juni.

Sjonge, juni. Kan een maand nog meer uitersten hebben? Juni begon met een paar verrukkelijke pieken en eindigde met een pittig dal. En daartussenin was het alles ertussenin. Zo gaat dat soms.

In de eerste helft van de maand waren er opleidingsdagen, feestjes en logeerpartijen. Er was een concert en een heerlijk bezoekje aan een kerk. Al die dingen gecombineerd in twee weekenden en hoewel het soms wel een klein beetje veel van het goede was, voelde ik me levender dan ooit. Ik had de beste gesprekken met dierbaren, met mensen die me inspireren en met wildvreemden. Ik kreeg zelfs een boek cadeau van iemand die ik niet kende, zomaar. Ik zwom. Ik bracht veel tijd door in de tuin. Het was zomer en ik vierde het leven.

Toen in de tweede helft van juni de drukte en bijbehorende euforie weggeëbd waren, dook ik in een boek en las ik over onderprikkeling en bore-outs. Er vielen puzzelstukjes op hun plek, van de afgelopen jaren. En tegelijkertijd riep het ook weer allerlei nieuwe vragen op.

Tel dat op bij de nieuwe inzichten die tijdens de opleidingsdagen tot me doordrongen, en voilà: mijn hoofd werd te vol. Ik raakte het overzicht kwijt. En vervolgens ook een beetje mezelf. Nadenken sloeg om in piekeren en ik verdwaalde in mijn eigen hoofd. En bij elke blik naar buiten zonk de moed me in de schoenen door het nieuws: het leek wel of overal conflict was. Het voelde een paar dagen heel donker.

En nu ben ik hier. Het licht is langzaam maar zeker teruggekomen en het is juli geworden. Ik sta precies op die scheidslijn tussen alles wat er was en alles wat nog komt. Ik drink koffie uit mijn nieuwe mok. Een mok waarop staat: ‘Twijfel in het donker nooit aan wat je in het licht hebt gezien’. Toepasselijk wel.

En ik geloof dat ik het weer geloof: dat ik ben waar ik moet zijn.

PS Ik luisterde veel naar dit liedje – die kon gewoon op repeat. En ik danste op deze. Ik keek met Floris beide seizoenen van Van der Valk (NPO) en in mijn eentje naar Heartstopper (Netflix). Zó leuk.