November. Met de winter in het vooruitzicht zette ik zachtheid bovenaan mijn lijstje.

En met zachtheid bedoel ik: de woonkamer extra knus, bijna altijd wel ergens een kaarsje aan. Een dekentje in de buurt, of op z’n minst een warme trui. Op de grond zitten. Mezelf zo nu en dan even vrij pleiten van alles. Naar mijn lijf luisteren. Ruimte geven aan wat ik voel, ongeacht wat het is en waarom het is. Me niet te veel bezig houden met grote vragen (behalve als ik daarvoor in de stemming ben). Zoveel mogelijk hier en nu zijn. Ik moest soms denken aan de woorden uit een lied: ‘Ik hoef alleen maar voor dit nu te zorgen, heel zachtjes al het andere te laten gaan.’

Aan het begin van de maand drukte iemand me op het hart om goed voor mezelf te zorgen. Dus elke keer als ik twijfelde of ik mezelf iets zou gunnen, trok dat me over de streep. Ik had er nooit spijt van.

En ja, het was ook nodig. Want mijn werk stond op een hoog pitje: ik maakte twee nieuwe winterse kaarten en verklaarde de winteractie voor geopend. Bijna elke dag even bestellingen naar de brievenbus brengen. Deze tijd van het jaar is het altijd gezellig druk in de webshop.

En daarnaast maakte ik tekeningen voor het klooster in Huissen. Adventsbeelden vol sterren en visioenen, bergen en meer. Een opdracht die me na aan het hart ligt: Bijna drie jaar terug volgde ik een retraite in dat klooster en sindsdien voel ik me er verbonden mee. Toen ik het afgelopen jaar brainstormde over wat voor soort opdracht ik het aller-, allerliefst zou doen, moest ik aan het klooster denken. Uiteindelijk trok ik de stoute schoenen aan en ging ik langs voor een gesprek. En nu zijn we een half jaar verder en ben ik voor hen aan het werk. Zo bijzonder hoe dat dan kan gaan. Een proces van zoeken, proberen, stappen zetten, wachten, steeds opnieuw aanvoelen wat klopt. Mooi wel.