Zo. Het was me het maandje wel. Eerlijk is eerlijk, de maand was pittiger dan ik gehoopt had. Maar misschien is dat oké. Soms gaat dat zo, dat blijkt maar weer. En er waren ondanks dat – of misschien wel dankzij – ook hele kostbare momenten. Gelukkig maar. Tijd voor een terugblik.
December was de maand van…
o Mijn weg vinden in het donker.
Zal ik meteen met de deur in huis vallen? Het voelde vaak best donker de afgelopen maand. Alsof het binnenin mij nacht was. Nee, niet de hele tijd. Maar toch. Dat is niet nieuw voor me, zeker niet in deze tijd van het jaar (ik schreef er hier al eens over). De korte dagen, de kale natuur, de werkdrukte in deze periode.. het zorgt er allemaal vol dat ik mentaal iets kwetsbaarder ben. Maar ik moet bekennen dat ik mezelf blijkbaar toch overschat had. In november voelde ik de zwaarte al wel, maar merkte ik vooral hoe goed ik ermee om kon gaan. Ik merkte hoe de coachingsessies van de afgelopen maanden hun vruchten afwierpen en dat gaf moed en vertrouwen. Ik vond het dan ook best pittig om te merken dat ik in december toch heel langzaam weer een wat donkerdere periode in gleed, en dat zelfs alle ’tools’ die me de afgelopen maanden hielpen om staande te blijven, nu niet leken te werken. Na een paar ingewikkelde dagen schakelde ik hulp in van de coach waar ik nu regelmatig kom. Dat was fijn en verhelderend. Alsof ze even met een zaklamp naast me kwam staan.
Ik moest de afgelopen weken vaak denken aan de titel van een boek (dat ik nog steeds wil lezen): Learning to walk in the dark. Want zo voelt het soms. Op die momenten heb ik de neiging om in paniek te raken en het donker/de somberte als mijn vijand te zien, er heel hard tegen te vechten. Maar ik leer steeds meer dat ik daar op zo’n moment gewoon even mag zijn. Stilstaan. Mijn ogen mag laten wennen aan het donker. Een stap zetten. En nog een. En beseffen dat ik ook in het donker veilig ben. En dat het dan vanzelf weer dag wordt.
o Rust.
En wat ik ook besefte: dat dat donker, die nacht, negen van de tien keer een uitnodiging is om uit te rusten. Net als de echte nacht. ‘Als het zoveel moeite kost om staande te blijven, misschien is het dan tijd om even te gaan liggen’, schreef ik in mijn dagboek. Dus ik lag veel in bed. En ook mentaal bleek het tijd te zijn voor rust. Misschien hoef ik niet alles wat ik voel, zie, hoor of lees aan te grijpen als groeikans. Misschien hoef ik even niet verder, gelukkiger, helderder, wijzer of hoopvoller te zijn. Niet alles vraagt nu meteen om actie. ‘Laat maar even rusten’, werd mijn nieuwe motto. Nu ik het opschrijf lijkt het allemaal zo simpel, maar blijkbaar moest ik het toch weer even ten volle ervaren om er opnieuw achter te komen. (En nu? Nu gaat het best goed, zo lang ik de lat maar laag genoeg leg. Lukt aardig :-))
o Mijn analoge fototoestel leren kennen.
Tussen de mentale bedrijven door waren er gelukkig ook andere dingen. Pfoe, ja! Gelukkig maar. Héél veel kerstkaartbestellingen inpakken bijvoorbeeld. En ik werd vrienden met mijn analoge camera. Die kreeg ik een paar maanden geleden al voor mijn verjaardag, maar door alle creatieve werkdrukte was ik er nog niet aan toegekomen om ‘m te proberen. Maar nu kon het! Het was een heerlijke manier om even uit m’n hoofd te stappen en lange wandelingen te maken met mijn zintuigen op scherp.
Ik heb nog geen idee hoe de foto’s gaan worden (het eerste rolletje is bijna vol), maar ik heb genoten van het maken ervan, dus ach, dat is alvast winst. Ik ontdekte wel dat water, bomen en vogels mijn favoriete thema’s waren. :-)
o Winterzwemmen.
En natuurlijk zwom ik. Ja, nu we het er toch over hebben: buitenzwemmen was sowieso een van de beste ontdekkingen van 2020. Ik gaf het een kans op 1 januari en het gaf me zo’n heerlijk en krachtig gevoel dat ik het daarna elke week deed. Ik heb een vaste zwemplek hier in de buurt, maar soms rijd ik een eindje verder. Afgelopen maand deed ik zelfs vier verschillende plassen/meren aan. Werd ik blij van. Ook fijn dat nu de kou weer helemaal terug is, zo’n fijne oppepper! (Ik weet het, niet iedereen houdt daarvan. Ik wel.)
o Lange autoritten om fijne mensen te bezoeken.
En ja, ondanks corona trok ik er af en toe op uit. Met de auto! Ik ben gewend om de trein te pakken als ik iets verder weg wil, maar door corona verkoos ik nu toch de auto. Naar mijn coach die best wel ver weg woont. Naar familie, naar een vriendin. En naar een andere vriendin, waar ik twee nachtjes bleef logeren. Zó heerlijk was dat! Even helemaal eruit, precies wat ik nodig had. En wat betreft dat autorijden: ik ben niet zo’n natuurlijke autorijder, maar juist als ik me mentaal niet zo goed voel, helpt het me soms om iets te doen wat ik niet zo vaak doe. Omdat ik bij iets ‘nieuws’ nog niet zoveel verwachtingen heb, en het dus eigenlijk alleen maar mee kan vallen. Dus yes, het was fijn om het weer wat meer in de vingers te krijgen.
Zo, dat was allemaal december. En nu zijn we hier, aan het randje van 2020. Ik vond het een bijzonder jaar. Er is zoveel opengebroken, door alle beperkingen zijn er zoveel nieuwe paadjes en mogelijkheden ontstaan. Is het gek om dat te zeggen? Ik vind van niet. En gelukkig stopt het verhaal hier niet, maar begint er morgen gewoon weer een nieuwe dag, een nieuw jaar. Ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in. Laten we er wat moois van maken. X
PS En o ja, het lievelingsliedje van de maand! Ik denk dat dat deze was, Tell Me I’m Dreaming van The Brilliance. Dansjes gegarandeerd. En omdat die vervolgens niet meer zo goed uit je hoofd te krijgen is.. hier nog de fijne nieuwe liedjes van Audrey Assad en Coldplay. Voor de afwisseling.
Hoi Nina,
Voor mijn eigen gemoedsrust ben ik weg van instagram en ik vind heel erg leuk om op deze manier toch van je schrijfsels te kunnen genieten. Dankjewel voor het delen en mooi nieuwjaar gewenst!
Liefs
Hoi Anne, ah, wat leuk om te horen! En oe, ik snap je keuze om instagram te verlaten wel – leuk dat je me hier hebt weten te vinden :) Jij ook heel veel moois gewenst het komende jaar! Lieve groet.
Dat boek is natuurlijk een aanrader:-) Mooi hoe je je ervaringen optekent, letterlijk en figuurlijk. En wat fijn dat er af en toe iemand naast je staat die een zaklamp kan richten.
Nog even over dat winterzwemmen..héérlijk lijkt me dat. Hoe zorg jij ervoor dat je niet met een longontsteking thuiskomt? Wim Hof-ademhalingstechnieken enzo, of een warme trui in de auto? Ben benieuwd naar wat tips, als je ze hebt!
Ah dankjewel voor je fijne reactie! <3
En yes, ik heb tips! Toevallig vroeg iemand anders het me ook deze week, dus ik heb ze direct paraat :)
1. Neem je tijd om het water in te gaan - maar eindeloos drentelen heeft ook geen zin.
2. Zeg tegen jezelf 'dit kan gewoon' (herhaal zo vaak als nodig ;-)).
3. Focus op je uitademing, maak die lekker lang.
4. En focus op de sensaties in je lijf: hoe voelt dit? (En dit? En nu?)
5. Geniet van het één zijn met de natuur. :-)
6. Neem hete koffie of thee mee om daarna op te warmen.
7. Wees trots op jezelf en geniet van de adrenalinekick.
En 8. Doe het voor jezelf. Volgens mij is dit echt iets dat je niet moet forceren, dus doe het alleen als jij er blij van wordt en zin in hebt. Jouw leven, jouw feestje.
En o ja, mensen vragen me ook vaak hoe lang ik dan in het water ga en hoe ik zorg dat het veilig blijft: Ik ga niet veel verder het water in dan waar ik de bodem kan voelen. En ik hoorde ooit eens de vuistregel bij 3 graden max 3 minuten, etc. - dus de buitentemperatuur in minuten, dus dat houd ik altijd wel in gedachten. En verder ook gewoon goed naar m'n lichaam luisteren.
Nou, een heel verhaal :-) Wie weet heb je er wat aan. Groetjes!
Haaa ja dank je! Ontspannen blijven, de lol ervan inzien, niks forceren, klinkt sowieso als een goeie levenslesoefening ook:-)
Haha ja, sowieso!