Ik zat weer eens te denken.

Ik ben niet perfect. Dat wist je natuurlijk al, want niemand is perfect. Maar soms moet ik dat zelf weer even ontdekken. Ik ben niet perfect, want ik kan niet perfect zijn. Eigenlijk wist ik het zelf ook al lang, maar in mijn hoofd had zich een beeld van een niet-perfecte, maar toch wel bijna-perfecte, en daardoor eigenlijk helemaal-perfecte nina gevormd. Ik dacht, als ik nou gewoon zo’n vrolijke, niet-perfecte, speelse, gezellige, soms-wel-een-klein-beetje-piekerende-maar-wel-op-een-leerzame-manier, talentvolle, creatieve, spontane, bedachtzame, intelligente, onvolmaakte nina zou zijn. Dan zou dat best wel perfect zijn, leek me. Dan zou mijn onvolmaaktheid deel van mij zijn en maakte het me juist volmaakt. Ofzo.

Maar dat lukte dus niet. Dat beeld was de hele tijd onbewust aanwezig, maar vandaag werd ik me er ineens bewust van. Ik weet nog niet zo goed wie en wat ik dan ben. Ik vind het ook wel lastig, want ik lees overal dat ik moet accepteren wie en hoe ik ben, en dat dat goed genoeg is. Maar ondertussen moet ik eigenlijk ook gezond eten en genoeg bewegen, gezellig doen met andere mensen, groen en eerlijk leven, een nette indruk achterlaten bij anderen, genieten van de lente en mezelf blijven ontwikkelen. En nu wil ik dat allemaal wel, maar in hoeverre ben ik dan nog goed genoeg? Ben ik dan ook nog goed genoeg als ik al die dingen een keertje oversla en de hele dag in mijn pyjama achter mijn laptop zit? Of alleen als ik daar heel bewust voor kies en het goed kan verantwoorden (want ik kom ervan tot rust en het schept ruimte in mijn hoofd en het geeft me nieuwe energie voor de volgende dag bladiebla)?

Ik weet het niet. Ik snap ook wel dat daar niet één antwoord op is en dat het leven gewoon best ingewikkeld is, maar soms wordt ik een beetje kriebelig van alles wat ik moet en dat ik moet leren om dingen juist niet te moeten en dat ik dingen los moet laten en moet accepteren zoals ze zijn. Soms krijg ik het daar een beetje benauwd van en zou ik willen dat mijn hoofd een aanuitknopje had. Dat ik mijn gedachten even in een laatje kon stoppen en er pas weer uit kon halen als ik daar zin in had.

Misschien vind ik daarom de volgende psalm zo mooi. Je weet wel, zo’n liedje dat iemand drieduizend jaar geleden heeft bedacht en een heleboel jaar daarna in de bijbel is beland.

Een pelgrimslied van David.

Heer, niet trots is mijn hart,
niet hoogmoedig mijn blik,
ik zoek niet wat te groot is
voor mij en te hoog gegrepen.

Nee, ik ben stil geworden,
ik heb mijn ziel tot rust gebracht.
Als een kind op de arm van zijn moeder,
als een kind is mijn ziel in mij.

Israël, hoop op de Heer,
van nu tot in eeuwigheid.