Onder de indruk van Londen

Precies een week geleden landde ik op het vliegveld in Londen. Een beetje later dan gepland, want oef wat was het mistig toen. Ik verbeterde meteen mijn persoonlijk record uitgang-van-een-vliegveld-zoeken-en-naar-de-wc-gaan-en-de-goede-bushalte-vinden, en was precies op tijd bij het busje dat me naar het centrum van de stad zou brengen.

Het was heerlijk om een paar dagen in deze stad rond te brengen. Londen raakte me, weer op een heel andere manier dan Ierland dat deed.

Ik was onder de indruk..

 van hoe onvoorstelbaar groot de stad is. Ik zat een uur in de bus om van het vliegveld (Gatwick) in het centrum te komen. En ik zeg nu centrum, maar zelfs dat is een heel groot gebied.

 van alle contrasten die ik om me heen zag. Zoveel prachtige oude gebouwen, maar ook zoveel hypermoderne (kantoor)gebouwen, gebouwen die op engelse dropjes lijken, en andere gekkigheid. En dat naast elkaar, door elkaar, alles. 

 van het huis waar vriendinnetje Beate de afgelopen zeven maanden heeft gewoond. En waar ik een paar nachtjes te gast mocht zijn. Er wonen ruim veertig internationale studentes, en het voelde een beetje als een kostschool :-)

 van de hal van het huis. Die was van top tot teen lichtroze. Ik waande me elke keer weer in een film van Wes Anderson.

 van de wijk Shoreditch. In Groningen heb je een paar koffietentjes die je als ‘hipster’ kunt beschouwen, en in Dublin maakte ik al kennis met ’the Hipster triangle of Dublin‘. Maar Shoreditch gaat nog wat verder. Op elke hoek van de straat vind je een flinke dosis street art, een fancy koffietentje, een vintageparadijs, een concept store en een opgepopte creatieve ondernemer. En zo lang zijn de straten niet ;-)

 van het feit dat ik geen hoofdpijn had. Whoa, zo heerlijk. Oké, wel op de terugreis, maar niet in Londen zelf.

 van een koffietentje wat ook een winkel bleek te zijn, en een kapper, en welja, ook nog een bioscoop.

 van de rivier en alle levendigheid aan de waterkant. We liepen een stuk langs de rivier en de sfeer was er zo enorm fijn. Het was zonnig en mensen waren aan het chillen, picknicken, skaten, kletsen, wandelen en van de zon aan het genieten. Ik werd er blij van.

 van mijn eigen rust. Ik was bang dat ik over mijn grenzen heen zou gaan, omdat ik alles wilde doen en zien. Maar ik besefte dat dat toch niet kon, en genoot daarom dubbel van de dingen die we wél konden doen. En ja, ook van de twee avonden dat we ons opsloten in mijn kamer om urenlang te kletsen.

 van een heel fijn kledingwinkeltje. Zoveel mooie stofjes en patronen, ik kan daar toch zo gelukkig van worden. De meeste dingen waren ver boven ons budget, maar één playsuit vormde een hele fijne uitzondering. Ik bedacht thuis pas dat zoiets een playsuit heet, dus Beate en ik praatten de hele dag over ‘het pakje’. We kochten het allebei. Het werd ingepakt in vloeipapier met een gouden stickertje. Wat wil een mens nog meer?

 van de vriendelijkheid van de mensen. Mensen in winkels vroegen waar je vandaan kwam of begonnen spontaan een praatje. Het ultieme voorbeeld was Sunny, die ons een kwartier aan de praat hield over het galerietje waar hij werkte, muziekfestivals in de stad, de beste uitgaanstips, wie wij waren en wat we deden, glitterzweet, dat hij ook maar gewoon deed alsof ‘ie cool was, en nog minstens twintig andere random onderwerpen. :-)

 van hoe Beate zich keer op keer voorstelde als ‘Bieeâth’, zodat de Engelsen haar naam misschien een heel klein beetje zouden snappen.

 van hoe deze stad als een speeltuin voelde.

Oftewel: ik had het naar mijn zin. Ik hoop nog eens naar Londen terug te keren, en dan neem ik mijn meneer mee. Want die is nu toch ook wel nieuwsgierig geworden. En tot het zover is denk ik met een grote glimlach terug aan die paar lentedagen die ik daar mocht doorbrengen. :-)