Mei was de maand van…

Ach en toen was mei alweer voorbij. Mijmerend over wat voor maand het was, dacht ik: het was een maand waarin ik vaak op het randje van m’n comfortzone speelde. Nieuwsgierig mijn eigen grenzen verkennen. Niet op alle vlakken, dat zou wat vermoeiend worden, maar toch. Lees maar mee.

Mei was de maand van…

o Een kalm maar stabiel werkritme

Wat mijn werk betreft ging alles eigenlijk best wel vanzelf. Ik werk(te) aan verschillende geboorte- en trouwkaarten, waardoor ik elke week wel één of twee deadlines had. Een conceptversie van een ontwerp naar de ene klant, een definitieve versie naar een ander, ondertussen nog enveloppen en een proefdruk bestellen voor iemand anders, et cetera. Ik had genoeg te doen, maar geen grootse stressvolle projecten, dus dat was eigenlijk heel fijn. En kijk, de kaart van baby Lottie ging naar de drukker en kwam er zo uit:

o Zon zon zon

Hoera voor zoveel zonnige dagen. Ondanks dat ik de meeste dagen binnen zat te werken, bleven er nog genoeg momenten over om zonnestralen mee te pakken. Wandelingen, een tuin waarin de eerste dingen gingen bloeien, buiten lunchen, fiets- en zwemtochtjes, enzovoort. Het voelde al best een beetje als zomer.

o Nieuwsgierig ontdekken hoe ik me tot de kerk verhoud

Ik ben bang dat je nu afhaakt en denkt ‘komt zij weer met haar kerkgeblabla’, maar goed, dat is dan maar zo. Het hield me nu eenmaal bezig, dus het maandoverzicht zou niet kloppen zijn als ik het weglaat.

Want ja, die kerk, daar heb ik een beetje een knipperlichtrelatie mee. Het ene moment voelt ‘ie als een te klein geworden jas, en het volgende moment verlang ik met mijn hele hebben en houden naar iets wat de kerk volgens mij zou kunnen zijn (een plek waar iedereen welkom is, waar je op adem kunt komen, waar je even uit de drukte van alledag mag stappen, waar je goed bent zoals je bent, waar je elkaar kunt vieren, waar nieuwsgierigheid gevoed wordt, waar je thuis mag komen, waar je uitgedaagd wordt om het leven ten volle te leven, waar je uitgenodigd wordt om rust te vinden in dat immens wonderlijke mysterie.)

De afgelopen maand besloot ik wat voorzichtige stapjes te zetten, om te ontdekken of er iets met dat verlangen van mij te beginnen is. En zo ja, hoe dan. Dus ik dacht daarover na, ik praatte er met verschillende mensen over en ik ging heel voorzichtig, mijn nieuwsgierigheid volgend, een paar confrontaties aan. Fijne stappen zijn er gezet, niet per se één kant op, maar soms is het blijkbaar goed om een verkennend rondje te lopen :-) En nu is het tijd om uit te rusten, alle nieuwe input en ervaringen te laten bezinken. Dan zal vanzelf wel duidelijk worden hoe dit verhaal verder gaat.

En o, ondertussen lanceerde Lazarus een een serie korte video’s over dit thema, waar ik ontzettend gelukkig van werd. Elke week was er een nieuwe aflevering en elke week zat ik weer vol enthousiasme te knikken en te lachen (en soms te huilen) om hoe herkenbaar alles was. Het leek alsof iedereen die aan het woord kwam een stukje van mijn ontdekkingstocht deelde. Wat een verademing :-)

o Een persoonlijk 31-dagen tekenprojectje

Nou en nu we toch in de persoonlijke modus zitten: ik daagde mezelf uit om in mei elke avond een pagina van mijn schetsboek te vullen. En dan niet met gebakken lucht, maar met iets wat me bezighoudt, iets wat ik het afgelopen jaar heb ontdekt of wat voor shizzle op zielsniveau dan ook.

Want er gebeurt van alles op dat niveau, maar het laat zich lastig vangen in woord en beeld en zodra het om persoonlijke dingen gaat is mijn perfectionisme er als de kippen bij. Dus de afgelopen maand besloot ik mezelf een duwtje in de rug te geven. Elke avond zette ik iets op papier, en zo ontstonden er 31 houtskooltekeningen, gecombineerd met tekst. Ik heb ze lekker nog aan niemand laten zien en dat voelt eigenlijk wel goed. Nu heb ik in ieder geval een stapel materiaal waar ik mee verder zou kunnen. Ik weet nog niet precies op welke manier, één ding tegelijk.

o Verwondering, spelen en buiten zijn

En om al die persoonlijke, diepgravende, innerlijke avonturen in balans te houden, zocht ik ook lekker vaak de andere kant op. De kant van feestjes voor mijn zintuigen.

Ik werkte in de tuin, ik zwom, ik genoot van de eerste aardbeitjes uit eigen tuin, ik spotte eekhoorns, ik at chocolade, ik deed twee vlechtjes in mijn haar, ik kroop zomaar overdag in bed met een boek, ik staarde voor me uit met een kop koffie, ik droeg mijn tuinbroek, ik liet me meevoeren door nieuwe liedjes, ik verpotte al mijn pannenkoekplantstekjes en gaf ze weg, ik maakte trage filmpjes op mijn telefoon van mooie bewegende schaduwen, ik bakte bananenbrood, ik danste, ik brandde een geurkaars, ik kookte met streekproducten, en ga zo maar door. Die relatief simpele dingen waar je lijf blij van wordt en je hoofd even van op pauze gaat. Zo fijn, zo goed.

En nu is het juni. Voorlopig ben ik nog even toe aan rust en regelmaat, dus daar zet ik op in. Totdat ik mijn leven te saai vind worden en weer op zoek ga naar reuring en avontuur, want nou ja, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. :-) Verder hoop ik dat de maand naast zonnestralen ook weer wat regen brengt. En misschien gaan we zelfs een regenton kopen! (Sinds we een fatsoenlijke tuin hebben zijn we overduidelijk een soort nieuwe burgerlijke fase ingegaan, en we genieten er nog van ook. Maar dat terzijde.) Ik wens je een fijne nieuwe maand!