Mijn hoofd is net zo’n sneeuwbol
vers geschud
gedwarrel
van alles komt er langs
Ik kijk ernaar
En het is zacht hier
Een kaars flakkert
Ik zomaar in bed
Ik had geen reden nodig
Gewoon, winter
Twintig december is het al
Ik ben er nog steeds
Ik vier de knusheid
Val erop terug
waar nodig
November was vol beweging. Het waaide en stroomde en strandde en stuwde en stamelde en snelde en sprintte. Versnellen en vertragen, die woorden passen misschien wel het meest bij de afgelopen maand. Maar het was een goede maand. Ja. Met alles wat er was.
Het was een maand met weinig ritme. Een maand van snel schakelen, vooral wat mijn werk betreft. Ik ontwierp in korte tijd nieuwe kerstkaarten. Twee helemaal nieuwe en één oude in een nieuw jasje. Samen vormen ze een setje van tien, waarvan een groot deel van de opbrengst naar Stichting Bootvluchteling gaat.
Ik vond het fijn om ze te maken. Ik voelde de tijd tikken, maar soms is het zo lekker om dat hele proces er in een week doorheen te knallen. Inspiratie uit mijn binnenste opgraven, experimenteren, spelen, stoeien, knippen, plakken, weggooien, opnieuw beginnen, net zo lang tot er iets begint te ontstaan. En dan finetunen, bijschaven. Totdat het klik zegt en ik ineens met een glimlach naar mijn scherm kijk. En dan hup, naar de drukker. Het resultaat in handen hebben. Op een of andere manier blijft het altijd een kwetsbaar proces, want wat als het niet lukt? Wat als er niks komt? Maar uiteindelijk wordt het altijd iets.
lees verder →Ik hoor zoveel verhalen de laatste tijd. Verhalen over hoe moeilijk de dingen soms even zijn.
Ik voel me klein en groot tegelijk. Klein, want ik weet het toch ook niet. Mijn gedachten staken, ik stamel wat. En groot, want mijn hart gloeit en groeit.
Dan voel ik soms ineens die enorme drang om tegen iedereen te roepen hoe goed je het doet. Hoe mooi je bent. Dat je niet alleen bent. Dat je gezien wordt. In je gestuntel, je getwijfel, je zorgen. Dat het er allemaal toe doet. Echt.
En dat er ook nog steeds al dat andere is: schoonheid die je overrompelt. Onverwachtse kleine troost, die niks oplost maar misschien toch wel. En nog steeds die kracht in je, die heus wel doorschemert, ondanks alles. Alles wat wél lukt, al vergeet je het soms.
Ik weet het ook niet precies, maar ik denk het echt. Dat alles ertoe doet. Jij. Wij. Ons gestuntel. Dat laatste restje zonlicht aan het eind van een regendag. Alles.
lees verder →Ik liet gisteren mijn telefoon op mijn kantoor liggen. Ik kom er morgen pas weer, dus ik doe het even zonder. Het is eigenlijk wel lekker rustig.
Ik liep net naar de kringloop en ik hoefde nergens een foto van te maken. Niet van mooie herfstbomen onderweg, niet van iets dat ik tegenkwam en misschien handig was om te onthouden. Toen ik thuis kwam hoefde ik niet te beslissen of ik iets op instagram wilde delen. Ik was nieuwsgierig of een vriendin mijn kaart al ontvangen heeft, misschien heeft ze me wel een appje gestuurd. Misschien ook niet, ik weet het niet.
‘Als het niet kan, hoeft het ook niet’, las ik een tijdje geleden ergens. Ik weet niet of dat altijd en voor alles geldt, maar nu in ieder geval wel. Rust.
En ondertussen is het al bijna december. In de kringloop kocht ik net twee kandelaars. Kunnen we eindelijk de twee kaarsen branden die we vorig jaar cadeau kregen. Aftellen naar Kerst. Ik moet er nog even aan wennen, maar dat geeft niet.
Een van de kandelaars die ik kocht, is er precies zo eentje als op de kerstkaart die ik dit jaar maakte. Op de kaart staat een hand die een kaars vasthoudt, en daarboven de tekst ‘Hier.’ Een beetje licht om door te geven. Hier, voor jou. Maar die ‘hier’ staat voor mij ook voor hoe zo’n klein beetje licht je uitnodigt – of eigenlijk dwingt – om hier te zijn. Nergens anders dan hier.
Als je al wat langer mee leest, weet je dat ik in december vaak worstel. Dat ik die laatste maand van het jaar vaak echt als een donkere maand ervaar, juist ook mentaal. Zonder andere aanwijsbare reden dan dat het buiten ook donker is. En elk jaar leer ik weer een beetje meer, over hoe ik me daartoe kan verhouden.
lees verder →O, oktober. Fijne, rijke, wilde, onstuimige herfstmaand. Oktober voelde een beetje als een achtbaan. Zo eentje die tamelijk rustig opbouwde en precies halverwege naar beneden raasde met een looping, en van daaruit in volle vaart verder ging. Dat klinkt misschien wat overdreven, maar toch, ja, zo voelde het nu eenmaal. Gelukkig houd ik best van achtbanen.
Laten we maar bij het begin beginnen.
Begin deze maand gingen er nieuwe kaarten de webshop in! Eindelijk weer een stapel nieuwe, hoogstpersoonlijke ninamaakt-producten. Heerlijk om ze met de rest van de wereld te mogen delen. En natuurlijk gaat dat altijd gepaard met een flinke dosis nieuwsgierigheid. Nieuwsgierig hoe mensen zullen reageren, welke kaarten meteen de deur uit mogen en welke iets meer gewenning nodig hebben. Gelukkig mocht ik in de weken die volgden een heleboel bestellingen op de post doen. De kaart ‘Neem je tijd‘ was het populairst, blijkbaar konden we allemaal wel wat rust, tijd en ruimte gebruiken. :)
In diezelfde weken leefde ik toe naar de start van een opleiding, waarvoor ik me een half jaar geleden al inschreef. Mijn humeur schoot heen en weer van héél excited naar héél zenuwachtig. De opleiding is opgedeeld in blokken van steeds een paar dagen, inclusief overnachting. Dus halverwege de maand vertrok ik met mijn koffertje naar een conferentieoord voor het eerste blok. Feest! En joh, wat intens. Drie dagen met een kleine groep wildvreemde mensen de diepte in.
lees verder →
Hé, september. Wat een rijke maand was je. Een maand die vloog, en toch ook traag was.
Het ontwerpen van nieuwe kaarten voor de webshop liep als een rode draad door mijn september. De eerste weken was mijn kantoorgenoot op vakantie, dus had ik mijn eigen creatieve bubbel. Alle ideeën die ik de laatste maanden had opgespaard vormden het uitgangspunt. Een fijn startpunt wel, maar het waren voornamelijk teksten. Qua beeld was het best een zoektocht naar wat ik eigenlijk wilde maken. Dus ik zette het werk in opdracht op pauze en nam veel tijd om te brainstormen, schetsen, experimenteren en te puzzelen. Ja, ik mag dan van eenvoudige ontwerpen houden, maar dat wil niet zeggen dat ik ze snel maak. :-) Soms gaan er veel versies aan vooraf voor ik tevreden ben. Het vroeg wat geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen.
Maar het goede nieuws: het lukte! Aan het einde van de maand gingen er zeven kaartontwerpen en vier posters naar de drukker. Ik maakte er niet eerder zo veel tegelijk, maar zo liep het nu eenmaal. Vandaag krijg ik ze binnen en volgende week vind je ze in de webshop. Ik kan niet wachten. :-)
En dan was er nog de overgang van zomer naar herfst. Elke dag leken de kleuren weer een paar tinten warmer. En dat septemberlicht, ben ik de enige die dat zo mooi vindt? Ik houd ervan hoe het ’s ochtends als je wakker wordt nog écht als ochtend voelt, de zon nog laag staat en er nog dauw ligt. Ja, mooi. En ik genoot met volle teugen van de keren dat ik buiten ging zwemmen. O, o, o, veel gelukkiger kun je me niet maken.
lees verder →
Zullen we samen mens zijn?
Zullen we samen bang of niet bang zijn, samen voorzichtig zoeken naar wat het beste is? Samen stappen zetten, één tegelijk lijkt me genoeg.
Zullen we samen hier zijn, hier in dat grote veld van mogelijkheden – soms te groot, te veel, maar nooit recht en alles in kleur.
Zullen we samen hier gaan staan, of zitten, liggen, wat dan ook. Zullen we elkaar soms in de ogen kijken om te zien wat er leeft, in jou, in mij. Of gewoon elkaars hand vastpakken en elkaar toevertrouwen: ik ben net als jij. Of: welkom.
Zullen we samen mens zijn, samen kwetsbaar groots en tot de mooiste dingen in staat? Groter dan we durven dromen, maar altijd één stap tegelijk.
Zullen we hier beginnen, gewoon maar hier, temidden van dit alles?
Er is hoop genoeg voor iedereen.