Het nazomerzaterdagavondetentje.

Het was een mooie nazomerzaterdag in oktober, en een meneer en een meisje wandelden door Nijmegen. Het was al bijna etenstijd, maar nog net niet etenstijd genoeg om te gaan eten. Dus wandelden ze nog even verder. Precies op dat moment besloot de lucht een feestje voor hen te vieren. Hij haalde zijn mooiste kleuren uit de kast, zo mooi hadden ze het nog nooit gezien.

Ze liepen langs de rivier en legden de lucht wel honderd keer vast. Ondertussen discussieerden ze alvast over het avondeten. Het leek hen zo gezellig om eens buiten de deur te eten, maar ze wisten niet precies waar. Omdat het meisje van bijzondere dingen hield, was ze vastbesloten het bijzonderste plekje van Nijmegen te vinden. Nu hield de meneer ook wel van bijzondere plekken, maar toch iets minder van bijzonder eten. Stiekem vond hij de McDonalds ook gewoon heel lekker. Maar omdat dat ze eigenlijk wel echt wat bijzonders te vieren hadden, liepen ze de frietjeswinkels voorbij.

Van een vriendin had het meisje gehoord over een heel leuk restaurantje in de buurt van het museum, dus ze besloten daarheen te lopen. Het zag er gezellig uit, maar toen ze binnenstapten, bleek er geen enkel tafeltje meer vrij te zijn. Een beetje teleurgesteld liepen ze weer naar buiten. Het meisje vond het maar stom en werd er per ongeluk een beetje chagrijnig van. Ze wilde alleen maar naar het bijzonderste plekje van Nijmegen, en nu lukte dat niet!

De meneer stelde voor om naar een tentje verderop te gaan. Daar hadden ze ’s middags al even op de kaart gegluurd, en hoewel het allemaal nogal bijzonder klonk (iets te bijzonder naar zijn smaak), leek het op dat moment het enige goede alternatief. Het meisje stemde twijfelend in. Tien minuten later liepen ze het zaakje binnen. Ze waren hier al ontelbaar vaak overdag geweest, maar nog nooit ’s avonds. Overdag was het namelijk gewoon een koffietentje, hun lievelingskoffietentje zelfs! Maar sinds een tijdje transformeerde het in de avonden af en toe tot restaurant. Gelukkig was het hier niet zo druk, en was er nog een mooi tafeltje voor hen vrij.

Na een vrolijk welkom door de eigenaar – een meneer met een baard – gingen ze zitten. Ze bestudeerden uitgebreid de menukaart, en hoe langer ze dat deden, des te blijer ze waren dat ze eindelijk een fijn eetplekje hadden gevonden. Het meisje was zo opgelucht dat ze zelfs een paar vragen durfde te stellen aan de eigenaar, over de ingewikkelde gerechten op de kaart. Na lang wikken en wegen maakten ze hun beslissing (ze zijn allebei niet zo van de snelle beslissingen, zoals je merkt), en niet veel later zaten ze slokjes van hun wijn te nemen. Ze genoten van pastinaakkroketjes en andere ingewikkelde dingen in het voorgerecht, en het was voor hen allebei precies bijzonder genoeg.

Bij het hoofdgerecht werd de meneer zelfs vrolijk van de gekaramelliseerde witlof, en dat terwijl hij eigenlijk helemaal geen witlof lust. Het meisje – dat niet zo’n vleeseter is – smulde van haar vlees, en misschien nog wel meer van de bitterbal van sukade, crème van knolselderij, bospeen en een jus van rode port, laurier en sjalotjes. Het waren precies de dingen die ze zelf nooit uit zou kiezen, maar die toch zo verrukkelijk waren dat ze er nog verliefder van werd. Ze maakten wat foto’s om dit fijne moment niet te vergeten, en dat die een beetje wazig en donker werden maakte eigenlijk niet uit.

Ze kletsten en kletsten, en als ze dat even niet deden, tekende het meisje op haar placemat. Want dat was misschien nog wel het beste van alles: de papieren placemat. Nu wordt het meisje van veel dingen blij, maar haar meneer, eten en tekenen staan toch zeker ergens bovenaan het lijstje. En die drie samen, veel beter kan het niet worden.

En zo ging de avond langzaam maar zeker voorbij, en waren hun gedachten gevuld met geluk. Ze raakten niet uitgepraat over hoe heerlijk het restaurantje was, en hoeveel mazzel ze hadden gehad dat er in het andere restaurant geen plek meer was geweest. Dus mocht je ooit nog eens in Nijmegen uit eten willen, volg dan gerust hun voorbeeld (en vergeet je tekenspullen niet).