maart.

Zo hé, maart. Het was me wat. Ik geloof dat het een naar-binnen-keermaand was. Maar ook weer niet helemaal. Het was een maand van soms even tegen een muur lopen, maar dan uiteindelijk altijd toch een raam of zelfs een deur in die muur ontdekken. En er waren zelfs momenten dat alle muren even wegvielen. Hallo leven, wat ben je groot.

De maand begon met iets dat ik spannend vond. Na een lange aanloop en veel stress in de voorbereiding, ging het van een leien dakje. Blijkbaar hoefde ik alleen maar af te rekenen met de spoken in mijn hoofd – in het echt kwam er geen spook aan te pas. Het was zo’n ervaring die iets verschoof in mijn binnenste. Hoi deur in muur. Ik kon er gewoon doorheen. Nieuwe ruimte.

De rest van de maand stond ik daardoor steviger in mijn schoenen. Ik sprak me makkelijker uit, ik was minder bezig met oordelen van anderen, minder bang voor confrontaties en conflicten. Hoera :)

Maart was een maand van rustige werkdagen. Met weinig opdrachtwerk in mijn agenda had ik ineens tijd over. Echt even zoeken en het maakte dat ik me soms wat dolend voelde. Tegelijkertijd merk ik dat ik me – na acht jaar ninamaakt – niet meer zo snel gek laat maken. Het komt wel weer, denk ik dan. Ik vaar op m’n intuïtie (wat dat dan ook is) en soms is het dan even stil of stroomt er iets even niet zo lekker. Natuurlijk heb ik liever die fijne flow te pakken, maar zo werkt het blijkbaar niet. Dat betekent dus wel dat ik gewoon echt weer tijd en ruimte heb voor opdrachten, aanvragen en samenwerkingen. Dus doe gerust een berichtje als er iets bij je oppopt.

Dat gaf me wél mooi tijd om andere leuke dingen te doen. Zoals het brouwen van plannetjes voor de inrichting van een stilteruimte. Met een klein groepje organiseer ik al een paar jaar stiltevieringen in een kerk en nu kregen we de gelegenheid om speciaal daarvoor een zaaltje in te richten. Zo leuk! De eerste stappen zijn gezet.

Over stilte gesproken: ik ging op stilteretraite. Vanuit mijn opleiding dook ik met een grote groep vier dagen onder in een voormalig klooster. Het was intens en bijzonder en o zo waardevol.

Ik houd van de stilte en hoe het dingen op scherp zet. Ja, dat is confronterend en soms schuurt het aan alle kanten. Maar omdat je jezelf dan niet meer kunt ontlopen móet je er wel vrede mee sluiten. Dus er komt altijd een moment van overgave en rust. En dan kom je er lichter, vrijer, ruimer uit. Dichter bij de kern. Ik blijf dat magisch vinden, hoe pittig dat proces ook kan zijn. Dit was de derde keer dat ik een stilteretraite deed en ik merk hoe het kostbare ijkpunten zijn geworden. Omdat die ervaringen in de stilte zo diep verankerd raken, kan ik er steeds weer op terugvallen. Ja, ik kan het aanraden.

Maart was een maand die naar de kern ging. Soms wat leeg en zoekend, maar ook met nieuwe stevigheid, een gevoel van ruimte en een wereld vol mogelijkheden.

Ik luisterde niet zo heel veel muziek, maar als ik dat toch deed was het meestal een van de nieuwe liedjes van MARO. Haar stem is zo mooi en geruststellend en eigenlijk geniet ik er ook van dat veel van haar liedjes in het Portugees zijn, want dan kan ik zelf verzinnen wat ze zingt en is het altijd precies wat ik moet horen. ;-)

En morgen is het april! Joh, het moet niet gekker worden. Ik verheug me op koffie in de zon en zomerjasweer. En ik hoop op iets meer flow en reuring in m’n werk. We gaan het zien!