Soms dwarrelen er zo veel gedachten en woorden en flarden van zinnen door mijn hoofd, dat ik ze even kwijt moet op papier. Het ene zinnetje belandt dan in het notitieboekje voor diepe gedachten, een citaat uit een mooie podcast komt in mijn telefoon, een gedichtje rolt zo vanuit mijn vingers op het scherm, en weer een andere gedachte komt als concept in mijn bloglijstje te staan. Maar soms lukt het niet met woorden. Zoals vandaag. Al die losse dwarreltjes lijken bij elkaar te horen, maar ze zijn nog niet zover dat ze samen een geheel vormen.
Dus ik schilderde ze. Het werd een gekleurde rivier. De allerhelderste kleuren die ik kon vinden, want de afgelopen dagen was alles zonnig en helder en kleurrijk. En ja, een rivier, want o, ik voel de stroming. Niet meer zo stormachtig en wild als een tijdje geleden, maar toch. Ik voel hoe alles beweegt en verandert en hoe de dingen nooit echt stil lijken te staan.
Ik maakte laatst niet voor niks een kaart met de tekst ‘dein mee‘, want dat lijkt me meestal het beste. En terwijl ik tekende en schilderde, kwam het album ‘Listen to the river‘ op de achtergrond langs. Als ik aan die rivier denk, dan denk ik aan het grotere geheel. Aan hoe het leven niet om mij gaat, maar ik om het leven. En hoe dat meedeinen, loslaten en me laten leiden heus niet alleen maar spannend of eng is, maar vooral ook een mooi avontuur. Het brengt me op zoveel fantastische plekken, en laat elke keer weer nieuwe kleuren en vormen zien. De ene keer is er een donkerblauw vlak waarin ik het gevoel heb te vallen, de andere keer word ik omringd door een wereld aan lichtpuntjes. Elke keer is er wel weer iets anders te zien, iets nieuws om me over te verwonderen.
Dus ik laat me meevoeren, leiden. Vorige week zei iemand tegen me ‘ga maar, je wordt wel geleid’, en dat vond ik bijzonder, want dat is precies hoe ik het voel. Ik zie vanzelf waar de stroming me allemaal heen brengt, en ondertussen probeer ik om me heen te kijken. Soms is het zelfs eventjes windstil, hoe mooi is het dan om al die reflecties in het water te zien! En ja, ik ga ook wel eens kopje onder. Maar toch, over het algemeen blijf ik drijven. En hoe meer ik dat ontdek, hoe meer ik kan genieten van de tocht.
En zo vonden al die zwevende woorden en gedachten – eerst nog los en zonder samenhang – een plekje op het papier. Een voor een vormden ze zich tot een kleur, een vorm, van potlood, stift of inkt. De ene werd een streep, de andere een golf, een vlek. En samen een rivier, die kabbelt en golft. Hij vloeide over in deze woorden op mijn scherm, en stroomt nu van daaruit verder. We zullen zien waarheen :-)
Ik herken die wervelstorm aan gedachtes wel, het fijnste is dan inderdaad om alles op papier te zetten.