Soms heb ik van die momenten, dan kabbelt alles een beetje en geniet ik daar met volle teugen van. Maar soms, soms heb ik momenten of perioden waarin de dingen lijken te schuiven. In de herfst bijvoorbeeld. Het kan ook eigenlijk niet anders als de verandering zo duidelijk om je heen te zien is. Dan verander je vanzelf mee.
Zoals Adele zingt ‘The winds of change are blowing wild and free’. Of met de woorden van Bløf in het lied Oktober: ‘We zijn alweer veranderd, niet ten goede of ten kwade. Maar veranderd niettemin.’
Op deze rustige zondagmiddag gaf ik er mijn eigen woorden aan.
Een beetje vers en ongepolijst nog, maar misschien is dat juist goed.
Mijn leven als zeventwintig soorten groen
naast elkaar, door elkaar, en almaar
in beweging, van licht naar donker
verschuivingen van warm naar koel
maar langzaam maar zeker
verandert sommig groen in geel
eerst een beetje, dan steeds geler
trekt zich op aan de kleur van de zon
een ander groen gaat voorzichtig
naar een warm oranjerood
verschillende kleuren lopen
over in elkaar, een regenboog
sommige kleuren vallen, vragen
om losgelaten te worden, dwarrelen
sterven, laten leegte achter
maken ruimte voor iets nieuws, voor later
de jaren hebben me geleerd
het krampachtige los te laten
rustig toe te schouwen hoe de dingen
verkleuren, hun richting herzien
angst die plaatsmaakt voor verwondering
groen voor kleur
kleur voor ruimte
ruimte voor groei
(en ik, ik kijk
geniet nu het nog kan
neem alles in me op
voor het weer voorjaar is)
❤
Wat mooi in je eigen woorden verwoord!
Pingback: Weekly notes #2 - Het is klein en het blogt