Het was maart. Maart was zo’n maand met (meestal) precies een fijne flow. Niet te wild, niet te rustig. Een mooie balans. Ja, heel soms lukt dat.
Het was een lichte maand. Een zonnige. Waren er dagen waarop de zon níet scheen? Ik genoot ervan en was veel buiten. Ik zwom, ik werkte in de tuin, ik wandelde, ik at mijn lunch in het bos of op een bankje bij kantoor, ik picknickte aan een meer. En ik verruilde zo vaak mogelijk mijn winterjas voor mijn nieuwe jasje – en elke keer als ik dat droeg voelde ik me de beste versie van mezelf. Ha.
In de tweede week van de maand kwam corona op visite. Ik ben maar thuis gebleven. Het maakte dat ik van het opleidingsweekend maar één dag mee kon maken, en hoewel ik daar in eerste instantie best van baalde, was het uiteindelijk oké. Die dag dat ik er wel kon zijn, was precies goed en genoeg. Soms gaat het zoals het moet gaan.
En dan was er mijn werk. Mijn bedrijf ninamaakt bestond zeven jaar en ik vierde dat met een nieuw product: een set van álle vijftig A6-kaarten. Want toen ik ontdekte dat ik exact vijftig kaarten in mijn assortiment had, leek dat me eigenlijk wel perfect. Gelukkig werden er meer mensen blij van, want ik mocht heel wat megasets op de post doen. Heerlijk om te bedenken dat die mensen nu allemaal zo’n grote stapel kaarten van mij in huis hebben, en dat die straks een voor een verstuurd gaan worden.
Rustige kabbeldagen werden steeds precies op tijd afgewisseld door fijne afspraken. Ik maakte heel wat kilometers om vriendinnen, familie en studiegenoten te zien. En ik ging met Floris naar een concert van Stef Bos. Wat een heerlijke avond was dat. ‘Ontspannen, maar toch raak’, beschreef iemand het, en dat kan ik alleen maar beamen. Bovendien waren Floris en ik al heel lang niet samen naar een concert geweest en daardoor voelde het nog bijzonderder. Hmmm, ja. fijn.
Ja, het voelde als een lichte maand. Een maand van steeds meer aankomen in het moment, en ietsje minder bezig zijn met verder, anders, later, groeien, leren. In maart ontdekte ik langzaam maar zeker weer hoe goed dat voelt.
Morgen begint april. Dat aankomen in het moment, daar ga ik sowieso meer van beleven. Want volgende week ga ik, in het kader van mijn opleiding, op stilteretraite. Vijf dagen zonder telefoon, zonder boeken, zonder spotify. Ik heb er intens veel zin in. Nee maar echt! Kriebels in mijn buik als ik eraan denk, ik ben heel benieuwd wat het me gaat brengen.
PS Een muziektipje om mee af te sluiten: Oh Wonder heeft een nieuw liedje. Het is het begin van een heel album dat nog uit moet komen. Ik kan niet wachten op de rest. En mocht je ‘m al kennen, dan is hier het alternatief: dit liedje van John Mark Mcmillan is ook fijn.
