Lievelingsgevoel

Soms ben ik gewoon best een klein beetje vrolijk. Je weet wel, je stapt met het goede been uit bed en alles is gewoon oké.

Maar wanneer ik dan een kopje koffie drink en vervolgens een wandeling maak door een grote zonnige stad, en als er dan ondertussen ook nog een fijn muziekje door mijn gekleurde koptelefoon schalt, dan verandert alles. Dan gaan de hoogsensitieve stofjes in mijn hoofd aan het werk en voor ik het weet slaat dat vrolijke humeur helemaal om. Niet naar chagrijnigheid, maak je geen zorgen. Nee, juist niet. Die vrolijkheid slaat dan om naar een soort super euforisch gevoel van mega-vrolijkheid.

Dat gevoel is nogal moeilijk in woorden te vangen, maar het voelt een beetje alsof er een enorme, bruisende, gekleurde rivier van inspiratie door mijn lijf stroomt. Of zoals Lisa Gungor het in een gezellig liedje zegt: My heart starts beating like an anthem. Of zoals dat tekeningetje hierboven. 

Dan heb ik zó veel zin in alles. In nieuwe avonturen. Dan wil ik gitaar leren spelen, of piano, zodat ik mezelf kan begeleiden en de wereld kan vullen met liedjes. Zodat de hele wereld blij wordt en de zon niet anders kan dan voor altijd blijven stralen. Dan wil ik dansjes doen alsof niemand kijkt, en als mensen dan toch kijken, dat het dan niet uitmaakt en ze mee gaan dansen.

Dan wil ik dat iedereen verliefd wordt. Dat baksteenfabrieken besluiten om alleen nog maar gekleurde bakstenen te maken, zodat alle huizen vrolijk zijn. Dat iedereen die een beetje verdwaald door het leven loopt, ineens beseft dat het zo echt niet langer kan, en eindelijk beslist om datgene te gaan doen waar hij of zij echt blij van wordt.

Dan wil ik dat alle mensen aardig tegen elkaar zijn. En dan niet nep-aardig, maar echt aardig, omdat ze al die vrolijkheid nu eenmaal niet voor zichzelf kunnen houden. Dan maakt het niet meer uit dat het tien graden is in plaats van twintig, dat de brug openstaat en dat de blaadjes van de bomen vallen. Dan is alles gewoon goed zoals het is, en kan ik me niks beters wensen dan hier en nu te zijn.

En terwijl al die heerlijke gedachten zo door mijn hoofd razen, wacht ik tot het stoplicht op groen springt. Ik hups een beetje op het ritme van de muziek en zing zachtjes mee. Niet te hard, want straks kijken mensen nog raar. Ach, mocht ik ze toch per ongeluk een glimlach bezorgen, dan is de eerste stap alvast gezet.

Dat gevoel. Dat is mijn lievelingsgevoel.