Ik liet gisteren mijn telefoon op mijn kantoor liggen. Ik kom er morgen pas weer, dus ik doe het even zonder. Het is eigenlijk wel lekker rustig.
Ik liep net naar de kringloop en ik hoefde nergens een foto van te maken. Niet van mooie herfstbomen onderweg, niet van iets dat ik tegenkwam en misschien handig was om te onthouden. Toen ik thuis kwam hoefde ik niet te beslissen of ik iets op instagram wilde delen. Ik was nieuwsgierig of een vriendin mijn kaart al ontvangen heeft, misschien heeft ze me wel een appje gestuurd. Misschien ook niet, ik weet het niet.
‘Als het niet kan, hoeft het ook niet’, las ik een tijdje geleden ergens. Ik weet niet of dat altijd en voor alles geldt, maar nu in ieder geval wel. Rust.
En ondertussen is het al bijna december. In de kringloop kocht ik net twee kandelaars. Kunnen we eindelijk de twee kaarsen branden die we vorig jaar cadeau kregen. Aftellen naar Kerst. Ik moet er nog even aan wennen, maar dat geeft niet.
Een van de kandelaars die ik kocht, is er precies zo eentje als op de kerstkaart die ik dit jaar maakte. Op de kaart staat een hand die een kaars vasthoudt, en daarboven de tekst ‘Hier.’ Een beetje licht om door te geven. Hier, voor jou. Maar die ‘hier’ staat voor mij ook voor hoe zo’n klein beetje licht je uitnodigt – of eigenlijk dwingt – om hier te zijn. Nergens anders dan hier.
Als je al wat langer mee leest, weet je dat ik in december vaak worstel. Dat ik die laatste maand van het jaar vaak echt als een donkere maand ervaar, juist ook mentaal. Zonder andere aanwijsbare reden dan dat het buiten ook donker is. En elk jaar leer ik weer een beetje meer, over hoe ik me daartoe kan verhouden.
lees verder →