Op instagram volg ik iemand die elke dag gaat zwemmen. Of nou ja, aanvankelijk elke week. Maar sinds corona elke dag. Al meer dan een maand! En elke ochtend deelt ze een fotootje van de zee en vertelt ze er iets over. Of de zee rustig was of wild, of het koud was, druk, zonnig, et cetera. Vanochtend deelde ze dit:
“Suddenly I didn’t want to count anymore. Makes it feel too much like a temporary project – but it’s not. This is what life is, right now. Not something to ‘just get through’. The day of work is looming but the morning was beautiful – a solo swim (but so many familiar faces on the way), a lovely quiet beach, buying bread, fruit and coffee on my way back.”
Haar woorden deden me iets. Vooral dat ene zinnetje: This is wat life is, right now.
Want het is zo duidelijk dat er iets bijzonders gaande is. We hebben het over coronatijden, het coronatijdperk, de pandemie, de crisistijd, de tijd van social distancing, het quarantainetijdperk, et cetera. We vragen ons af wanneer het leven weer normaal gaat zijn, of anders in ieder geval wanneer het nieuwe normaal zal aanbreken. Ons leven staat in een ander licht.
En ja, dat is allemaal waar. Onze dagelijkse realiteit ís ook anders. Het ís ook een bijzondere periode. Maar de woorden van Gee (wiens echte naam ik eerlijk gezegd niet weet, zo gaat dat soms met instagram) raken hier een andere manier van kijken.
Want was het leven ooit normaal? Is het leven ooit iets anders geweest dan een aaneenschakeling van momenten, soms kalm en soms stormachtig, soms verwacht en soms onverwacht?
Ik denk van niet. Ik denk dat dit het leven is. Het leven staat niet ‘on hold’, op pauze. Dit coronatijdperk is geen uitstapje van het ‘echte’ leven. Het leven gaat door, zoals het altijd al deed. Zonder omwegen of obstakels die uit de weg geruimd moeten worden. Alleen momenten, die ons uitnodigen om ze te ervaren. En van daaruit verder te gaan, richting te bepalen waar nodig. Steeds weer opnieuw.
Ergens anders op instagram las ik de volgende zinnen:
Alles blijft.
Alles verandert.
Alles blijft veranderen.
En dat is het denk ik. Het leven. Elke dag opnieuw.
Wat een mooie woorden, kan me er goed in vinden.
Dankjewel! <3
Mooie manier om er naar te kijken.
Enerzijds verlang ik ook weer naar mijn ‘normale’ leven, maar vraag is of we ooit weer helemaal terug gaan naar hoe het vroeger was en of dat zo erg zou zijn als dat niet helemaal zo is?
Dag Annelies, met ‘niet helemaal’ zou ik wel kunnen leven. Er zijn zulke grote belangrijke brokken van de lol van mijn leven weggevallen (theater, musea, samen muziek maken, met mensen onbezorgd samen zijn en knuffelen, gewoon in de trein kunnen stappen en ergens heen gaan, samenwerken met collega’s in dezelfde ruimte, kerk kunnen zijn ín een kerkgebouw met anderen en een orgel dat speelt, onder meer), dat ik heel treurig word van de gedachte dat dat allemaal nog heel lang niet gewoon zal zijn.
En echt, ik tel mijn zegeningen, zie alles wat er nu wél is en stap dagelijks dapper en redelijk welgemoed uit mijn bed, maar ik mis die dingen gewoon. Ze zijn belangrijk voor me. Dus dat ‘normaal’ van nu, dat beschouw ik toch maar liefst wel als tijdelijk, zij het met een lange lange looptijd. Als ik dat niet doe, gaat mijn hoofd heel serieus muiten en dat is ongezond en zorgt dat er geen eten meer op tafel komt. :-)
Pfoe Doris, I feel you! Ik denk dat we heen en weer mogen bewegen… tussen de focus op alles wat er nú is (inclusief het verdriet, het gemis, want dat is er ook) en aan de andere kant onze ideeën en wensen voor de lange termijn. Juist nu sommige dingen niet meer ‘normaal’ zijn, wordt precies duidelijk waar we zoveel waarde aan hechten. Welke dingen onze prioriteit hebben in het vormgeven van elke nieuwe dag, binnen de kaders van wat er op die dag mogelijk is.
En als ik zo jullie reacties onder elkaar lees, denk ik dat jullie precies twee kanten van dezelfde medaille laten zien.
Lieve groet en alle goeds voor jullie allebei <3
Wijs en mooi. Merci!
Ah jij ook bedankt Els!
Zo mooi geschreven! En inspirerend..!
Dankjewel!
Het laatste gedichtje is waarschijnlijk geïnspireerd op Jules Deelder, die ooit ‘Alles blijft / Alles gaat voorbij / Alles blijft voorbijgaan’ schreef. Op die manier vind ik ‘m eigenlijk nog mooier, met het contrast tussen blijven en gaan.
Ik vind het ook een interessante vraag: staat het leven op pauze, of niet? In eerste instantie had ik dat gevoel wel, ook omdat ik vanwege corona terug naar Nederland kwam vanuit Hongarije en het leven daardoor dubbel onbedoeld voelde. Inmiddels, maar ook omdat de maatregelen nu versoepeld worden, lukt het me iets beter om mijn leven in gewijzigde vorm te blijven ‘leven’.