Lijstje van vijf: Meneer Blogcrisis

Ik moet even iets delen. Ik heb kennis gemaakt met Meneer Blogcrisis. Ik heb hem lang weten te ontwijken, maar ineens stond hij recht voor mijn neus, en kon ik niet meer om hem heen. Even dacht ik nog, wie ben jij?, maar al snel schudde hij me de hand en sprak hij:

Ik weet nog niet precies wat deze kennismaking voor lange-termijngevolgen heeft, maar tot nu toe brengt hij in ieder geval vijf ellendige dingen met zich mee.

De vijf irritante eigenschappen van Meneer Blogcrisis

 Hij versterkt het kritische stemmetje in mij. 
Gevolg: al mijn concepten blijven concepten. Nee, werkelijk niets is goed genoeg om te publiceren. Genomineerd voor de Evaward? Ja, leuk, maar mijn antwoorden zijn zo saai dat toch niemand ze wil lezen. Een blogje waarin ik terublik op de vastentijd? Moet eigenlijk wel, maar hallo, wie zit daar nou op te wachten? Een artikel met het nieuwe thema van Urban Jungle Bloggers? Neuuh, ik heb de laatste maanden al zoveel over plantjes geschreven, nu kan ik er niks leuks meer van maken. Et cetera. Puh.

 Hij zorgt ervoor dat ik geen zin heb in bloggen.
Ja, ik wil heus wel weer een nieuwe koffietentjespost plaatsen hoor. Maar dat betekent ook dat ik tijdens mijn bijkletsvriendinnetjesdate de hele tijd foto’s zit te maken. En daar heb ik eventjes genoeg van. En jaaa, ik zou weer eens een blogpost over eerlijke kleding moeten maken! Maar hallo, dan zit ik weer een halve dag webshops af te struinen en in photoshop te puzzelen. Ik heb er gewoon even geen zin in. Geloof me, die combinatie van Geen Zin én het Kritische Stemmetje, die is dodelijk. (Nou ja, figuurlijk gelukkig.)

 Hij gooit stressconfetti naar me.
Normaal gesproken ben ik dol op confetti, maar stressconfetti, dat is echt een ander verhaal. Steeds als ik even aan mijn blog denk, gooit Meneer Blogcrisis zo’n hoopje stressconfetti in de lucht, en moet ik zuchten. Want oooh, ik wil wel, maar toch ook weer niet en het lukt niet en ik heb wel inspiratie, maar niks is goed genoeg en ooh wat moet ik nou… En mocht ik dan toch nog een heel klein beetje zin hebben om te bloggen, dan verpesten die stressconfetti’s het meteen en is zelf het laatste restje zin verdwenen.

 Hij wijst me er heel vaak op dat ik eigenlijk geen tijd heb om te bloggen.
Kijk, eerst had ik zeeën van tijd. Als mijn agenda dan zei dat ik een hele dag niks had, begon ik gewoon snel aan zo’n blogpost over eerlijke kleding, en dan raakte die dag vanzelf vol. Maar de laatste weken (of maanden?) is dat toch wel een beetje veranderd. Inmiddels ben ik drie avonden per week aan het zingen, en stop ik best veel tijd in mijn webshopje. En alle creatieve energie die ik heb ging eerst rechtstreeks naar mijn blog, maar nu wordt driekwart daarvan opgeslurpt door mijn kaartenbusiness. En heus, ik vind het allemaal kneitersleuk, maar Meneer Blogcrisis voelt zich daardoor extra welkom. En hij benadrukt dat nog eens lekker. Dus als ik dan een vrij momentje heb, zegt ‘ie: “Ach, ga maar lekker kaartjes fabriceren, die blog komt later wel!”. Flauw hè?

 Hij praat me een schuldgevoel aan.
Het is echt niet voor het eerst dat ik wat minder vaak artikelen plaats hoor. Ik heb regelmatig een weekje minder tijd of zin om te bloggen, en eigenlijk vind ik dat dan ook prima. Ik bedoel, mijn blog zegt veel over mijn leven en over mijzelf, maar uiteindelijk ben ik nog steeds gewoon nina, en niet Happy Acorn. Als mijn blog eventjes stil lijkt te staan, betekent dat vaak dat ik zelf juist alles behalve stil sta. Maar Meneer Blogcrisis is het daar niet mee eens. Die zegt “O, maar straks vinden mensen je stom omdat je bijna geen blogs meer plaatst!”. En “Je moet wel blijven bloggen hoor, dit is het enige wat eindelijk eens lukt in je leven, dus hoe minder je blogt, hoe meer je leven mislukt!”. Ja, ammehoela, dat geloof ik dus echt niet. Wat een pannenkoek, die Meneer Blogcrisis. Maar hoe vaker hij het zegt, des te meer blijft het toch een beetje in mijn hoofd hangen. Kei-irritant, echt! En dan begin ik toch weer een klein beetje te piekeren. Moet ik nou een blog schrijven m het blog schrijven, en is het dan niet erg dat ‘ie niet perfect is? Of moet ik toch voor kwaliteit en authenticiteit gaan, en is het dan maar gewoon een poosje stil op Happy Acorn? Maar mijn vaste rubriek(en) dan? Nee, hij maakt het me niet makkelijk.

Maar weet je, die Meneer Blogcrisis kan de pot op! Want kijk, ik heb zomaar in een uurtje een blogje op papier gezet, en geloof me, alles wat ik typte kwam recht uit mijn hart :) Gewoon zonder concessies, getwijfel en gemiep.

Dag Meneer Blogcrisis, tot lekker nooit meer ziens! (hoop ik :))

PS En die koffietentjestest? Die komt wel weer een keer. Ik beloof even niks, maar ik doe mijn best.
PSPS Mocht je nog tips hebben om Meneer Blogcrisis de deur te wijzen, dan zijn die natuurlijk van harte welkom. Ik bedoel, voor het zelfde geld komt hij morgen toch weer op bezoek.