Tijd om wat mijn gedachten over juli eens te ordenen. Want het was me nogal een maand. Een maand van uitersten.

Er was de lichtheid van vakantie, en de aanloop daar naartoe. Ik geloof dat ik nog nooit zo rustig en stressloos mijn werk afrondde voor de vakantie aanbrak. Eerdere jaren plande ik vaak alleen zomervakantie voor de periode dat we ook daadwerkelijk de hort op gingen. Dan zat ik de avond voor we weggingen nog te schipperen tussen werk en koffers inpakken. Dus dit jaar deed ik het anders en gaf ik mezelf voor onze vakantie al een weekje (min of meer) vrij. Vakantiestemming alom. Na die eerste uitslaap-opruim-logeer-chillweek pakten we onze koffers en reden we naar Zeeland. Daar bleven we een kleine week in een B&B. Kleine tripjes, familiebezoek, zwemmen, bijkomen. Ja, fijn.

En tegelijkertijd vond ik juli een heftige maand. Er gebeurde zo veel. Die overstromingen in het zuiden raakten me, niet alleen de ernst van de situatie nu, maar vooral ook de ernst van de klimaatcrisis. En klimaatcrisis vind ik dan nog een zacht woord, alsof het ‘alleen maar om het klimaat’ gaat. De overstromingen drukten me weer even met de neus op de feiten: het gaat om alles, hier en nu. Het riep vragen bij me op die onder mijn huid kropen: hoe verhoud ik me tot de aarde? Welke rol speel ik hierin? Ben ik veilig, en wat betekent dat? Vragen die geen pasklaar antwoord hebben, maar met me mee mogen leven en richting mogen geven.