Een heleboel liefde voor ZoeteLiefde

Een paar weken terug stuitte ik op een heel blij, lief bedrijfje. Het ging zo: een vriendinnetje van mij (of eigenlijk van floris) appte me dat een vriendin van haar een bedrijfje was begonnen, dat ik vast leuk zou vinden. Blijkbaar zei ze ongeveer hetzelfde tegen die vriendin van haar, want binnen een dag hadden we elkaar ‘gevonden’, en op alle mogelijke social media geliket. Want hoe meer ik me in ZoeteLiefde – zo heet het bedrijfje – verdiepte, des te enthousiaster ik werd. Ik bedoel, theoretisch gezien is het mijn concurrent, en toch schrijf ik er nu een blogpost over. (Of misschien ben ik gewoon een slechte zakenvrouw.)

Zoveel enthousiasme in mijn lijf, dat kan ik niet voor mezelf houden. Laat me je vertellen wat ZoeteLiefde doet. ZoeteLiefde bestaat uit twee wereldverbeterende meisjes. O, eigenlijk vrouwen, maar op een of andere manier denk ik dan aan 40-plussers, en dat zijn ze niet. Kijk, dit is hun missie:

“Wij willen Nederland (en daarna de wereld) overladen met zoete woorden van liefde! Echte, inspirerende, mooie, oprechte liefde. Liefde die harten zacht maakt en ogen opent. Liefde die mensen verbindt, verandert en verzekert van acceptatie. Pure liefde voor iedereen.”

Tja, concurrentie of niet, bij dit soort woorden begin ik al langzaam te smelten. Ik kan heus wel eens nuchter zijn, maar van kleine idealistische initiatiefjes maakt mijn hart automatisch sprongetjes. Zeker als de Liefde centraal staat, want wat zou de wereld zijn zonder liefde? Dus ik las nog een stukje verder, en toen kon mijn enthousiasme helemaal niet meer stuk:

“ZoeteLiefde is een onderneming, die deze wereld een beetje mooier wil maken. Wij geloven dat liefde juist dat verschil maakt. Daarom maken we persoonlijke kaarten die jij weer kunt versturen. […] Een kaart doet namelijk iets met je hart. Met je ziel. Een kaart zegt: ik denk aan je, ik geef om je, ik hou van je. Wie wil dat nou niet? Het is zoete liefde op papier.”

Kaarten, hoera! Misschien was het je ontgaan, maar ik hou van kaarten. Ik bedoel, je kan wel een pinterestboard met drieduizend plaatjes hebben, maar een tastbaar plaatje in je hand, daar word ik stiekem nog veel blijer van. En zeker als de achterkant dan vol staat met lieve woorden.

Dus dat is wat ZoeteLiefde doet: de wereld verbeteren door kaarten te maken. En die dan dus te verkopen hè, in hun hoogstpersoonlijke eigen Etsy-webshop. (Hé, waar ken ik dat toch van? :)) En raad nou wat ik vandaag op mijn deurmat vond: vijf ZoeteLiefde-kaarten! Want ik kan wel heel leuk al hun social media-uitingen liken, maar uiteindelijk hebben ze denk ik meer aan een bestelling. Bovendien was ik ook gewoon heel benieuwd hoe die kaartjes er in het echt uit zouden zien.

Nou, superdupermooi dus! En joepie, er zat zelfs een handgeschreven briefje bij, van goud!

Moraal van het verhaal: neem even een kijkje op de site van ZoeteLiefde, en vergeet vooral niet hun webshop te bezoeken en een bestelling te plaatsen. En hé, als je dan toch eenmaal ingelogd bent op Etsy en de mooiste kaarten uitzoekt, gluur dan ook nog even in mijn kaartenshopje. Die zijn namelijk óók best wel geschikt om je moeder/buurman/liefje/juf/postbode te overladen met liefdevolle woorden :)

O, en voor ik jullie een fijn weekend wens, heb ik nog een vraag. (Wauw, kan ik ook eens doen alsof ik een hele hippe verantwoordelijke perfecte blogger ben, met zo’n vraag aan het eind.) Laatst zei iemand dat het tof zou zijn als ik meer/vaker over mijn kaartenshopje en mini-businessje zou bloggen, gewoon over hoe het gaat en hoe ik dingen aanpak enzo. En ik vroeg me af: vinden jullie dat leuk? Of denken jullie dan allemaal: ga weg met je egoïstische reclame en schrijf gewoon lekker over alle andere random dingen in je leven?

Oké, nu dan toch echt: fijn weekend gewenst!

PS. Mocht je het je afvragen: deze blogpost is niet gesponsord hoor. Ik ben daar nu eenmaal niet zo goed in, gesponsorde posts, dus dat laat ik lekker aan anderen over. (Oké, in theorie had het eigenlijk best gekund, want dit soort mini-bedrijfjes maken me miljoen enthousiast, en als zo’n soort bedrijfje me benadert zou ik moeilijk nee kunnen zeggen. Maar nee, deze meisjes hadden me alleen benaderd om samen brownies te eten (waar ik natuurlijk ook geen nee op kon zeggen, maar ze wonen aan de andere kant van ons land, dus dat komt nog).)