goud

Vandaag is het gouden zaterdag. Bij goud denk ik aan luxe dingen, schoonheid, goddelijkheid, sterren, een koning, iets bijzonders, iets speciaals. Onder andere door dit liedje:

Als kind zong ik het met volle borst mee, samen met de andere kindjes uit mijn kerk. Ik vond het eigenlijk heel gewoon, het was nou eenmaal waar. Tegelijkertijd was het ook wel bijzonder. Ik bedoel, iemand die ergens heel hoog zit, nog hóger dan de lucht en de sterretjes, wauw! En die vindt jou dan ook nog lief! Dat was toch wel heel speciaal. Maar hoe bijzonder het ook was, ik twijfelde ik er geen moment aan.

Nu is dat anders. ‘Gewoon waar’ vind ik het niet meer. Het heeft me heel wat hoofdbrekens gekost, omdat het zo bizar is om zoiets te geloven. Ik bedoel, op een gegeven moment ben je geen kind meer (of je wordt in ieder geval geacht dat niet meer te zijn), en probeer je op eigen benen te staan. Alles wat ooit zo vast stond, trek je in twijfel. Dus ja, ook dit.

Ik heb er lang over nagedacht, en doe dat nog steeds. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe (raarder maar) waarder ik het vind. Er zijn zo veel dingen in het leven bizar. Neem nou de kleur goud. Het feit dat er kleuren zijn, dat ik die allemaal kan zien, dat die tot mijn hersens weten door te dringen en dat ze allemaal andere associaties oproepen. En dat ik een kleur mooi kan vinden, dat ik er van onder de indruk kan raken, er intens van kan genieten en dat zo’n kleur iets met me doet. Of muziek. Of een zonsondergang. Of een kusje. Of een sterrenhemel. Of.. verzin maar.

Eigenlijk vind ik het allemaal echt te gek voor woorden. Het leven is één groot spinnenweb van onbegrijpelijke bijzondere dingen. Ik snap er niks van en toch is het zo, gebeurt het, overkomt het me. En als ik dan zo eens om me heen kijk, me verwonder en al die dingen besef, dan vind ik het eigenlijk helemaal niet meer zo gek dat er iemand boven de sterretjes woont. Hoe kan het leven zo chaotisch en ingewikkeld zijn, maar toch ook kloppen? Hoe kunnen die miljoenen puzzelstukjes op sommige momenten op hun plaats vallen? En als diegene die boven de gouden sterren woont dan ook nog van mij houdt.. wauw. Dan kan ik nog maar één ding: heel zachtjes dankjewel zeggen en erop vertrouwen dat het goed komt.

Want het komt goed. Zelfs op een gouden zaterdag.

Ps. Ik besef me dat dit iets persoonlijks is en dat niet iedereen die dit leest het leven op dezelfde manier ziet als ik. Ik schrijf dit niet om iedereen te overtuigen van ‘mijn waarheid’ of wat dan ook. Ik schrijf op mijn blog over allerlei dingen in het leven, en dat doe ik vanuit mijn eigen perspectief.