jij een tunnel, ik de zee.

Was ik maar een tunnel,
stond er op een brugwachtershuisje in Middelburg. Ik glimlachte, maakte een foto en rolde mijn koffertje verder richting de airbnb.

Soms zou ik het ook wel willen,
een tunnel zijn.

Gewoon rechtdoor, niks anders dan dat. Niets dat me af kan leiden van mijn eigen koers. Geen getwijfel over links of rechts. Geen kans om te verdwalen. Soms lijkt het me wel wat.

Maar ik ben geen tunnel.

Ik ben denk ik meer een open zee.

Ik golf mee met de wind. Dan weer dein ik hard en onstuimig naar links, het volgende moment kabbel ik rustig rechtsom. Een golf in mij waait hoog op, slaat ruw om, en verdwijnt weer in mijn diepte. Ik kom aan land, steeds opnieuw, steeds opnieuw.

Gelukkig houd ik van de zee. Veel meer nog dan van tunnels, om eerlijk te zijn. Laat me maar een beetje waaien, mijn eigen vrije ritme volgen. Eb en vloed, eb en vloed. Dan ben ik geloof ik op m’n best.

Dat huisje op de brug mag van mij een tunnel zijn.
Dan ben ik wel de zee.

lees verder →

december.

December was de maand van donkerblauwe sterrenhemels en een okergele gloed. Een gloed die ik ook om mijn dagen vond. Soms voelde alles zo rijk en heilig.

Mijn weken deinden mee op het ritme van de tekeningen die ik maakte voor het klooster in Huissen. Elke week eentje: mijmeren, stoeien, schetsen, maken, afwerken, nagloeien. En dan weer opnieuw. (Hier zijn ze te zien.)

lees verder →

een kerstverhaal.

Een lange reis
we zijn nu hier
God weet waarom
het liep zo
we liepen zo

Zo hadden we het niet bedacht
maar dit waren de enige stappen die we konden zetten
dus we zijn nu hier
en God weet waarom

Er is weinig om aan vast te houden
weinig anders dan elkaar
dan de chaos van vandaag
het tastbare van dit moment
dit moment

En in onze moeie handen
ligt de toekomst
de kwetsbare toekomst
zo afhankelijk nog
zo nieuw, zo hulpeloos, zo teer

Soms ineens een ver gevoel
een warmte, een gedachte:
wat als het zo moest zijn
wat als dit het is
onze weg
deze plek

Uit onverwachte hoeken
cadeaus
vreemdelingen die zeggen: je hebt geluk
hier gebeurt het
hier moest je zijn

We hebben ernaar gezocht
het klopt
dit alles
het klopt

Dus hier zijn we
moe, het overzicht kwijt

In onze lege handen
de toekomst
het heden
dit moment

alles wat we nog niet weten

En op de bodem van onze verwarde harten
klopt er iets:

een zacht vermoeden
van heiligheid


(Toen ik een maand of twee geleden mijmerde over Kerst en dat aloude verhaal, kwamen deze woorden op papier. Het vormde de basis voor deze kaart. Misschien is het licht bij jou deze dagen, misschien donker. Misschien allebei. Blijf zachtjes dat vermoeden van heiligheid koesteren. Vol overgave mag ook :) Ik wens je alle goeds. X)

november.

November. Met de winter in het vooruitzicht zette ik zachtheid bovenaan mijn lijstje.

En met zachtheid bedoel ik: de woonkamer extra knus, bijna altijd wel ergens een kaarsje aan. Een dekentje in de buurt, of op z’n minst een warme trui. Op de grond zitten. Mezelf zo nu en dan even vrij pleiten van alles. Naar mijn lijf luisteren. Ruimte geven aan wat ik voel, ongeacht wat het is en waarom het is. Me niet te veel bezig houden met grote vragen (behalve als ik daarvoor in de stemming ben). Zoveel mogelijk hier en nu zijn. Ik moest soms denken aan de woorden uit een lied: ‘Ik hoef alleen maar voor dit nu te zorgen, heel zachtjes al het andere te laten gaan.’

Aan het begin van de maand drukte iemand me op het hart om goed voor mezelf te zorgen. Dus elke keer als ik twijfelde of ik mezelf iets zou gunnen, trok dat me over de streep. Ik had er nooit spijt van.

En ja, het was ook nodig. Want mijn werk stond op een hoog pitje: ik maakte twee nieuwe winterse kaarten en verklaarde de winteractie voor geopend. Bijna elke dag even bestellingen naar de brievenbus brengen. Deze tijd van het jaar is het altijd gezellig druk in de webshop.

En daarnaast maakte ik tekeningen voor het klooster in Huissen. Adventsbeelden vol sterren en visioenen, bergen en meer. Een opdracht die me na aan het hart ligt: Bijna drie jaar terug volgde ik een retraite in dat klooster en sindsdien voel ik me er verbonden mee. Toen ik het afgelopen jaar brainstormde over wat voor soort opdracht ik het aller-, allerliefst zou doen, moest ik aan het klooster denken. Uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan en ging ik langs voor een gesprek. En nu zijn we een half jaar verder en ben ik voor hen aan het werk. Zo bijzonder hoe dat dan kan gaan. Een proces van zoeken, proberen, stappen zetten, wachten, steeds opnieuw aanvoelen wat klopt. Mooi wel.

lees verder →

het zachte zoeken.

Een zinnetje dat de laatste maanden met me meereisde, was dit: Ik heb die zwaarte niet nodig om te zijn wie ik ben. En het was waar. Ik mocht lichter, vrijer, zorgelozer.

Maar als ik het nu tegen mezelf zou zeggen, is het alsof ik de zwaartekracht ontken. Dit seizoen, de tijd die nu aanbreekt, heeft zwaarte in zich. Deze maanden vragen erom om te gaan zitten, te liggen, te nestelen, te rusten. Alles dichtbij de grond, dichtbij de aarde. Het is tijd voor geborgenheid, terugtrekken, holletjes, omhuld worden door de aarde, door bomen, door de materie die groter en trager is dan wij.

lees verder →

oktober.

Hé oktober. Je was kleurrijk en intens.

Herfst was het. Eindeloos veel herfst en ik kon er ineens nog meer van genieten dan de oktobers die ik me herinner. Alles wat het hele jaar de tijd genomen had om te groeien en te rijpen, dwarrelde nu in het rond. Zomaar voor het oprapen. Eikels in mijn jaszak, bladeren in mijn fietsmandje, paddenstoelen op mijn telefoon.

Voor mijn nieuwe kaarten gold hetzelfde. Ook die bereikten na een paar maanden rijpen, groeien en stoeien hun definitieve vorm en kleur. Ze dwarrelden de wereld in. Tien stuks zijn het er. Ik wilde een collectie maken die je uitnodigt om middenin het leven te gaan staan. Het leven helemaal te leven, op jouw manier. Het zijn kaarten geworden vol warme kleuren – sommige nog uitbundiger dan ik van tevoren had kunnen denken, andere iets meer ingetogen. Ik ben er blij mee. Ze voelen helemaal van mij en nu mogen ze van iedereen worden en dat voelt goed.

lees verder →

september.

Dag september. Het was een maand vol leven, stroming en kleur.

September bracht me een kleine week in Nijmegen: een paar dagen in een airbnb in mijn oude wijk. Ik ga nooit vier dagen in mijn eentje weg, dus het duurde even voordat ik mijn draai gevonden had. Maar ik kende de weg, genoot van alles wat vertrouwd was, werkte in koffietentjes, zwom in de Waal, en deed veel inspiratie op.

Meteen daarna ging ik door naar drie opleidingsdagen, en dat voelde een beetje hetzelfde: helemaal vertrouwd en toch ook weer helemaal nieuw. Het waren dagen waarop alle facetten van het leven langskwamen en dat was intens en verrukkelijk. Ik heb gelachen, gepraat, gedanst, gehuild, gespeeld. Wat een cadeau weer. Er suddert nog van alles na.

lees verder →
Translate »