Ik zou willen schrijven.

Ik zou over zoveel dingen, ja zóveel dingen, willen schrijven. Het liefst laat ik het allemaal uit mijn vingers glijden, zo het scherm op. Letters die woorden die zinnen die verhalen vormen.

Ik zou willen schrijven over hoe ik de herfst eigenlijk een beetje stom vind, maar hoe hij onze boom betovert en oranje maakt. En over het piepkleine roze paardje, dat ik als aandenken aan een fijne dag in Utrecht kocht.

Ik zou schrijven over de nieuwe mensen die ik leer kennen door mijn bedrijfje, en hoe leuk dat is. En ik zou niet vergeten te vertellen hoe fijn het is, dat mensen die ik al veel langer ken, nog steeds belangrijk voor me zijn en me aan het lachen maken. Ik zou beschrijven hoe prachtig ik mijn nieuwe plantje vind, omdat er zoveel roze op zijn blaadjes zit.

Ik zou veel woorden wijden aan het weekend dat ik in Nijmegen doorbracht, met mijn meneer. Hoe verrukkelijk we uit eten gingen bij mijn lievelingskoffietentje, wat soms zomaar ineens een restaurantje is. En hoe je daar op de placemats kon tekenen, en ik zou bovendien schrijven over de lucht die die avond op zijn mooist was.

Ik zou willen schrijven over hoe wat ik het liefste doe, veranderde in mijn werk, en hoe blij dat me telkens weer maakt. Over de bijzondere opdrachtjes die ik de afgelopen maanden kreeg, en over hoe lastig ik het vond om nee te zeggen tegen opdrachtjes die ik eigenlijk (toch) niet aan wilde nemen.

En als ik dan toch aan het schrijven was, dan zou ik mijn herfstlijstje niet overslaan. Waarop ik zette dat ik yoga wilde doen. En dan zou ik vertellen hoe ik dat nu eigenlijk vind, en ook over hoe Frits erover denkt.

Ik zou niet kunnen beschrijven hoe blij ik ben met floris, maar wel hoe we de hele dag vreugdedansjes deden toen we twee jaar getrouwd waren.

En o, de roze muur, die van onze keuken een zuurstokkeuken maakt, zou ook in woorden worden gegoten. Net als het bureautje van markplaats, dat nog steeds in delen ergens boven staat, maar straks het pronkstuk van mijn party-office wordt.

En met de woorden die ik over had, zou ik vertellen over God. Over dat ik Hem soms haast vergeet, maar Hij mij niet. Over hoe Hij mensen in mijn leven brengt, die duwtjes in mijn rug geven wanneer dat nodig is. Over hoe Hij me blijft uitdagen, om kansen aan te grijpen en te groeien. En hoe stil ik daarvan word.

Ja, het liefst zou ik de woorden uit mijn handen laten stromen, tot ze helemaal op zijn. Maar het lukt niet meer zo goed. De heerlijke avonturen waarover ik hier zou willen schrijven, vragen al mijn aandacht.

Ik zou me er schuldig over kunnen voelen, en me er uiterst druk om maken. Maar ik laat het even zo, want soms kun je nu eenmaal niet alles. En soms is dat ook eigenlijk niet erg. Dus als het hier stil is, kijk dan maar gewoon op instagram, want daar laat ik mijn avonturen nog steeds graag zien. En dan doe ik het hier ondertussen even rustig aan, en schrijf ik wanneer ik schrijven wil.