Een gekleurde waterval in mijn hoofd

Mijn creatieve hoofd stroomt over
mijn hart gaat harder kloppen
verlangt naar schoonheid mooi en kunst
wil springen verven denken zien
als een spons de kleuren in zich nemen
figuren vormen in mijn hoofd
ik ben vol rust maar toch onrustig
ik snak naar
schoonheid.

Ik schreef dit ruim twee jaar geleden. Toen ik nog kunstgeschiedenis studeerde en vooral over creatieve dingen praatte, schreef en las. Mensen noemden me wel eens creatief, maar ik snapte niet waarom. Op wat gedichten na kwam er weinig of niets uit mijn vingers. Maar toch, als ik dit terug lees, dan zat het ergens al.

Dit gevoel heb ik nog steeds. Niet altijd, maar af en toe. Alsof mijn hart barstensvol gekleurde vormen en lijnen en mooie melodietjes zit. Een waterval aan inspiratie die erop wacht gebruikt te worden. Dan ben ik rustig, omdat mijn hoofd vol mooie dingen zit, maar tegelijkertijd enorm onrustig, omdat ik nog niet weet hoe het eruit moet komen. Ik kan het proces niet versnellen of vertragen. Het enige wat ik kan doen is het gekleurde gevoel net zo lang vast proberen te houden, totdat het ergens toe leidt. Het plantje water geven, door te luisteren naar een meneer die Zeeuwse liedjes zingt, naar het flakkerende kaarsje op tafel kijken, pinterestboards afstruinen of mijn schetsboek door te bladeren. Ik hoef niet te denken aan een eindresultaat, want het gevoel heeft genoeg aan zichzelf. En dan uiteindelijk, als het moment daar is, toch maar gewoon ergens beginnen. Een lijn tekenen, wat woorden uit mijn hoofd op papier laten vallen, een wit papiertje vullen met confetti, een sterretje van waterverf. Of gewoon een zin opschrijven, één zin is al genoeg. Niet perfect, maar een begin. Een klein drupje dat de waterval verbeeldt. Later zal het er dan wel echt uitkomen. Dan wordt het misschien een mooie rivier, waarin de zon wordt weerspiegeld en een regenboog verstopt zit. Maar nu is het nog gewoon mijn eigen fijne moment, met een heel klein aandenken, zodat ik het niet vergeet. En dan is het goed.