Een week vol eerste keren

Afgelopen week deed ik allemaal dingen voor het eerst! Aah, eigenlijk houd ik niet zo van eerste keren. Je weet wel, comfortzonegedoe enzo. Maar ach, soms is iets nieuws doen gewoon nodig, want altijd in je veilige fijne comfortzonetje blijven zitten, da’s ook niet goed voor een mens. En meestal ben je achteraf alleen maar blij. :)

Maandag

Nee, het was niet voor de eerste keer in m’n leven maandag. (nee, echt niet.) Maarrr maandag kreeg ik een mailtje met daarin wat scans. Van een tijdschrift. Met een artikel. Dat door mij geschreven was! Joej! Want naar aanleiding van m’n scriptie/stage was ik gevraagd een artikel te schrijven voor een blaadje. Dus dat deed ik en nu is het gepubliceerd (: En hoewel het niet zonder slag of stoot ging, is het zó leuk om het resultaat van al dat gezwoeg en gestress helemaal officieel op papier te zien! Het was trouwens niet de eerste keer dat er een stukje van mij gepubliceerd werd, maar wel de eerste keer dat ik er een vergoeding voor kreeg. De eerste centjes die ik heb verdiend met iets waar ik voor geleerd heb zeg maar :) Ach, dat is best een vreugdedansje waard, dacht ik zo. En oh, mag ik nog even trots zijn? Die pagina op de foto is alleen de inleiding, als je omslaat komen er nóg twee pagina’s. Woei!

Dinsdag

Voor het eerst in mijn blogcarrière (ha! klinkt leuk!) ging ik met een andere bloggerd afspreken. Vrolijkheid! Ik bedoel, wie wil er nou niet koffie drinken met Olga van Team Confetti? Lekker kletseren over blogblijheid, de voor- en nadelen van werkloos zijn, kunststudies, et cetera. En nina zou nina niet zijn als ze dat niet een heel klein beetje spannend vond (maar lang niet zo spannend als wat ik vrijdag ging doen). Maar dat was dus nergens voor nodig, want het was gewoon chill en gezellig (en lekker). En daarna was ik een stuiterie, met dank aan alle cafeïne. En ja, die op de foto ben ik dus. Achteraf een beetje jammer dat ik geen foto heb genomen van Olga, maar ach. Om duidelijk te maken dat zij er ook bij was heb ik er maar wat confetti’s bij gephotoshopt (:

Donderdag

Donderdag was eigenlijk een oersaaie dag. Ik was een beetje een stressje, omdat ik best wat dingetjes moest doen en ik zenuwachtig was voor vrijdag. En toen ik ’s middags moest gaan douchen, maar ik daar geen zin in had, kreeg ik ineens een heel ietsiepietsie klein beetje zin om hard te lopen. Zeg eens, hoe vaak staar je uit het raam en zie je een olifant in de boom voor je huis klimmen? Precies. Nou, ongeveer zo vaak heb ik zin om hard te lopen. Vorig jaar wist ik dat te compenseren met veel discipline, maar sinds september had ik het opgegeven. En nu, zomaar uit het niets, had ik er weer een heel klein beetje zin in! Dat moest natuurlijk gevierd worden, dus voordat dat rare gevoel weer weg was trok ik m’n hardloopkloffie aan en ging ik op pad. Ach, laat ik niet uitweiden over hoe ver en snel kort en langzaam ik liep, maar het feit dát ik heb gelopen geeft me een goed gevoel. De bijbehorende spierpijn is overigens minder goed voor mijn humeur. Nee, geen foto. nina en hardlopen is geen fotogenieke combinatie.

Vrijdag

Ja, sinds vrijdag ben ik officieel vrijwilliger bij een museum. Joehoe! Niet dat ik er toen voor het eerst was hoor. Ik had de afgelopen maand elke week een keer meegelopen met een rondleiding. En vrijdag moest ik die dus zelf geven. Nina. geeft. een. rondleiding. Ja, raar maar waar. Ik was natuurlijk miljoen zenuwachtig (puddingbenen, trilhanden, kriebelbuik, misselijk in de bus, stressoverschot, etc). Maar ergens heel diep in een laatje in m’n hoofd wist ik dat ik het kon en dat het goed zou komen. En dat was dus ook zo. Ach, beter kan altijd, maar het ging goed. Pfwoei opgeluchtheid alom. Dus daarna was ik goed gekeurd (ha!) en kreeg ik het hele ‘welkom-als-vrijwilligerpakket’ (zie foto), inclusief een rondleiding door de medewerkersruimte en de hele ramtam. De volgende keer krijg ik zelfs een baaadgee. Jahoe. Ja, je ziet het echt goed: Nijntje! Want vanaf volgende week is er een tentoonstelling over Dick Bruna. i like!

Moraal van het verhaal: eerste keren zijn nodig. Zonder eerste keren hebben we niks, kunnen we niks en is er niks aan. Dus neem die sprong nou maar, dan kun je daarna weer gewoon kleine stapjes zetten.