januari.

Januari begon goed. Ik vierde de jaarwisseling thuis en we dansten het jaar in! Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar voor mij betekende dat: wat dit nieuwe jaar ook gaat brengen, ik ben van de partij. Ja, een goed begin.

We deden een nieuwjaarsduik en later die week – het was nog kerstvakantie – verbleef ik met een vriendin een paar dagen in een huisje. Slapen, bijpraten, wandelen, eten, uitrusten, cocoonen. Het was fijn.

Aan het einde van die dagen merkte ik hoe er weer ruimte ontstond om vooruit te kijken. In december had ik geleefd alsof het nieuwe jaar nog niet bestond. Dat was goed en fijn en nodig. Maar ergens in die eerste week van januari was het alsof er een streep licht naar binnen viel. Alsof alles ineens weer open lag. Of om in dat beeld van die tunnel te blijven: alsof ik de tunnel uitreed en weer in een open landschap stond. Ik schreef er hier iets over.

De vakantie kwam ten einde en ik pakte mijn werk weer op. Dat was best even zoeken. Na alle kerstkaart- en webshopdrukte, lag de focus nu ineens weer op werk in opdracht. En daarmee kwam ook het besef dat ik daarin mijn koers een beetje wil veranderen. Ik merkte dat de opdrachten waar ik eerder energie van kreeg, nu hun glans een beetje hebben verloren. Eigenlijk wist ik dat al wel, maar nu kon ik er niet meer omheen. Dus ik brainstormde en droomde en zette lijntjes uit.

Dat voelde goed, maar maakte me ook ongeduldig en wat onrustig. Want wat die nieuwe koers precies gaat zijn, dat moet nog blijken. De precieze contouren moeten zich nog uittekenen.

Gelukkig zei halverwege de maand iemand: ‘Het is januari. Het licht keert terug, maar nog steeds zijn de dagen best donker. Het is nog steeds een tijd van rusten en laten rijpen. Misschien merk je ergens in de diepte al dat er nieuwe dingen geboren willen worden, misschien vang je er af en toe een glimp van op. Maar in feite… in feite kun je nu nog niet zoveel doen. Behalve erbij blijven. Af en toe jezelf de vraag stellen: hoe gaat het met me? Dat is eigenlijk het enige wat je nu kunt doen.’

Het was een fijne reminder. Het hielp me om me te blijven richten op alles wat ik wél weet. Om mijn vragen er te laten zijn, maar niet bang te zijn om ondertussen iets anders te gaan doen. Gewoon dingen die ik fijn vind en die me gaande houden. Me richten op het werk dat er al ligt, Queer Eye kijken, met mensen afspreken, bestellingen versturen, een mooie nieuwe prullenbak kopen, zwemmen, mezelf trakteren op bloemen.

En dan was er nog de yoga. Dertig dagen yoga met Adriene, gewoon thuis op onze zolder. Zo fijn. Het vloog voorbij. Een beetje welkome structuur in mijn dagen, het deed me goed.

Ja, januari was soms gloedvol, dan weer stroef en traag. Het was een maand van in beweging komen, zoeken en aftasten, en nog niet helemaal mijn draai vinden. En een maand van vertrouwen dat dat wel weer komt.

Vandaag is februari begonnen. Ik geloof dat ik er klaar voor ben. :-)

PS Een muziektipje om mee af te sluiten: deze nieuwe van Janne Schra. Mooi is ‘ie.