Wat een geluk, deze week, eergisteren, gisteren, vandaag, nu.
Zoveel gedaan, beleefd, gevoeld, ontmoet, gezien, geleerd,
gepraat, gehoord, geglimlacht, geraakt, genoten.
Ik zit in het gras (voor de zoveelste keer deze week)
en ik ben nog lang niet klaar, maar,
ik ben er.
En dat is alles.
Mei, je was me er eentje. Zal ik maar gewoon meteen met de deur in huis vallen? Je was de maand van…
Zon en regen en koffie op het terras. Want ja, het regende veel de afgelopen maand. Maar de zon was er ook. Zoals op die ene Hemelvaartsdag, die eigenlijk niet zonniger kon. We gingen fietsen en vonden een prachtig plekje om te picknicken. En dan was er nog die dag dat ik koffie op een terras dronk, of nou ja, terras: een paar stoelen precies tussen het pand en de drukke straat. Maar dat gaf niks, want ik zat midden in Groningen in de zon met havercappuccino in een écht kopje. Beter kon ik het me niet wensen.
lees verder →Vandaag geniet ik ervan. Van hoe het leven maar blijft veranderen. Van hoe ik maar blijf veranderen. De laatste weken voelde ik het zo duidelijk, het in beweging zijn. Hoe oude dingen ruimte maken voor nieuwe dingen. Ik moet denken aan deze zinnen van Richard Rohr:
God keeps creating things from the inside out,
so they are forever yearning, developing, growing, and changing for the good.
That might be hard to see sometimes in the moment, but it’s nevertheless true.
Humans and history both grow slowly.
En ik herken het. Hoe ik van binnen naar buiten verander, of misschien moet ik zeggen: word veranderd. Verweven met alles om me heen. Hoe één gebeurtenis of uitspraak iets in me kan raken, en vervolgens heel langzaam uitrolt tot iets groters. Soms tot een groeiend verlangen, maar soms ook een groeiende onrust. Net zo lang tot het een climax bereikt en omslaat in een handeling, een stap, een keuze. Als een golf die aan komt rollen, steeds groter wordt en dan omslaat. En dan, als het verlangen of de onrust zijn doel heeft bereikt – de golf omgeslagen is – lost het weer op in het geheel van het dagelijks leven.
Dat proces gebeurt grotendeels vanzelf. Ik kan me er wel of niet bewust van zijn, maar het gebeurt – in mij, door me heen. Niet te sturen of te stoppen, alleen maar te beleven.
De laatste maanden ervoer ik dat weer. Een van de golven was verpakt als een verlangen en leidde ertoe dat ik me inschreef voor een opleiding.
Een andere golf kwam in de vorm van onrust. Een steeds groter wordende onrust die ik voelde bij bepaalde dingen die ik deed. Juist bij kleine dingen die me eerder rust hadden gebracht, vaste structuren die ik had ingebouwd in mijn dagen en weken om houvast te gegeven. Mijn werkdag beginnen met een wandeling, dagelijks tienduizend stappen zetten, een fijn uitgebalanceerd instagramaccount, een paar keer per week yoga, en wat al niet meer. Dingen die me rust, ruimte, overzicht, gezondheid en werk brachten. Kaders die ik voor mezelf had gecreëerd omdat ik daarbinnen precies vond wat ik nodig had.
lees verder →Soms wil ik
alles leeg
Alsof ik
aan mijn bureau
alles wat erop ligt
zich verzameld heeft
aan de kant schuif
alles uit de weg
open
Alsof ik
in de tuin
dat wat nu ontkiemt
onder het dorre blad tevoorschijn vind
alles eromheen
vrij maak
ruimte
Alsof ik
stil en observeer
mijn gedachten laat gaan
in plaats van ze te pakken
alles langzaam wegebt
tot alleen nog over is
wat telt
Alsof ik
een nieuw begin
gewoon vandaag
alles wat niet nodig
even laat
een zachte stem
mij vindt
Hoi lieve mensen. Het was me het maandje wel. Als ik eraan terugdenk voelt het alsof er drie maanden zijn verstreken, zoveel was er en gebeurde er. Fijne, mooie, goede dingen, en ook minder fijne dingen. Lees maar mee.
April was de maand van…
En zo vloog maart voorbij. Een maand waarin ik nieuwe dingen verkende, maar ook veel in m’n comfortzone vertoefde. Allebei goed, als je het mij vraagt – vooral wanneer ze gezellig hand in hand gaan. Ja, er gebeurden fijne dingen de afgelopen maand.
Maart was de maand van…
o Twee spannende uitzendingen.
De maand begon uitbundig: eerst kwam de aflevering van De Nederlandse Illustratie Podcast online, waarin ik te gast was. Gek om mezelf terug te horen! Maar ook leuk, want het was zo’n fijn gesprek geweest. Dat ik zomaar vijf kwartier mocht kletsen over wat me bezighoudt… wat een cadeautje! En een week later werd ‘mijn’ aflevering van De Nachtzoen uitgezonden. In vijf minuten praatte ik met Marleen over een sterrenhemel die ik afgelopen winter tekende, donkere momenten en innerlijke nacht. Hoi zenuwachtige Nina. :-)
lees verder →Ik werk op mijn kantoor vandaag. Een fijne ruimte op de tweede verdieping op de hoek van een semi-leegstaand gebouw. Ik deel dit plekje met een lieve vriendin en echt, het is het fijnst als we er tegelijk aan het werk zijn. Soms valt er een woord of een zin, maar meestal is het stil. Allebei bezig. Zij schrijft, ik teken (of mail of ontwerp of iets anders). Zij drinkt thee, ik koffie.
Ik houd van die verzadigde stiltes. Ik rondde net een taak af, en dronk daarna mijn koffie op terwijl ik door het raam staarde. Zachte muziek aan. Er hoefde even niks.
En ik kon ervoor kiezen om de volgende taak op te pakken, maar eigenlijk wil ik alleen maar even schrijven. Even stilstaan hier, kijken wat er komt, de woorden hun gang laten gaan, verder niks.
Het voelt alsof er zoveel in beweging is de laatste weken. De natuur. En ik, als klein onderdeeltje daarvan. Toen ik vorige maand met een vriendin praatte, zei ze: ik ben benieuwd wat er gaat komen. Wat er straks – net als al die krokusjes – de grond uitkomt. Ja, ik ook, zei ik toen. En ik merk hoe het langzaam zichtbaar wordt. Al die dingen die afgelopen winter ondergronds gebeurden, hoe ze vorm beginnen te krijgen. Niet in één keer, of als een afgerond geheel. Maar zoals die krokussen en narcissen. Hier eentje, dan daar eentje. Soms ineens een groepje bij elkaar. De ene dag is het er nog niet, de volgende dag is het onmiskenbaar.
lees verder →