Een goed leven is een ademend leven,
las ik laatst. Bewegen tussen tegenstellingen, voegde de schrijver er aan toe.
Ja. Ik denk het ook. Soms gaat dat vanzelf. En is het een beetje zoeken, vind ik. Dan neig ik sterker naar de ene kant dan naar de andere. En ook de coronatoestanden maken het soms lastig om evenwicht te vinden. Tijd met mezelf doorbrengen lukt wel deze dagen. Maar met anderen zijn, de verbinding met medemensen zoeken, dat is bij vlagen best een uitdaging. Me opladen met rust, stilte en ontspanning gaat best goed. Maar de discipline vinden om allerlei taken af te vinken, is de laatste weken iets lastiger.
Dus ja, soms schommel ik één kant op, en blijf ik daar zomaar een beetje in hangen, beweeg ik niet meer zo makkelijk terug.
Dat geeft denk ik niet. Het leven zal altijd wel een beetje zoeken blijven.
Vandaag ging het in ieder geval best goed. Ja, soms gaat het ademen vanzelf. En soms voelt het als koorddansen. Is de balans even zoek.
Misschien is zelfs dát ademen: dat het leven even moeiteloos gaat, en dan weer even stroef. En dan weer vanzelf, en dan weer met wat moeite. Meebewegen, bijsturen. Deinen, creëren. Loslaten, vasthouden. Krachtig opstaan, jezelf toevertrouwen. Groot zijn, klein zijn.
Ademend leven.
Ja.
Mooi geschreven weer. Ik vind balans zoeken nu heel lastig met corona. Je zou zeggen dat ik tijd genoeg alleen heb zonder activiteiten om op te laden, maar dat blijkt toch lastig nu mijn vriend (al een jaar) ook altijd thuis is en ik zelden echt alleen ben.
Ah ingewikkeld hè! Steeds weer zoeken naar wat wel werkt en wat eigenlijk niet, en… nou ja. Lastig dus. Hoop dat je je oplaadmomentjes gaat vinden!