genoot ervan om weer op mijn kantoor te zijn, zeker op de dagen dat Martine (waarmee ik de ruimte deel) er ook was. En ik sprak af met mensen die me lief zijn. Mooie ontmoetingen, waardevolle gesprekken, lieve vriendinnen. Mijn hart laadde weer op. Wat een geluk dat we het leven niet alleen hoeven te doen, dat we met anderen onderweg mogen zijn.
En augustus was een maand van hoofdpijn. Wat een puzzel. Vakantie met weinig ritme en structuur, in een nieuwe omgeving zijn – het triggerde veel hoofdpijn. En al die fijne afspraken in de weken erna, hetzelfde verhaal. Ik vond het niet alleen fysiek, maar ook mentaal pittig. Hoe houd je rekening met iets waarvan je niet zeker weet of het komt, wanneer het komt en waardoor het komt? Hoe leer ik die grens aan te voelen en ernaar te handelen? Het vroeg om heel vaak bewust stilstaan, inchecken, opmerken, accepteren, luisteren, oefenen. Leren luisteren naar mijn lijf, vooral als het zachtjes ‘ho’ fluistert.
Ik ontdekte weer hoe moeilijk ik dat vind als ik met anderen ben. Wanneer ik me mee laat voeren op de flow van een goed gesprek. Wanneer ik iemand een poos niet heb gezien en we nu éindelijk bij kunnen kletsen. Dus ik oefende om pauzes in te lassen, om me af en toe even terug te trekken. Om te zeggen: ik vind het heerlijk dat je er bent, maar dit is wat ik nu nodig heb. Wat een opluchting om te merken dat dat kon, dat ik die ruimte gewoon mocht nemen. En dat het hielp. Dat ik na een hele dag bezoek zomaar nog wat energie over had. Het voelde nieuw en hoopvol.
En verder was het een maand waarin ik fijne boeken las (deze), elke ochtend even schreef en elke avond even yoga deed. En een maand waarin ik alle ronddwarrelende ideeën voor nieuwe kaarten verzamelde en begon uit te werken. Een maand van verse vijgen in de tuin.
En nu is het september! Ik blijf nog even oefenen, in het liefkozend aantikken van mijn grenzen. En ondertussen ook maar gewoon genieten van alles wat er is. Ik hoop op zo’n nazomer met warm zacht licht en voldoende zonnige dagen om af en toe even te gaan zwemmen, nu de rust op de strandjes weer is teruggekeerd. En o, ik word dertig deze maand. Ook zoiets. We maken er een feestje van :)
PS Lievelingsliedje? Deze draaide ik denk ik het vaakst. (Ik weet niet hoe Bon Iver dat doet, maar alleen al het intro doet iets met me.)
