We zijn vijftien dagen het nieuwe jaar in en er is van alles gaande. Zo voelt het tenminste. Alsof alles beweegt, stroomt, gaat. En ik doe mee.
Één ding is dat ik me inschreef voor een winterretraite. Een midweek in een klooster, met workshops en meditaties en heel veel stilte. Spannend wel, maar ik kijk ernaar uit. Ik ben zo benieuwd. Even in een nieuwe omgeving de rust opzoeken en tegelijkertijd de confrontatie aangaan. Het voelt als in het diepe springen, maar op een veilige manier. In het kader van voorbereiding, voorpret en misschien ook een beetje voorspanning, kocht ik per ongeluk een dure nieuwe yogabroek. Hoe dan ook. Ik ben benieuwd.
En dan mijn werk. Ik nam de tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar en zag hoe ik in de laatste maanden de touwtjes een klein beetje had laten vieren. Helemaal niet erg, daar waren verschillende redenen voor en dat waren goede redenen. Maar ik besefte ook dat die losse touwtjes me niet per se extra vreugde brachten. Het was alsof ik heel langzaam steeds verder wegdreef van de kern van mijn werk: mooie dingen maken. Verwondering delen. Mensen wijzen op wat mooi, wonderlijk, hoopvol is.
Dus ik ging ik weer aan het roer staan. Ik bedacht: dit is wat ik wil, en dit is hoe ik dat kan doen. Ik mailde iemand om samen te werken. Ik bracht meer ritme aan in mijn dagen. Ik blies de zoektocht naar een andere werkruimte nieuw leven in. Ik fantaseerde over hoe ik het vijfjarig bestaan van mijn werk zou kunnen vieren. Ik dacht na over nieuwe producten.
En het bruist weer. Degene die ik mailde reageerde enthousiast. Gisteren bezichtigde ik een mogelijke nieuwe werkruimte. De nieuwe posters in de webshop gaan zomaar heel goed. Ik maak plannen en geniet ervan.
De zoektocht naar wie ik ben, waar ik vandaan kom, hoe ik me verhoud tot de kerk, hoe ik een plek heb in het grotere geheel en het grotere geheel in mij, die zoektocht is er nog steeds. En dat zal ook nog wel even zo blijven. Maar hij slokt me niet meer zo op, want ineens is dat andere deel van mij – de makende nina – uit de sluimerstand gekomen. Het voelt alsof de balans nu beter is. Er is meer perspectief, meer geduld, meer ruimte rondom alle dingen die ik nog niet weet, want mijn dagen draaien niet meer om het vinden van antwoorden.
Wie weet sijpelen die antwoorden vanzelf wel door mijn dagen heen, heel langzaam en op hun eigen tijd.
Dus ja, er is van alles gaande. En vooral: ik ben gaande.
Hoe mooi gezegd dat alles een beetje op zijn plaats valt!
dankjewel :)
Mooi Nina! Ik wens je alle geluk en succes met de nieuwe lijntjes die zijn uitgegooid. Dat je een werkruimte mag vinden die goed bij je aansluit, dat je samenwerking inspiratie en mooie dingen zal opleveren, dat je rust en geluk zult vinden in wie jij bent en hoe jij in deze wereld staat.
Ahh dankjewel! Superlief :)
wat mooi geschreven weer Nina! zo’n retraite zou ik ook graag eens willen doen, maar ik durf nog niet zo goed.
Ah dankje! Ik vind het ook wel spannend, maar op een of andere manier leek dit de juiste kans :-)
Wat heb je dat weer mooi verwoord, Nina!
Dankjewel!
Wat een heerlijk zelf-reflexieve tekst; dit is voor mij ook echt waarom schrijven zo fijn is. Geniet van je nieuwe plannen!
Yes heerlijk is dat hè! Ik schrijf dit soort dingen inderdaad meestal vooral voor mezelf, maar soms denk ik, ach, misschien kan ik het ook wel delen :-) Dankje!