juli.

Tijd om wat mijn gedachten over juli eens te ordenen. Want het was me nogal een maand. Een maand van uitersten.

Er was de lichtheid van vakantie, en de aanloop daar naartoe. Ik geloof dat ik nog nooit zo rustig en stressloos mijn werk afrondde voor de vakantie aanbrak. Eerdere jaren plande ik vaak alleen zomervakantie voor de periode dat we ook daadwerkelijk de hort op gingen. Dan zat ik de avond voor we weggingen nog te schipperen tussen werk en koffers inpakken. Dus dit jaar deed ik het anders en gaf ik mezelf voor onze vakantie al een weekje (min of meer) vrij. Vakantiestemming alom. Na die eerste uitslaap-opruim-logeer-chillweek pakten we onze koffers en reden we naar Zeeland. Daar bleven we een kleine week in een B&B. Kleine tripjes, familiebezoek, zwemmen, bijkomen. Ja, fijn.

En tegelijkertijd vond ik juli een heftige maand. Er gebeurde zo veel. Die overstromingen in het zuiden raakten me, niet alleen de ernst van de situatie nu, maar vooral ook de ernst van de klimaatcrisis. En klimaatcrisis vind ik dan nog een zacht woord, alsof het ‘alleen maar om het klimaat’ gaat. De overstromingen drukten me weer even met de neus op de feiten: het gaat om alles, hier en nu. Het riep vragen bij me op die onder mijn huid kropen: hoe verhoud ik me tot de aarde? Welke rol speel ik hierin? Ben ik veilig, en wat betekent dat? Vragen die geen pasklaar antwoord hebben, maar met me mee mogen leven en richting mogen geven.

En dan nog de dingen in mijn kleine kring. Het verlies van een familielid. Een vriendin die iets moeilijks meemaakte. Sommige dagen voelden donker, niet omdat het met míj slecht ging, maar omdat er zoveel om me heen leek te gebeuren. Ik probeerde om goed voor mezelf te zorgen, zodat ik een beetje stevig kon blijven staan, maar ach. Vallen en opstaan dan maar. Ja, ik vond het veel. (En dat herinnert me aan deze column van Babs Gons. Lees ‘m maar even als je het herkent.) Het is maar goed dat de tijd vanzelf verstrijkt, want soms brengt stilstaan je niet verder. Dus ik ging stap voor stap de maand door. Soms even wankel, dan weer wat fermer.

En al vond ik niet altijd antwoorden op mijn vragen, troost en hoop vond ik wel. En schoonheid. In de bloemen in onze tuin die uit hun knoppen tevoorschijn kwamen. Een paar ervan knipte ik af om in een vaasje te doen. Zo mooi. En in kerken. Op vakantie hadden we nog net even tijd om een kerk in Middelburg te bezoeken. Er was precies een pianoconcertje bezig toen we binnenkwamen. En behalve een serene sfeer hing er ook een kunstwerk van een kunstenaar wiens werk ik prachtig vind. En ik vond troost in een kerkdienst die ik online volgde. Ik en kerkdiensten, dat ging de afgelopen paar jaar niet goed samen – maar de Dominicuskerk in Amsterdam blijkt een uitzondering te zijn. Hun bijeenkomsten ontroeren me, maken me aan het lachen en geven me hoop. Menselijk, poëtisch en midden in de wereld. Soms is dat precies wat ik nodig heb.

Ja, er was ook veel om te koesteren deze maand. Lieve mensen, boekhandels om in te verdwalen, nieuwe plekken om te ontdekken, familie, mijn fijne nieuwe bureaustoel, poëzie, dagelijkse muziekfilmpjes, de bloemen in onze tuin.

En nu is het augustus. Ik hoop dat deze nieuwe maand rust, vertrouwen en verbeeldingskracht met zich meebrengt. Voor iedereen eigenlijk, want volgens mij kunnen we dat allemaal wel gebruiken.

PS Lievelingsliedje? Hier. De hele EP is fijn. Het eerste nummer als je wel wat aanmoediging kunt gebruiken en de rest op alle andere momenten :-)