Negenentwintig.

Negentwintig jaar nu
het leven wordt almaar rijker
en ik, ik ook
Ik val steeds verder
de wereld in

Open ogen, op de tast
zoveel te zien en te omarmen
mijn hart wordt zachter
mijn blote voeten vertrouwder
op de heilige grond

Er is onrust gekomen
om rust te brengen

God is stil geworden
heeft me uitgenodigd
hetzelfde te doen
mijn woorden los te laten
mijn zinnen op te merken
verwondering

Ik ben de zon op mijn huid gaan voelen
de regen ook, de wind
soms wild, soms mild
Het licht dat er altijd al was
sluit vriendschap met haar schaduw
ze spelen

Ik weet niet meer zo zeker
wie ik al die jaren was
maar wie anders
kan het zijn geweest
dan ik?

Ik vlieg nog wel maar vlucht steeds minder
vaker strijk ik even neer
neem ik de tijd
om zacht te landen
opgevangen

Het leven blijft maar leven
ik doe mee
negenentwintig jaar nu
en ik verander verder
in wie ik al die tijd
al was.