Was ik maar een tunnel,
stond er op een brugwachtershuisje in Middelburg. Ik glimlachte, maakte een foto en rolde mijn koffertje verder richting de airbnb.
Soms zou ik het ook wel willen,
een tunnel zijn.
Gewoon rechtdoor, niks anders dan dat. Niets dat me af kan leiden van mijn eigen koers. Geen getwijfel over links of rechts. Geen kans om te verdwalen. Soms lijkt het me wel wat.
Maar ik ben geen tunnel.
Ik ben denk ik meer een open zee.
Ik golf mee met de wind. Dan weer dein ik hard en onstuimig naar links, het volgende moment kabbel ik rustig rechtsom. Een golf in mij waait hoog op, slaat ruw om, en verdwijnt weer in mijn diepte. Ik kom aan land, steeds opnieuw, steeds opnieuw.
Gelukkig houd ik van de zee. Veel meer nog dan van tunnels, om eerlijk te zijn. Laat me maar een beetje waaien, mijn eigen vrije ritme volgen. Eb en vloed, eb en vloed. Dan ben ik geloof ik op m’n best.
Dat huisje op de brug mag van mij een tunnel zijn.
Dan ben ik wel de zee.
