Ik staar naar het vlammetje van het kaarsje dat ik vanmorgen aanstak. Er is iets geks. Hoewel er niets in de kamer beweegt en alles stil is, gaat dat vlammetje heen en weer en op en neer. Rusteloos. Alsof het zich staande moet houden in een storm.
Al starend zie ik hetzelfde gebeuren in mij. De onrust in mij, de gedachten die op en neer en heen en weer rennen, de achtbaan in m’n hoofd. Om me heen gebeurt er niks, ik ben alleen thuis en vandaag is hetzelfde als gisteren en morgen. Alles lijkt stil te staan, behalve mijn gedachten. Alsof ze zich staande moeten houden in een storm.
Mooi geschreven. Storm in je hoofd gaat zelden liggen. Jammer is dat, want rust is zo prettig. Er is telkens wel weer een zuchtje wind of een nieuwe storm te bemerken.
wieww weer zo mooi; gelukkig geeft het vlammetje, ondanks al het heen en weer beweeg, wel altijd licht en warmte, zelfs in de donkerste donker zie je een vlammetje heeel goed (:
dankjulliewel voor jullie mooie reacties (: