Floris zegt altijd dat ik best wel blij kan worden van kleine dingen. Oké, misschien is dat zo. Maar wie bepaalt dan wat klein is en wat groot? Ja, ik kan heel gelukkig worden van een kopje koffie. En ik denk dat dat wel in de categorie klein valt. Maar het feit dat ik smaakpapillen heb en met mijn ogen perfect melkschuim kan zien en dat er een stofje in mijn lichaam dansjes gaat doen en voor confetti zorgt, dat vind ik eigenlijk helemaal niet klein. Het is maar net hoever je inzoomt.
En een zonsondergang dan? Ik weet wel dat de zon elke dag ondergaat, maar toch vind ik het iets heel groots. Zo groot dat ik het niet eens vast kan pakken.
Ik las laatst ergens dat je, wanneer je iets moois of goeds opmerkt, je er minstens vijftien seconden bij stil moet staan voordat het positieve gevoel wordt vastgelegd in je onderbewuste.
Daarom doe ik soms alsof mijn ogen een fototoestelletje zijn. Als ik dan iets leuks of moois zie, zoom ik even in, stel ik scherp, en knipper ik stevig. Terwijl ik door loop, en het mooie alweer voorbij is, wordt de foto in mijn hoofd ontwikkeld en afgedrukt. Ik berg ‘m vervolgens op in een klein laatje achterin mijn gedachten, netjes op de stapel.
En als er dan even niets leuks te zien is, schuif ik het laatje voorzichtig open en blader ik even door de stapel. Dan pak ik de foto van de babypony, die altijd in een weitje tussen Assen en Groningen staat. Ik glimlach om zijn hele korte beentjes, ook al kan hij daar zelf natuurlijk niks aan doen. Of ik kijk een poosje naar de foto van mijn kleine nichtje, waarop ze schaterlacht omdat Floris gekke gezichten doet. Of dat plaatje van toen ik met een vriendin aan het wandelen was en we diepe gesprekken voerden en ik ineens besefte hoe fijn het was dat dat gewoon kon.
En o, één van mijn lievelingsfoto’s: die met het hele kleine kondje dat geen voorpootjes had, maar wel wieltjes! (Ik tekende hem zelfs na zodat ik ‘m met je kon delen :-))
Net als echte foto’s helpen ze me om nog een beetje napret te beleven. Om de kleine gelukzaligheden – die er heus altijd zijn – steeds meer te zien als grote dingen.
Want hoe langer ik erover nadenk, des te groter ik ze vind.
Wat omschrijf je dit toch weer mooi – zo Nina! En je hebt helemaal gelijk. Dit is een goed voornemen voor 2017; van mijn ogen een fotocameraatje maken en alle mooie foto’s goed opslaan in mijn hoofd, zodat ik er altijd weer even doorheen kan bladeren! Dankjewel <3 HEel fijn uiteinde!
Ahh dankjewel!
Supermooi geschreven Nina, net zoals Stella zegt! Enkele jaren geleden zat ik ook nog met dat gegeven in mijn hoofd, als ik dan in de auto zat op reis dan keek ik ‘extra goed’, zodat het foto’s zouden worden in m’n hoofd. En dat doe ik nog steeds als ik op een hele mooie plek ben die ik niet wil vergeten. Heerlijk hé! Liefs en geniet van de laatste dagjes van 2016!
Ja, heerlijk is dat! Dankjewel!
Dat heb je heel mooi omschreven. We staan soms gewoon te weinig stil bij die kleine dingen die de moeite waard zijn.
Super schattige en mooie tekst Nina.
Echt, mooi!
En super interessant, dat van die 15 seconden.
Liefs
Dankjewel! Zo lief ook dat je ‘m op je facebook had gedeeld :-)
Wat kan jij dingen toch prachtig beschrijven!
Heerlijk verhaal waardoor ik ga nadenken of ik dit ook doe.
Vast en zeker, want ik heb ook een laatje met fijne herinneringen in mijn hoofd.
Ahh fijn, dankjewel! Hiephoi voor die laatjes!
die ga ik onthouden! hele goede regel.