Iets met een parachuutje, een duur ontbijt en tony chocoladepony.

Mijn hoofd is een beetje in de war. Het voelt alsof ik een half jaar op een andere planeet ben geweest en gisteren met m’n parachuutje naar beneden viel en per ongeluk toevallig weer in mijn oude leven terecht gekomen ben. En er is geen weg meer terug, want parachuutjes werken alleen naar beneden.

In werkelijkheid was het geen half jaar, maar (bijna) vier weken. En in werkelijkheid ben ik niet van planeet geswitcht, tenzij je Scandinavië als buitenaards beschouwd. Maar blijkbaar was het lang en ver genoeg. Lang en ver genoeg om me nu een beetje vervreemd te voelen in mijn eigen huis.

Gelukkig scheen de zon toen ik vanmorgen wakker werd. Ik pakte mijn koffer uit, was heel trots op mezelf, en startte mijn laptop op. Doei internetloze tijdperk. Hoi honderdmilijoen facebookberichten, emails (en nog meer emails). Het was zoals op het strand in Denemarken een paar weken terug: ik wilde alleen maar even pootje baden, maar voor ik wist waren m’n broekspijpen doorweekt. Snel klapte ik mijn laptop dicht en maakte ik een plan voor de rest van de dag. Namelijk: ontbijten bij de hema (want nee, geen ontbijt meer in huis) en daar rustig wat tourherinneringen in mijn schriftje schrijven en een mooie quote tekenen. Dus anderhalf uur later zat ik daar. (Nee, de hema is niet zo ver weg maar het slot van het schuurtje is vervelend want ik kreeg ‘m niet meer open, dus toen moest ik met de bus en dat was ingewikkeld, want er gaat geen bus van mijn huis naar het centrum. En toen was het hema-ontbijt al weg maar ze hadden nog wel lekker yoghurt en cappuccino, dus dat gaf niet zo.) En van de hema word ik altijd blij, en van schrijven en tekenen ook, dus dat was fijn. Zelfs de zon deed haar best om mijn dag zo soepel mogelijk te laten verlopen.

hoera voor het Deense strand.

Toen ik drie uur later weer thuis was, was ik iets minder blij. Want ah, het is hier nog een zooitje en alles moet weer even z’n plekje en routine krijgen. Zowel in het huis als in mijn hoofd. Één positief puntje: ik ontdekte dat we Tony Chocolonely chocolademelk in de kast hadden. Nom nom nom.

ha, en ik kon ook nog m’n oslosouvernirbordje gebruiken.

Okee dit artikel gaat nergens over en er is geen moraal van het verhaal, behalve dan dat ik gewoon nog een beetje aan het landen ben van een superawesomemooiegeweldige tour met duizend avonturen. Reken maar dat ik er meer over ga schrijven hier, maar vandaag doe ik het nog even rustig aan. En straks gaan we aardappelen eten want o, o, o, dat is lang geleden.

Liefs van een chaotisch hoofd met een nieuw hoedje op.

PS. Als je je nu heel hard afvraagt wat ik heb gedaan en waar ik ben geweest, dan moet je even m’n vorige post lezen. Dan snap je het bovenstaande misschien wat beter.