In tijden van crisis.

Pfoe, er gebeurt zoveel! Er is zoveel gaande. Het ene moment is er de wanhoop, de onzekerheid, angst misschien. In wat voor film zijn we beland? En tegelijkertijd barst dit hele rare intense scenario van de hoop en vreugde en liefde en verbinding. Ontzagwekkend noemende een vriendin het. Ja, dat is het.

Aan de ene kant is het groots en nieuw en onbekend. Hier hebben we geen ervaring mee. Hoe verhoud je je tot alles wat er gebeurt? Ik worstel ermee. En tegelijkertijd… valt het me op dat het precies dezelfde dynamiek is van alle innerlijke processen van mijn afgelopen jaar. Het gevoel dat alles op z’n kop staat, anders is, terwijl de dagelijkse dingen ook door willen gaan. Het gevoel van onder druk te staan, geen idee te hebben hoe het verder gaat, wat er allemaal nog gaat komen. De onzekerheid. En het effect daarvan: dat zo’n noodsituatie (binnenin je of juist buiten je) je dwingt om tot de kern te komen. Dat je gedwongen wordt om na te gaan wat er écht toe doet, en daar voor te gaan staan. Cut the crap, geen tijd voor randzaken. Het is precies wat ik bij zoveel mensen – inclusief mezelf – heb gezien. Alleen gebeurt het nu wereldwijd, als collectief.

Het gevoel van machteloosheid, geen controle. Maar ook de bijbehorende uitnodiging om je te focussen op dat waar je wél controle over hebt. Dat wat je wél kunt doen. Het grote plaatje even los te laten – dat is nu eenmaal niet te overzien – en hier en nu, op dit moment, het goede te zoeken en te doen. Voor de een is dat met hart en ziel naar zijn werk gaan, overuren draaien om mensen te helpen. Voor de ander is het stoepkrijten (#pepchalk). Weer een ander gebruikt z’n grote socialmediapubliek om ware woorden te delen, mensen te bemoedigen. Iemand biedt zijn diensten aan, nu eens niet mooi verpakt met een marketingplan, maar gewoon hups hier en nu, voor diegene die het nu nodig heeft. Een ander organiseert iets. We sturen appjes, we skypen. We doen wat we kunnen. Zomaar ineens komt er van alles van de grond. Dingen die er toe doen.

En soms trekken we ons even terug, omdat het gewoon best overweldigend is allemaal. Ik probeer zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen deze dagen. Niemand heeft er iets aan als ik mezelf saboteer. Dus steeds weer vraag ik mezelf ‘Wat heb je nu nodig?’. Soms is dat structuur. Een duidelijk werkritme als houvast. Soms is het contact, een appje met een vriendin. En soms juist geen contact, laat me maar even. Een liedje, luisteren of zingen. Leuke kleren. Elke ochtend doe ik eyeliner op om mezelf aan te moedigen om er een fijne, productieve, waardevolle dag van te maken. Soms zet ik een aflevering van de Verwondering aan, omdat dat me vult met inspiratie en hoop. Soms herinner ik mezelf aan de zin die ik laatst tegen kwam, die alles in perspectief zet: Ben je bereid om overal liefde te zien? Soms drink ik mijn koffie buiten, in de tuin, in de zon. Ik dans. Niet altijd, maar soms. Als ik merk dat ik het nodig heb.

En zodra ik mezelf datgene kan gunnen wat ik nodig heb, ontstaat er vanzelf ruimte om diezelfde vraag aan een ander te stellen. Wat heb je nu nodig? Want nee, ik kan niet toveren, maar misschien – heel misschien – kan ik het je geven. Geef maar aan waar je behoefte aan hebt, dan kijk ik of ik dat te bieden heb.

Wat heeft de wereld nodig, vraag ik me af. En ik denk het volgende: mensen die meebewegen met het Goede. Mensen die zich openstellen voor dat wat gedaan wil worden, wat zich maar aandient. Dus dat probeer ik.

Mijn vertrouwen in het leven, in het universum, in God, hoe je het noemen wilt, wordt op de proef gesteld. In welk verhaal wil ik leven? In het verhaal dat dit ons zomaar overkomt, dat we een speelbal zijn van het lot en dat het er allemaal toch niet toe doet? Of in het verhaal dat het Leven voor ons is? Dat het goed komt, dat het goed is. The Universe is rigged in your favour, zou Rob Bell zeggen. Hoe dat precies werkt? Ik weet het niet. Maar ik geef het een kans.

En als ik dat verhaal kies, dan droom ik af en toe even weg naar waar dit alles toe zou kunnen leiden. Want zoals een persoonlijke crisis soms nodig kan zijn om je wakker te schudden en voor blijvende verandering te zorgen, zo zou dit nu, met de wereld, ook wel eens kunnen zijn. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar stel dat deze enorme crisis geen omweg is, maar simpelweg onderdeel van de route die we als wereld afleggen? Dat is nogal wat. Maar ik hoop het. Dat we de verbondenheid, het collectieve bewustzijn, het besef van ‘shared humanity’ dat er nu lijkt te zijn, door weten te zetten.

Ik hoop dat het leven niet meer wordt als voor de crisis. Ik hoop niet dat we teruggaan naar hoe het was, naar dat wat we ‘normaal’ noemen. Ik hoop dat we uiteindelijk zullen spreken in termen van van ‘voor de crisis’ en ‘na de crisis’. Omdat er dingen zijn veranderd. Omdat we hebben beseft hoe kwetsbaar we zijn. Hoe hard we elkaar nodig hebben. Hoe één we zijn.

Dus crisis, doe maar wat er nodig is. Schud ons maar wakker. Breng ons maar tot leven.

PS Ja, best wel eng vind ik het, om dit te plaatsen. Ik schreef het vooral voor mezelf. En ik ben meteen bang wat anderen ervan zullen vinden en of het wel oké is om zoiets te schrijven want ik ben superbevoorrecht en wat weet ik er nou van en beter wachten we deze hele situatie maar eens even rustig af voor we er iets zinnigs over proberen te zeggen en ga zo nog maar even door. Maar dit is hoe het is vandaag. Mijn perspectief. Een stukje van alle gedachten die vandaag door mijn hoofd dwarrelen. Ik hoef het niet te delen, dat weet ik. Maar het mag wel. En misschien zie ik de dingen morgen alweer anders. Dan is dat ook oké. Voor nu: take care.