nergens heen.

Het is het begin van de middag. Na een ochtend op kantoor kan ik wel wat buitenlucht gebruiken. ‘Boodschappen doen’ had ik in mijn agenda gezet, maar zodra ik mijn jas aantrek besef ik dat ik eigenlijk niks nodig heb. Ik ga hoe dan ook naar buiten en loop de supermarkt voorbij. Waar zal ik heengaan?

Ik kom langs de grote katholieke kerk, vlakbij het bos. Die kerk, zo ontdekte ik laatst, heeft een verscholen zijportaal waar je een kaarsje aan kunt steken. Misschien gek, maar soms doe ik dat. Ik ben nog nooit in die kerk geweest. Boven het tafeltje met waxinelichtjes hangt een kunstwerk van Maria. Ze heeft een nogal bijzondere nek. Jezus houdt ze tegen zich aan. Ik kan niet zeggen dat ik het mooi vind, of nou ja, ach. Op een bepaalde manier vind ik het misschien toch… ja, mooi. Achter Maria is een regenboog te zien. Deze Maria met haar lange nek, hier op haar plek aan de buitenkant van de kerk, ik mag haar geloof ik wel. Ik steek een kaarsje aan.

Ik aarzel even of ik het bos in zal gaan, maar besluit om dat voor de volgende keer te bewaren. In plaats daarvan zigzag ik door de wijk ernaast. Straten vol jarendertighuizen, geen een hetzelfde. Ik zie een toverhazelaar, hij bloeit al! Kleine gele sliertjes zijn het. Ik maak er een foto van. En kijk, daar is de minibibliotheek, een kastje op een paal, middenin een grasveldje op de hoek van twee straten. Ik vind een boek dat er fijn uitziet en neem het mee.

Even verderop groet iemand me enthousiast. Ik ken hem niet, maar dat geeft niet. Ik groet terug en loop met een glimlach door.

Via het pleintje met de grote oude bomen kom ik weer op kantoor. Ik zet koffie. Ik pak mijn laptop en schrijf wat zinnen. Ik besef hoe fijn het ook alweer is, om te schrijven zonder richting, zonder doel. Ik besluit dat het goed is. Dit allemaal. Ja. Meer hoeft er even niet.