Hoe het kabbelt, hoe het stroomt
alsof er niks gebeurd is, zo gewoon
vertrouwd, vertraagd, ik zie twee reigers
ze vliegen over en hun schaduwen
volgen hen vanaf de grond.
Ik zit hier, de zon
tussen de bomen op mijn gezicht
in de verte twee herten, bijna niet te zien
maar af en toe dan toch
een glimp.
Hoe stil ik ook zit, het leven blijkt
gewoon zonder omhaal,
vertrouwd en bijzonder
nog altijd vol wonderen
door te gaan.
Mooi zeg!
mooi!