Vanochtend ontdekte ik een stukje paradijs. We waren een nachtje weg, de zon scheen. Dus ik wandelde even op de bonnefooi en meteen om het hoekje, na een klein sluisje, was het er. Het lag wat verscholen, ik had er per ongeluk voorbij kunnen lopen. Maar ik zag het net op tijd. Een plekje voor één persoon, aan het water, omringd door bomen en struiken. Het kostte wat moeite om er te komen, voetje voor voetje, zonder in het water te vallen. Maar het lukte.
Ik zat er een poosje. Nam de omgeving in me op. Staarde voor me uit. Deed mijn ogen even dicht. Hoorde hoe de wind door de bomen ging. Zachtjes ruisend. De vogels. Deed mijn ogen weer open. Zag een eindje verderop twee ganzen met jongen. De takken van een treurwilg wiegden rustig heen en weer.
Ik bleef kijken naar het water. Hoe het bewoog. Hoe de bomen reflecteerden, veranderden, vervormden. Zoveel rust, maar toch ook zo veel beweging. Alles zacht, geduldig. Zijn eigen gang gaand.
Ik had mijn schetsboek bij me. Ik kon geen betere plek bedenken om iets te tekenen dan hier. Geen beter moment dan nu.
Maar ik twijfelde. Moest ik hier wel iets van vastleggen? En wat dan? Met welke kleuren, welke lijnen, welke sfeer? Het zou hoe dan ook afbreuk doen aan hoe het was. Ik aarzelde. En sloeg uiteindelijk toch mijn schetsboek open, zonder plan.
Er bleek geen plan nodig te zijn.
Het was er al.
Ik hoefde er alleen maar bij te zijn. Getuige te zijn. Te observeren.
Mijn pen volgde. De lijnen, de vlakken. Kijken, zijn.
En terwijl ik daar zat, mijn pen de lijnen overtrok, besefte ik me dat het vaak zo gaat. We willen plannen maken, ideeën uitwerken, stappen zetten, routes uitstippelen, drempels overgaan. We zoeken wat af.
En soms is dat goed en mooi. Maar toch ontdek ik ook steeds weer dit: het is er al. Ik hoef nergens anders heen.
Misschien hoef ik alleen maar stil te worden.
Hier.
Nu.
mooi!
Prachtig verwoord
Heerlijk!