I k . . . 

D o e  het vandaag lekker rustig aan, want dat mag op zondag.
V o e l  me een beetje slaperig.
G a  straks een herfstige wandeling maken. Met de thermoskan en de camera en mijn winterjas.
L u i s t e r  naar de muziek van Lavalu. Wat een mooie mix van zang en semi-klassieke piano.
D r i n k  nog maar een kopje koffie.
S p e e l  soms met letters en woorden en zinnen, en geniet altijd zo van het moment dat ze precies op hun plek vallen.
B e n  blij met mijn nieuwe trui.
V i e r  de herfst. Zoveel mooie kleuren overal!
G e n i e t  van nieuwe kleuren ecoline, zoals sand yellow en reddish brown.
Z i t  best wel goed in mijn vel.
W e r k  deze week hard aan nieuwe kaarten, ze gaan bijna naar de drukker.
D e n k  terug aan gisteren, toen ik mijn nieuwste familielid op schoot had. Zo mooi en lief.
H e b  ineens weer inspiratie in overvloed. Wat een geluk :-)
Z i e  overal paddestoelen!
V e r h e u g  me op komende woensdag, als ik voor het eerst ukeleleles (hihi leuk woord) heb.
P r o b e e r  die fijne werkflow van de laatste weken nog even vast te houden.
L e e s  – of eigenlijk las – het boek De sjamaan en ik van Willemijn Dicke en het is werkelijk prachtig. Toen het terug moest naar de bibliotheek kocht ik gauw een exemplaar voor mezelf, zodat ik het laatste hoofdstuk af en toe even kan herlezen. Luchtig en intiem en diep en mooi en inspirerend en grappig en hoopvol.
T e k e n  heel veel sterren. Want ja, bijna Kerst :-)
V i n d  dit zo’n prachtig gedicht.

Op sommige dagen voelt het alsof alles perfect is. Vandaag is niet zo’n dag. En toch ook weer wel. Ik heb veel te veel te doen vandaag en ik ging gisteren te laat naar bed. Mijn hoofd voelt een beetje alsof het gaat barsten. Maar de dag begon met cadeautjes uitpakken in bed en taart als ontbijt. Met Floris. Ik kreeg een platenspeler, een gele! Ik draaide er een LP op (een roze).

Ik danste een beetje, aaide mijn konijn, en besloot dat alles was zoals het zijn moest. Zelfs als dat niet zo is.

Ik dacht dat ik te laat zou komen voor mijn koffie-met-taart-afspraakje, maar toen ik in de bus naar Groningen zat en de vriendin wilde smsen dat ik later zou zijn, besefte ik dat ik juist te vroeg was. (Hoe dan? Geen idee.) Dus ik nam mijn tijd. Een wandeling op mijn gemakje naar het park. De mooie panden en pakhuizen onderweg combineerden prachtig met de muziek in mijn oren. Ik zag hoe een meisje met twee fietsen klungelde om op de stoep te komen, zodat er een busje door de straat paste. Ik hielp haar en werd nog gelukkiger dan ik al was. De hoofdpijn maakte niet uit. Alles was zoals het zijn moest.

Ik keek omlaag, naar mijn (bijna) nieuwe schoenen, zwart met witte confettikronkels erop. Ze passen bij vandaag. Ik vond een blaadje in het park, in precies hetzelfde geel als mijn trui.

Terwijl ik de laatste stappen naar het koffietentje zette, speelde mijn telefoon een van mijn lievelingsliedjes. Toen ik er was, was ik nog steeds te vroeg. Het gaf niet. Ik ging alvast zitten, typte een paar woorden op mijn laptop.

Op sommige dagen voelt het alsof alles perfect is. Vandaag is niet zo’n dag. En toch ook weer wel.