dat het ertoe doet.

Ik hoor zoveel verhalen de laatste tijd. Verhalen over hoe moeilijk de dingen soms even zijn.

Ik voel me klein en groot tegelijk. Klein, want ik weet het toch ook niet. Mijn gedachten staken, ik stamel wat. En groot, want mijn hart gloeit en groeit.

Dan voel ik soms ineens die enorme drang om tegen iedereen te roepen hoe goed je het doet. Hoe mooi je bent. Dat je niet alleen bent. Dat je gezien wordt. In je gestuntel, je getwijfel, je zorgen. Dat het er allemaal toe doet. Echt.

En dat er ook nog steeds al dat andere is: schoonheid die je overrompelt. Onverwachtse kleine troost, die niks oplost maar misschien toch wel. En nog steeds die kracht in je, die heus wel doorschemert, ondanks alles. Alles wat wél lukt, al vergeet je het soms.

Ik weet het ook niet precies, maar ik denk het echt. Dat alles ertoe doet. Jij. Wij. Ons gestuntel. Dat laatste restje zonlicht aan het eind van een regendag. Alles.