Over bang zijn, nijntje en een vleugel.

Laatst zag ik dit filmpje. De mevrouw die het maakte vroeg aan een jongetje van zes waarover ze een filmpje moest maken. Hij vertelde het, en zij maakte het. Misschien denk je bluh, zeven minuten. Ja, maar wel zeven minuten awesomeness. Dus kijk het maar even.

Vandaag ging ik weer naar het museum waar ik sinds een paar weken vrijwilligerswerk doe. De nieuwe expositie, ‘dick bruna in eelde’, is inmiddels open en daarom kregen alle rondleiders een rondleiding. Het klinkt misschien raar, maar ik was bang. Niet eens bang voor iets specifieks, maar het feit dat ik weer naar die nieuwe plek moest met zoveel nieuwe dingen en zoveel nieuwe mensen, pfu. Het kon erger hoor, ik heb niet de hele nacht wakker gelegen. Maar toen ik naar de bus fietste kwamen al die stressjes en bangigheidjes naar boven. Stom.

Maar weet je, the scared is scared of things you like. Want toen ik binnenkwam, zat er iemand op de vleugel te spelen. Ik weet niet wie het was en waarom hij zat te spelen, maar oh wat was het mooi. Had ik al eens gezegd dat ik ervan houd om in een museum te zijn? Nou, in een museum zijn waar heel mooi piano wordt gespeeld, dat is nog tien keer zo fijn. En dan omgeven worden door al dat moois van Dick Bruna, en allemaal lieve leuke fantastische nijntjes. Gevolg: De bangigheidjes werden helemaal bang van al die leuke dingen. Ze renden heel hard weg en toen waren er alleen nog maar fijne dingen over. Hoezee!

En daarom lijkt het bovenstaande filmpje misschien gek en rare kinderlogica, maar slaat dat jongetje van zes precies de spijker op zijn kop. Bedankt.

ps. kijk! een trampolinemannetjegifje :)