Herinneringen aan Ierland

Sinds gisteren ben ik weer aan het werk, maar mijn hoofd is nog een beetje overal. Mijn gedachten vliegen van Nederland naar Ierland naar Londen en weer naar Nederland. Net als ik in de afgelopen week. Terwijl ik probeer te werken denk ik terug.

Ik denk terug aan de reis, die minstens zo avontuurlijk was als de bestemming. Aan hoe ik meteen op Schiphol al een beetje verdwaald raakte en mijn hoofd vol stroomde met vragen.

Heb ik wel de goede rij? Ben ik te vroeg of mag ik al ergens heen? Moet ik eigenlijk ook inchecken of had ik dat nou al online gedaan? En waar zou dan de douane zijn? Kan ik na de douane nog wel naar de wc en koffie kopen? En wat is lounge drie nou weer? Hoe ver is die gate dan? Wanneer moet ik nou eigenlijk mijn paspoort laten zien, en wanneer mijn boarding pass of moet ik hier alleen mijn riem afdoen? Dat soort dingen.

Ik denk terug aan hoe ik na veel wachten, zoeken en in de rij staan op mijn bestemming aan kwam: Ierland.

Aan het weerzien met het vriendinnetje dat daar woont, en dat we het stiekem minder spectaculair vonden dan we hadden verwacht. Alsof we elkaar vorige week nog hadden gezien. Ik denk terug aan haar huisje, met de open haard en hoe we koffie zetten met een opzetfilterdingie en dat ik dat eigenlijk heel leuk vond.

Aan de roadtrip die we maakten, want regen is niet erg als je in de auto zit. Aan het strandje waar mijn zorgvuldig gestijlde pony niet lang stand hield, maar dat dat allemaal niet uitmaakte omdat we aan zee waren. Waar de wind zo hard was dat al onze gedachten eruit waaiden, en hoe fijn dat was. En dat er zoveel mooie stenen lagen dat we er stiekem een paar meenamen voor thuis.

Ik denk terug aan mijn eerste flat white, in een koffietentje op het Ierse platteland. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voor ik in Assen ook flat whites kan bestellen. Ik denk terug aan hoe we praatten praatten en praatten. Over kleine oppervlakkige dingen, en over diepe serieuze dingen, wat we geloven en wie we zijn.

Telkens als ik koffie drink uit mijn nieuwe kopje, word ik herinnerd aan Dublin. Aan hoe we vorig jaar de stad een beetje hadden afgeschreven, omdat het toen regende, we de weg niet wisten en ik een koffer bij me had.

En aan hoe we dit jaar toch nog een poging waagden, gewapend met een kaartje van wat men the Hipster Triangle of Dublin noemt. We moesten erom lachen, maar met de zon en heel veel leuke winkeltjes maakten we er een feestje van. We kochten een plantje en een kopje en nog meer flat whites en wentelteefjes. De veel te dure parkeergarage namen we op de koop toe.

Ik denk aan de Ierse wegen, de hobbelige, heuvelachtige weggetjes die omringd werden door weilanden. Als mensen zeggen dat er in Ierland zoveel schapen zijn: dat is waar. En omdat het april was, waren er lammetjes. Niet één, niet twee, maar duizenden.

De vriendin reed in haar autootje alsof ze dat al jaren zo deed. Aan de linkerkant van de weg, linksom over de rotondes en met een grote bocht naar links op elk kruispunt.

Ik denk aan het kleine kerkje, de liedjes die ik niet kende en de dominee die Dominic heette. En aan het afscheid op de maandagochtend, dat eigenlijk helemaal niet zo naar was, omdat Mayke over drie weken weer even in Nederland zal zijn. Ik denk aan de bus naar Dublin, en hoe alle vliegavonturen weer opnieuw begonnen, maar toch al een beetje minder spannend dan daarvoor.

Ik probeer te bedenken hoe de Ierse avonturen door mijn hoofd zweven, en hoe ze langzaam maar zeker samensmelten tot herinneringen. Ik schrijf ze op, want ik ben bang dat de fijnste momenten per ongeluk vervagen. Ik wil ze niet vergeten.

De dagen na Ierland bracht ik door in Londen. Dat voelt allemaal nog wat verser, ik laat de belevenissen nog even door mijn gedachten razen. Ik denk dat ik ze morgen maar eens op ga schrijven, voor mijn hoofd zich weer heeft gevuld met Nederland.