over het woord van 2020: ontdekken.

Als ik 2020 een woord zou mogen geven, zou het Ontdekken zijn. Want wat is er veel ontdekt dit jaar. Wat hebben we als wereld veel ontdekt. En wat mocht ik zelf veel ontdekken.

Ik houd van wat dat woord betekent als je het ontleed: ont-dekken. Alsof je ergens een kleedje vanaf trekt. Of er stof vanaf veegt. Iets opgraaft. Iets wat eerder niet te zien was, wordt nu ineens zichtbaar. Daarvoor was het er blijkbaar ook al, maar nu je het ontdekt hebt, nu bestaat het ineens in jouw leven.

En ik houd bovendien van het gevoel dat dat woord me geeft. Er klinkt nieuwsgierigheid doorheen. Openheid. Misschien ook verwondering. Een ‘ahh, kijk nou!’. En het schept ruimte, hoop, vertrouwen. Want als dit ontdekt kon worden, als dit er al die tijd al bleek te zijn – wat is er dan nog meer? Alsof er overal schatten voor het oprapen liggen. Zelfs als het niet zo lijkt, zelfs als er op het eerste gezicht niks te zien is. Trek niet te snel conclusies, want wie weet. Het kan zomaar.

Ja, Ontdekken. Dat is het woord van het afgelopen jaar, voor mij tenminste.

Wat ik dan allemaal ontdekte? Nou. Versies van mezelf die ik vergeten was, zoals dat speelse kind in mij. Ik ontdekte de natuur. Ik ontdekte de stilte. Eerst in een klooster, daarna vooral thuis, en uiteindelijk zelfs in de kerk (wat een wonder was dat). Ik ontdekte hoe immens verbonden ik ben met alles en iedereen. Ik ontdekte – samen met heel veel anderen – racisme, en ook de ernst van de situatie op Lesbos. Geen comfortabele ontdekkingen, maar wel goed. Ik ontdekte ook de passie in mezelf, een kant die zo ontzettend vurig en gedreven is dat ik mezelf bijna niet herkende. Een diepe kracht van binnenuit voor bepaalde thema’s en lagen in het leven. Zoveel liefde.

Ik ontdekte hoe ik mijn bedrijf kan leiden, zonder dat het mij leidt. Ik ontdekte het leven. Ik ontdekte de waarde van wachten, van volgen, van afwachten tot je vanzelf de goede kant op wordt gewezen, in plaats van alles zorgvuldig op een rationele weegschaal te leggen. Ik ontdekte bomen, het bos. Ik weet niet precies wat ik daaraan ontdekte, maar overal waar bomen zijn ben ik me thuis gaan voelen. Ik ontdekte buiten zwemmen, hoe fijn een goede fiets is, en fijner nog, een tuin.

Ik ontdekte het kleine, het hier en nu zijn, en hoe rijk het allemaal is. Hoe het hele universum samen kan komen op één plek, één moment. Ik ontdekte een lichtheid in mezelf die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Zo groots, zo allesomvattend. En de laatste weken ontdekte ik ook weer de nacht in mezelf, zo groots en alomvattend. De nacht die ik niet meer nodig dacht te hebben. Ik ontdekte hoe eindeloos veel ik nog te ontdekken heb, en ik ontdekte dat dat allemaal niet nu hoeft. Omdat ontdekken heel vaak vanzelf gaat.

Over een paar dagen is 2020 voorbij. Ik ben dankbaar voor alles wat ik mocht ontdekken. En ik ben benieuwd naar het woord van 2021. Ach. We ontdekken het vanzelf. :-)