Een zinnetje dat de laatste maanden met me meereisde, was dit: Ik heb die zwaarte niet nodig om te zijn wie ik ben. En het was waar. Ik mocht lichter, vrijer, zorgelozer.
Maar als ik het nu tegen mezelf zou zeggen, is het alsof ik de zwaartekracht ontken. Dit seizoen, de tijd die nu aanbreekt, heeft zwaarte in zich. Deze maanden vragen erom om te gaan zitten, te liggen, te nestelen, te rusten. Alles dichtbij de grond, dichtbij de aarde. Het is tijd voor geborgenheid, terugtrekken, holletjes, omhuld worden door de aarde, door bomen, door de materie die groter en trager is dan wij.
lees verder →