Dag januari. Wat had je veel in je. Ik kan me geen januari herinneren die zo snel voorbij vloog. Ik zat er zo diep in dat ik de tijd vergat.
Je was een maand van onderweg zijn. Letterlijk: ik kan toch zeker de helft van de provincies afstrepen. Een paar dagen in Zeeland, een feestje hier, een opleiding daar. Mijn weekendabonnement voor de trein bleek een gouden vondst.
En figuurlijk was ik ook onderweg. Innerlijke processen die door mijn opleiding aangewakkerd werden. Soms is er geen weg terug, en ook geen weg omheen. Dus dan maar op volle kracht – en met volle kwetsbaarheid – er doorheen.
Voor de opleidingsdagen halverwege de maand lakte ik mijn nagels fel oranjerood, om mezelf wat kracht bij te zetten. En ik trakteerde mezelf op kaarten die precies de juiste woorden hadden voor wat ik soms vergeet. Ik leerde dat ik mezelf soms best een beetje mag (laten) helpen. Het werden rijke dagen.
Wat mijn werk betreft werd het rustiger. Na een paar fijne maanden op scherp staan vanwege de drukte in de webshop en de strakke deadlines voor het klooster, bracht januari me in kalmer vaarwater. Ik haalde een deadline voor de Visie (in de tweede week van februari komt ‘ie erin) en ik werkte aan twee geboortekaarten. Het voelt weer wat ruimer en opener nu. Tijd om even te voelen waar ik sta en te kijken wat er komt.
Ik genoot van: lekker veel koffies buiten de deur, boeken die me deden gloeien (deze, deze, deze), de combinatie van okergeel en roestoranje, openhartige gesprekken, de toverhazelaar in bloei, iemand die zo mooi op de stationspiano speelde dat we hem omdebeurt bedankten.
Het liedje ‘Our Time‘ van Roo Panes inspireerde me. Niet alleen de muziek, maar vooral ook het artwork erbij. Zo mooi.
En nu gaan we door naar februari. Af en toe hoor ik iemand het woord ‘lente’ fluisteren. Ik was het bijna vergeten (!), maar ik doe mee. ✨