Een lievelingszaterdag

De zaterdag was net begonnen. “Wat zullen we eens gaan doen vandaag?”, zeiden ze terwijl ze hun hema-ontbijtje naar binnen werkten. “Naar Nijmegen!”, zei het meisje. Na een paar mitsen en maaren stemde de meneer in, en stapten ze in de auto.

Ze reden langs weilanden vol lammetjes en keken hun ogen uit. Het meisje zong luid mee met de muziekjes in de auto. Het laatste stukje deden ze met de bus. Terwijl ze over de Waalbrug reden, verbaasden ze zich over alles wat anders was geworden. Maar al snel zagen ze dat alles toch eigenlijk nog hetzelfde was.

De weermensen hadden gezegd dat het ging regenen, maar dat kwam pas later. Daarom aten ze eerst een ijsje, met watermeloensmaak. Want dat kan alleen in Nijmegen. Met het ijsje in hun hand liepen ze lachend naar de kade van de Waal. Ze zochten het bijzondere bruggetje, en gingen tree voor tree naar boven. Net als de vorige keer wiebelde de brug een beetje, maar dat gaf niet. Ze fantaseerden over het hoge water, de sjieke woonboot en het ondergelopen strandje.

Ze liepen terug en verder, langs de Waal. De meneer zag een cruiseschip, het meisje wachtte geduldig. Hand in hand liepen ze weer richting het centrum, maar niet zonder alle lieve oude straatjes te verkennen. Een oorlogsmonument met bloemen, trappetjes die naar steegjes leiden, de school van het oppaskindje van toen, een heel lief klein cafeetje, het lag allemaal verscholen achter de kerk. De meneer had dit nog niet zo vaak gezien en keek zijn ogen uit. Het meisje al wat vaker, ze bleef ervan genieten.

Ze kwamen bij de winkelstraat met het beekje, en liepen naar het park. Ze haalden herinneringen op, aan trouwfoto’s, vogeltjes en andere avonturen. Bij de hertjes bleven ze een poosje staan, ze hadden ze gemist. Er was zelfs een konijn, veel groter en bruiner dan Frits, maar hij waste zijn pootjes op dezelfde manier.

Na al dat gewandel, kregen ze wel een beetje honger. Gelukkig wisten ze nog de weg naar het lievelingskoffietentje. Daar was precies een plekje voor hen vrij. Ze smulden en kletsten, en rustten een beetje uit. Ze zeiden dat het nog steeds niet geregend had, en dat ze zo’n geluk hadden, daarmee en met elkaar. Het was zo fijn, ze wilden eigenlijk nog niet naar huis.

Dus wandelden ze wat verder, en stopten ze bij de bioscoop. Met een handjevol anderen ploften ze in de zachte stoelen, en zaten daar een poos. De film was mooi, precies wat ze hoopten. Ze snapten niet waarom iedereen wegliep terwijl de aftiteling nog bezig was. De meneer en het meisje keken graag naar de aftiteling, want dan kon de meneer zien hoe de film is gemaakt, en het meisje kon fantaseren over de gekke namen, en ondertussen alles een beetje laten bezinken.

Na de aftiteling was het al avond. Ze zaten nog vol van de scones en tosti’s, maar gingen toch even naar de supermarkt (want anders konden ze morgen geen soep eten). Met een volle boodschappentas zochten ze de bushalte. Het regende, maar dat gaf niet. Het was goed zo. Met de bus gingen ze naar de auto, en met de auto naar huis. Nu waren er – behalve lammetjes – ook heel veel mooie luchten. Roze en oranje, met strepen en paars. Ze praatten over cadeautjes van God, en dat deze dag eigenlijk ook een cadeautje was. Het meisje schreef alles wat ze gedaan had in haar boekje, zodat ze het niet meer konden vergeten.

Laat in de avond waren ze thuis. Ze aten frietjes, want dat hoort op zaterdag, en ze hadden eigenlijk toch wel honger gekregen. Zelfs toen ze daarna in bed lagen, hadden ze het er nog over:

Hoe fijn het was, deze dag.