Februari, wat was je nieuw. Niet fonkelend stralend spectaculair nieuw, maar gewoon rustig borrelend en broeiend nieuw. Zoals buiten. Nog geen over de top bloesemfeest, maar het nieuwe van de lente hangt toch echt al onmiskenbaar in de lucht.
Ik luisterde er een podcast over. Over het nieuwe van februari, om ons en in ons. En hoe de uitnodiging niet is om al het nieuwe leven de grond uit te trekken, maar hoe we worden uitgenodigd om het zachtjes te koesteren, te beschermen en te voeden. Zodat het wortel kan schieten.
Die podcast kwam op het juiste moment. Ik luisterde ‘m in een week waarin mijn agenda angstaanjagend leeg was, en in plaats van ‘m zo gauw mogelijk te vullen, besloot ik van de rust en ruimte gebruik te maken. Ik mijmerde veel die week. Ik voelde. Ik vroeg me nieuwsgierig af wat voor nieuws er bij mij onder de grond aan het ontkiemen is. Hoe het eruit ziet weet ik nog niet, maar ik kan me er wel op afstemmen en mijn oren en ogen openhouden. Ik maakte een moodboard met alles wat deze tijd mijn naam fluistert. Woorden, beelden, sferen die zachtjes aan me trekken, die mijn hart sneller laten kloppen, die ergens diep in me iets aanraken. Het was fijn om er bij stil te staan. Wie weet wat eruit groeit.
Ik genoot van de zon. Van buiten op de tuinbank mijn boterham opeten. Soms een boek erbij, of juist het gezelschap van Floris. Het is nog koud, maar met een sjaal en extra vest kan het net, besloot ik.
Mijn werk was rustig deze maand, op de webshop na dan. Een beetje korting in aanloop naar Valentijnsdag – dat doe ik nooit maar ik vond ineens dat de wereld wel wat extra liefde kon gebruiken – maakte dat ik veel bestellingen op de post mocht doen. Leuk!
En tussendoor, vooral ook in de weekenden, zocht ik mensen op. Vriendinnen, familie, een coach, een kerk, van alles. Ik ben mijn weekendabonnement nog lang niet zat en koffie buiten de deur verveelt toch ook nooit.
Ik stoeide soms een beetje met mezelf en soms met anderen. Dat heb je met zo’n opleiding die je uitdaagt om confrontaties niet uit de weg te gaan. Niet altijd makkelijk, maar wel heel leerzaam. En ergens ook heel vervullend, om vol in zo’n leerproces te zitten. Ik weet niet waar ik uitkom hoor, maar ik ben onderweg.
Al met al was februari een maand die op een rustige manier roerig was. Er gebeurde veel, minstens zoveel onder de grond als erboven.
En o, ook nog: de vastentijd begon. Ik zat al een poosje te harrewarren met instagram, dus ik besloot de komende weken te minderen. Alleen nog insta in het weekend. Lekker rustig joh! Minder ruis, meer ruimte, goed idee.
Ik sluit af met wat luistertips: die podcast dus, Leven en werken in het ritme van de seizoenen. Het boek ervan staat nog op mijn lijstje. Voor de denkers onder ons kan ik deze podcastaflevering ook aanbevelen, over Søren Kierkegaard en wat het betekent om jezelf te zijn. Mij raakte het. Qua muziek kwam ik niet veel verder dan deze fijne EP, en ach, vooruit, nu ik toch bezig ben: het boek De eik was hier vond ik een pareltje. Ik las het in één dag uit, maar het bleef me weken bij.
En nu is het maart. Ik ga gauw de volgende aflevering van die podcast aanzetten. :) En verder zou het wel eens een intense maand kunnen worden (met onder andere een stilteretraite op het programma), dus ik probeer goed voor mezelf te zorgen en naast al het serieuze ook lekker veel buiten te spelen. Dat lijkt me wel wat.
Ik wens je een mooie maart!
