herfstigheid enzo

Blaadjes die van de bomen vallen, de zon die zich verstopt, winterjassen die je naam fluisteren, fietslampjes die uit verstofte hoekjes moeten worden gevonden en sjaals die de hele kapstok vullen in plaats van dat ene laatje in je kast. Allemaal herfst.

Ik hoor en zie een heleboel blije mensen om me heen omdat het herfst is, maar stiekem snap ik het niet zo goed. Ik ben meer een kortebroeken-ijskoffie-vroegopstaan-picknick-blotevoetenmens. En veranderingen die ik niet helemaal onder controle heb, die zijn iets minder mijn kopje thee. Ha, en ik wist natuurlijk heus wel dat de herfst zou komen, maar september bleef nog zo zonnig en zomers dat ik stiekem hoopte dat het zo zou blijven. (Je weet het nooit met die klimaatveranderingen toch?)

Ja, even wennen dus, die herfst. En de herfst zou de herfst niet zijn als dat niet gepaard ging met een herfstdipje. Ik weet eigenlijk niet hoe het vroeger was, maar de laatste drie jaar heb ik ‘m nog niet overgeslagen. En mocht ik vanzelf nog niet doorhebben dat ik iets minder fijn in mijn vel zit, dan merk ik het wel aan mijn discipline.

Want als ik blij en gezellig ben, dan kan ik zomaar best gedisciplineerd zijn. Dan wil ik allemaal spannende doelen bereiken en maak ik schema’s en plannen van aanpak en houd ik me daar heel goed aan. Zoals bijvoorbeeld afgelopen september, toen ik elke dag om half zeven opstond, heel blij werd van ochtendwandelingen en keiproductieve werkdagen maakte. Hoera!

Maar goed, toen kwam de herfst binnenstormen. Doei discipline. Ochtendwandelingen in het donker vond ik eigenlijk nogal een deprimerend begin van mijn dag, en toen ik dat besloot eventjes los te laten, was ook de rest van mijn ritme zoek. Bovendien waren er eind september/begin oktober behoorlijk veel sociale dingen, die allemaal heel leuk waren, maar per ongeluk ook heel vermoeiend.

Dus ik besloot maar even aardig voor mezelf te zijn. Een paar dagen niet zo streng, en gewoon doen alsof het herfstvakantie was. Ik had vorige week geen harde deadlines, dus de hele lijst met dingen die ik van mezelf moest doen legde ik aan de kant. En ondertussen ging ik in bad, las ik in mijn boek, ging ik heel vaak vroeg naar bed, mocht ik uitslapen tot ik zin had om uit bed te gaan (bij mij is dat meestal kwart over acht), en hoefde ik nergens heen als ik nergens heen wilde. Even niet te veel prikkels, want mijn hoofd had genoeg aan het verwerken van de herfstblaadjes.

Dat was fijn. Het liefst zou ik nu een hele mooie conclusie schrijven waarin alles goed kwam. Maar eerlijk is eerlijk: in mijn hoofd is het nog steeds een beetje bewolkt. En ik denk dat dat oké is. Gewoon maar af en toe een stapje terug durven doen, en dan daarna niet vergeten ook weer een stapje vooruit te zetten, dan komt het vast vanzelf goed. Vorig jaar werd het op een gegeven moment ook ineens weer lente :-)

O ja. Ik overwoog ook nog om een herfstlijstje te maken, omdat dat vorig jaar zo goed werkte. Maar ik heb al genoeg lijstjes met dingen die ik de komende tijd wil en moet doen, dus ik laat het even zo. Maar mocht je de ultieme anti-herfstdip-tip hebben, deel ‘m dan gerust. Lijstje of niet, hij komt vast van pas :-)