Een klein begin

Ken je het tijdschrift Flow? De laatste editie had als thema ‘klein en groots’. Het ging over hoe mooi kleine dingen wel niet zijn, en hoe ze uiteindelijk uit kunnen groeien tot iets groots. Dat vind ik mooi. Ik las het terwijl ik een kopje koffie dronk in een cafeetje in de stad. In m’n eentje. Want thuis ging ik alleen maar piekeren. Ik trakteerde mezelf op de nieuwe Flow en een kop koffie. Even weg van een leeg huis, een vol hoofd en even nergens aan denken. Hoe klein en onbenullig het ook was, fijn was het.

Ik hou van klein. Natuurlijk, ik ben ook een mens, meer en groter willen zit in mijn systeem. Meer spullen, meer vrolijkheid, meer waardering, et cetera. Ik hou van de Ikea, de Hema en de Primark omdat ze groot zijn. Maar als ik er goed over nadenk, maakt klein me gelukkiger. Een kneuterig koffietentje, een kaarsje op m’n tafel, een zelfgemaakte tekening, een klein huis, een gesprek van één op één. Het geeft me een gevoel van overzicht, één ding om op te focussen, veiligheid. Ik hou van klein. Grote dingen maken me bang, omdat ik ze niet begrijp. Ik ben bang dat ze me overstijgen en de dingen uit de hand lopen. Als ik zelf al zo’n klein mensje ben tussen al die andere kleine mensjes, wat moet ik dan met groot? Doe mij maar klein, dat is voor mij wel groot genoeg.

En weet je, soms groeien die kleine dingen vanzelf uit tot iets groters. Misschien reikt hun invloed verder dan je denkt, vormen al die fijne kleine dingen samen iets moois. Als ik terug denk aan alle ‘grote’ dingen in mijn leven, zie ik dat ze ontstaan zijn uit een klein woord, een gebaar, een liedje, een heel klein stapje. Zelfs dat kleine kopje koffie in de stad werd een beetje groter, nu is het al een blog. Dus wacht je op iets groots, stop maar met wachten. Kijk om je heen, geniet van al die kleine dingen en geef ze water. Besef hoe groot ze zijn.

Dan komt de rest vanzelf.