Knutseltijd: winter aan de muur

Wat doe je als het buiten koud en regenachtig en donker is? Juist ja, knutselen. Want knutselen is fijn. Ik hoop maar dat je dat met me eens bent. (En zo niet, voel je dan vooral niet verplicht om door te lezen.) En omdat het de afgelopen week heel vaak koud en regenachtig en donker was, heb ik maar iets vrolijks gemaakt. Ik was die grijze banner boven onze bank een beetje zat, dus (met dit in mijn achterhoofd) werden de kleurige wolletjes uit de wolletjesmand tevoorschijn getoverd. En o ja, een schaar en twee wc-rolletjes om mijn pompomtrauma te verwerken.

Ja, dat las je goed. Pompomtrauma. (Weet je niet wat een pompom is? Nou, zo’n fluffy bolletje dat bovenop je muts zit.) Vroeger, heel vroeger, vond ik pompoms al gezellig. En toen gingen we er zelf eentje knutselen, hoera! Dat leek me nou leuk. Ik weet niet meer precies met wie of waar het was, maar een klein laatje in mijn hoofd vertelt me dat ik met mijn broer aan oma’s keukentafel zat (maar het kan dus net zo goed ergens anders zijn geweest, want laatjes van vijftien jaar geleden zijn niet altijd even betrouwbaar). In ieder geval weet ik nog wel hoe we zo’n pompom moesten maken. Twee ronde kartonnen donuts knippen en dan een draadje eromheen wikkelen. Net zo lang tot de donut helemaal vol zat. (En dat duurde heel lang en was heel irritant.) En dan nog een paar magische stappen en dan was ‘ie af. Nou, mooi niet dus. Bij mij werd het een hele gammele pompom die bij de minste of geringste aanraking uit elkaar viel. Een zielig pompommetje, dat was het. Ik wist het zeker: dat ging ik voorlopig niet nog eens proberen.

Daarom duurde het meer dan vijftien jaar voor ik poging twee durfde te wagen. Dit plaatje op pinterest zorgde daarvoor. Ik ging de uitdaging aan, en warempel, het lukte ook nog :)

Kijk, ik rolde gewoon een draadje om twee wc-rolletjes heen. Duurde ook wel eventjes, maar het was een stuk minder gefriemel dan die donut. (Behalve dan dat ik een bolletje wol had gekozen dat geen bolletje was, maar spaghetti.)

Vervolgens knipte ik een stukje draad af en deed ik dat tussen de rolletjes, om de wol heen. Easy as pie, heus.

En hoppa, voorzichtig de wc-rolletjes eruit…

… en nog een extra draadje eromheen, zo strak mogelijk!

En hap zei de schaar, die knipte alle draadjes aan de zijkanten los.

En toen was het een pompom! Maar nog wel een beetje een wilde, dus hij moest nog even naar de kapper.

Knip knip knip, daar gingen alle uitstekende haartjes.

Pluisjeshoop!

Toen ik tevreden was over zijn nieuwe kapsel, deed ik het ook nog maar een paar keer met andere kleurtjes wol (die gelukkig niet in de knoop zaten). En wat een mazzel, toen ik klaar was, hing er zomaar een huge tak aan de muur (waar die banner eerst dus aan hing). Dat leek me een mooi nieuw plekje voor de wolletjes.

Alleen was het toch nog een beetje saai. Dus ik dacht, weet je wat, ik ga dennenappels zoeken in het bos. Kijk maar, zo deden we dat:

Dat zoeken lukte trouwens beter dan het vinden, want in het Asserbos bleken ze alleen ieniemieniekleine dennenappels te hebben. Maar hé, toen maakte ik gewoon kleine slingertjes met kleine dennenappeltjes. En ik had nog van die leuke kerstversierselhangers van House Doctor, dus die kregen ook een plekje. En toen werd het zo:

En nu hebben we lekker winterige wolletjes boven de bank, en ook nog wat kleur. Want dat kan geen kwaad als de lucht steeds zo grijs is en de zon verstoppertje speelt. Veel winterwolplezier!