hoe het leven maar blijft veranderen.

Vandaag geniet ik ervan. Van hoe het leven maar blijft veranderen. Van hoe ik maar blijf veranderen. De laatste weken voelde ik het zo duidelijk, het in beweging zijn. Hoe oude dingen ruimte maken voor nieuwe dingen. Ik moet denken aan deze zinnen van Richard Rohr:

God keeps creating things from the inside out,
so they are forever yearning, developing, growing, and changing for the good.
That might be hard to see sometimes in the moment, but it’s nevertheless true.
Humans and history both grow slowly.

En ik herken het. Hoe ik van binnen naar buiten verander, of misschien moet ik zeggen: word veranderd. Verweven met alles om me heen. Hoe één gebeurtenis of uitspraak iets in me kan raken, en vervolgens heel langzaam uitrolt tot iets groters. Soms tot een groeiend verlangen, maar soms ook een groeiende onrust. Net zo lang tot het een climax bereikt en omslaat in een handeling, een stap, een keuze. Als een golf die aan komt rollen, steeds groter wordt en dan omslaat. En dan, als het verlangen of de onrust zijn doel heeft bereikt – de golf omgeslagen is – lost het weer op in het geheel van het dagelijks leven.

Dat proces gebeurt grotendeels vanzelf. Ik kan me er wel of niet bewust van zijn, maar het gebeurt – in mij, door me heen. Niet te sturen of te stoppen, alleen maar te beleven.

De laatste maanden ervoer ik dat weer. Een van de golven was verpakt als een verlangen en leidde ertoe dat ik me inschreef voor een opleiding.

Een andere golf kwam in de vorm van onrust. Een steeds groter wordende onrust die ik voelde bij bepaalde dingen die ik deed. Juist bij kleine dingen die me eerder rust hadden gebracht, vaste structuren die ik had ingebouwd in mijn dagen en weken om houvast te gegeven. Mijn werkdag beginnen met een wandeling, dagelijks tienduizend stappen zetten, een fijn uitgebalanceerd instagramaccount, een paar keer per week yoga, en wat al niet meer. Dingen die me rust, ruimte, overzicht, gezondheid en werk brachten. Kaders die ik voor mezelf had gecreëerd omdat ik daarbinnen precies vond wat ik nodig had.

Maar nu, de laatste maanden, merkte ik hoe ze te krap werden. Ze gingen in de weg zitten. Het werden muren waar ik me steeds vaker zachtjes aan stootte. En toen harder. En toen nog iets harder. Het frustreerde me. Steeds meer, steeds meer. Tot het kwartje viel dat het tijd was om ze los te laten. Eerst het een. Toen het ander.

En nu zijn we voorbij dat omslagpunt. Van deze golven dan tenminste, want er komen natuurlijk gewoon weer nieuwe, volgende. Maar nu – gewoon op dit moment – zijn er een paar golven terug de zee in gestort en is de onrust omgeslagen en weggeëbt.

En ik voel me vrij. Rustig, open. Soms even onwennig, een beetje stuurloos nog, maar ik voel de ruimte weer. Ruimte waarin weer nieuwe dingen kunnen gaan gebeuren.

Er ontspringen mogelijkheden, ideeën. Waar ik wel of niet iets mee mag doen, dat zal nog wel blijken. Het dwingt me om hier te zijn, gewoon hier. Met alles wat ik wel weet, en alles wat ik nog niet weet.

Dus hier ben ik. En vandaag geniet ik ervan. Van hoe het leven maar blijft veranderen. Van hoe ik maar blijf veranderen.