Ik vond februari best een fijne maand! Het was zo’n maand met verandering in de lucht, niet per se groots en meeslepend, maar gewoon, van die subtiele verschuivingen. In de natuur bijvoorbeeld, waar alles van grijs en wit naar voorzichtig groen, paars en geel ging. De eerste vleugen lente. Ik genoot ervan en bewoog zoveel mogelijk mee. Lees maar.
Februari was de maand van…
o Eerst volop winter, toen volop voorjaar.
Ja, die tweede week van februari, dat was me er eentje. Heel Nederland in de ban van de sneeuw en het ijs. Hoewel ik zelf even iets minder in de winterstemming was, raakte het me wel om te zien hoe goed het anderen deed. Ik reed op een zonnige dag een eind met de auto en zag overal groepjes mensen schaatsen, sleeën of rond een vuurkorfje staan. Ondertussen klonk dit liedje door mijn speakers en ik kon alleen maar dankbaar zijn voor al die mensen die hun hart ophaalden aan elkaars aanwezigheid. Zo mooi.
En de week daarop kon ik zelf ook mijn hart helemaal ophalen, want: lente. Wacht, dat verdient wel een eigen kopje.
o Ja, lente!
Ik ben altijd een beetje opgelucht als de lente haar intrede doet. Langere dagen, het feit dat ik naar buiten kan lopen zonder zeventien laagjes aan te trekken, alle ramen in huis open kan zetten, mijn blote voeten op de tuintegels kan voelen, of ’s ochtends in de zon mijn onbijt op kan eten… dat doet me goed. Dus toen er na die koude winterweek een warme voorjaarsweek kwam, voelde het alsof de wereld zei: welkom thuis :-) En dan nog al die cadeautjes: een zee van krokussen naast mijn kantoor, sneeuwklokjes, voor het eerst mijn zomerjas weer aan, de geur, fluitende vogels, glimlachende mensen, enzovoort. Feestje.
o Een frisse wind van nieuwe dingen en activiteiten.
En ja, noem het lentekriebels, maar ik had zin in vernieuwing en verandering. Op alle mogelijke vlakken wilden er dingen ruimte maken voor iets nieuws. Zo ruimden we op in huis, kocht ik een nieuwe bril (een hele mooie, zie hieronder! :-)), had ik ineens zin om een andere route naar mijn werk te fietsen, speelde ik een beetje met mijn dagelijkse routines, herschreef ik mijn websiteteksten, voerde ik veranderingen door in mijn webshop, gaven we ons kantoor een upgrade door een kast te kopen, en ga zo maar door.
En o, na weken spelen met de gedachte, nam ik eindelijk – samen met iemand anders – het initiatief om iets via Zoom te organiseren. (Een stilteviering om precies te zijn. Dat is eigenlijk een verhaal apart, maar die vieringen organiseerde ik eerder al met een groepje in een kerk. Door de lockdown lag het even stil, maar nu dus via Zoom.) Ook dat bracht een fijn briesje nieuwe energie en daadkracht.
o Actie en beweging, in plaats van rust en verstilling.
Ik denk dat het vorige punt het al wel duidelijk maakt: ik had behoefte aan actie in de taxi. Ik had zin om lekker bezig te zijn, niet te veel na te denken. In de wintermaanden richtte mijn energie zich naar binnen, neigde ik naar bezinnen en opladen en rust en stilte. Dingen wilden sudderen, ik had rust nodig om verder te komen en nieuwe inzichten kwamen daar dan ook uit voort. En nu kantelde dat. Alles in mij wilde hup, naar buiten, in beweging zijn. De focus op ‘doen’ in plaats van ‘zijn’. Alsof nog meer naar binnen keren me juist verder van huis zou brengen. Ik vond het wel leuk om dat op te merken, het sluit eigenlijk ook wel aan bij mijn vorige blogpost, over ademend leven. Dat die verschillende kanten elkaar gewoon mogen afwisselen. O, en hoe die actie er dan uitzag? Vooral veel afspraken en bezoekjes, yoga in plaats van mediteren, knopen doorhakken, koekjes bakken en uitdelen aan lieve mensen, en nieuwe dingen proberen (zoals dus die online stilteviering).
o Best wel veel hoofdpijn.
Ja, vooruit, het ging nou ook weer niet allemaal vanzelf. Tussen alle bedrijven door waren er dagen met hoofdpijn, soms licht op de achtergrond, soms zo fors dat mijn bed de beste plek was. Ik geloof dat de oorzaak vrijwel altijd een combinatie van factoren is (druk, veel sociale activiteiten, koffie, veel zintuiglijke prikkels, suiker, hormonen, stress, alcohol enzovoort). Gelukkig ben ik er inmiddels redelijk oké mee en voel ik direct aan wanneer ik een stapje terug moet doen – en inmiddels doe ik dat dan ook.
o Me een zonnepaneel voelen: opladen door de zon.
Wij hebben zonnepanelen op ons dak en die deden het de afgelopen maand uitstekend. En sinds een vriendin onze zonnepanelen een keer ‘zonnevangers’ noemde, besefte ik dat ik er zelf eigenlijk ook eentje ben. :-) Want op die zonnige dagen ben ik nu eenmaal op mijn best. Die ene dag dat het 17 graden was bijvoorbeeld, en alles in mij verlangde naar een duik. Ik gaf mezelf een ochtend vrij – want dat kan als je eigen baas bent -, fietste naar het water en voelde me het gelukkigste mens op aarde. Of die middag dat ik bij een vriendin langsging op de camping. Koffie zetten op een gasbrandertje, op blote voeten een zandpad volgen en zomaar languit in de zon gaan liggen. Dat soort dagen waren er in februari. Ja, mijn accu stroomde weer vol.
Februari was zo gek nog niet. En nu is het maart. Ik zie uit naar nog meer mooie stiltevieringen en nog meer lente. Verder zie ik het vanzelf. O ja, er staat alvast één spannend leuk ding op het programma: in de nacht van 11 op 12 maart kom ik op tv! Ha, dan wordt de aflevering van De Nachtzoen uitgezonden waarin ik te gast ben. Je kunt het natuurlijk ook gewoon de volgende dag terugkijken. Ik schreef in mijn vorige maandoverzichtje al hoe dat avontuur op mijn pad kwam, mocht je daar benieuwd naar zijn.
En dan is het nu tijd om af te sluiten met mijn lievelingsliedje van de afgelopen maand. Ik denk dat dat deze was, Robert Henry van The Westerlies. Geniet ervan. :-)