Be gentle
be mild
you are doing
quite alright
Deze fijne woorden van Teken-ing zijn de laatste tijd een beetje mijn motto. Elke keer als ze in mijn gedachten komen, denk ik, o ja, is ook zo. Eigenlijk gaat het best goed.
En zeker deze week. De vakantiemodus is aan. Het is wel een vakantiemodus met een beetje werk op het programma, maar dat geeft niet.
lees verder →Hier zit ik, op het randje van juni. Morgen is het juli, zomaar weer een nieuwe maand. Maar eerst kijk ik nog even achterom. Wat bracht de afgelopen maand? Het eerste wat in me opkomt is geploeter. Ja, ik vond het best een beetje een ploetermaand. Maar iets in mij zegt ook dat dat niet het hele plaatje is. Dus misschien moet ik wat beter kijken. Even terugbladeren door mijn agenda, scrollen door de foto’s die ik maakte.
Misschien is dat wel de reden waarom ik deze blogposts schrijf: om alle grote en kleine dingen die in een maand gebeuren even in perspectief te zien. De tijd nemen om uit te zoomen en te zien wat er toe deed, welke stappen er bewust of onbewust werden gezet. En van daaruit de volgende maand ingaan. Mocht je mee willen lezen, welkom.
Juni was de maand van…
De laatste tijd valt het me steeds vaker op. Dat ik zoveel meer ben gaan vertrouwen op aanvoelen, wachten, rijpen, opmerken, en niet-bedenken. Geduld en intuïtie, misschien zou ik het daarmee kunnen samenvatten.
Nu zijn dat heus geen compleet nieuwe woorden. Ik maakte er voor het eerst bewust kennis mee in 2013. Toen ik naar een nieuwe stad verhuisde en werk zocht, terwijl ik geen idee had wat voor baan ik dan wilde. Het bleek een kwestie van geduld. En intuïtie dus. Want om erachter te komen wat ik wilde, móest ik wel naar mijn gevoel (leren) luisteren. Gelukkig maar. Zeven jaar later en ik kan me geen betere baan wensen dan het bedrijf dat ik nu heb.
Ik leerde dat geduld en intuïtie zo slecht nog niet waren. Dat ze eigenlijk best tot mooie dingen konden leiden.
Vorig jaar. Het gevoel dat ik even weg moest uit de kerk werd steeds sterker.
lees verder →Ach en toen was mei alweer voorbij. Mijmerend over wat voor maand het was, dacht ik: het was een maand waarin ik vaak op het randje van m’n comfortzone speelde. Nieuwsgierig mijn eigen grenzen verkennen. Niet op alle vlakken, dat zou wat vermoeiend worden, maar toch. Lees maar mee.
Mei was de maand van…
I k . . .
H e b vanochtend gewandeld op/door/over het Hijkerveld. Het is daar zo mooi.
L u i s t e r allerlei liedjes, van Oh Wonder tot Stef Bos en van David Benjamin tot mijn broer.
K o e s t e r een inspirerend gesprek dat ik vorige week had.
D r i n k mijn koffie het liefst met havermelk.
B e n blij met lieve vriendinnen.
K r i j g de laatste maanden zoveel bestellingen binnen! Dankjewel.
M i s Nijmegen soms nog steeds. Ook al woon ik er al bijna zeven (!) jaar niet meer.
G e n i e t ervan om soms te doen alsof mijn woonkamer een koffietentje is.
S c h r i j f veel. In mijn mini-schetsboekje, in mijn soort-van-dagboek, in mijn 30-dagen-schetsboek en soms ook nog op mijn geheime blog. De woorden blijven maar komen.
W e r k alweer twee maanden vanuit huis. Dat gaat prima, maar het voelt ook gek dat mijn fijne gloednieuwe werkruimte nu dus al twee maanden leeg staat.
D e n k veel na.
V r a a g me verwonderd af hoe deze coronatijd in ons geheugen opgeslagen zal worden. Een van de eerste woorden die in me opkomt is intens. Alsof alle kleuren (zowel de lichte als de donkere) dieper en meer verzadigd zijn.
D a n s soms op dit liedje. En op deze trouwens ook.
P r o b e e r deze hele maand elke avond een pagina van mijn schetsboek te vullen met tekeningen en gedachtes. Tot nu toe lukt dat.
K i j k regelmatig even dit filmpje, want het zijn de allerfijnste vibes die ik kan bedenken.
V i n d het gezellig om zoveel samen met Floris thuis te zijn.
L e e s ontelbaar veel boeken tegelijk. (Zeven nu, denk ik?)
V e r h e u g me op alle mooie dingen die nog komen gaan.
T e k e n even niet zoveel, behalve dan voor mijn 31-dagenprojectje en voor mijn werk. Oké, dus misschien toch wel veel.
D o e jou de groetjes :-)
Dag april. Wat was je voor maand? Een maand waarin er heel veel gebeurde, maar ook heel veel niet. Een maand die lang en traag leek, terwijl de dagen voorbij leken te vliegen. Een maand die soms eentonig, maar toch ook bijzonder voelde. Ach, zoals altijd was het een maand die we nog niet eerder hadden gehad. Mocht je benieuwd zijn hoe mijn april eruit zag, lees dan gezellig mee.
April was de maand van…
Op instagram volg ik iemand die elke dag gaat zwemmen. Of nou ja, aanvankelijk elke week. Maar sinds corona elke dag. Al meer dan een maand! En elke ochtend deelt ze een fotootje van de zee en vertelt ze er iets over. Of de zee rustig was of wild, of het koud was, druk, zonnig, et cetera. Vanochtend deelde ze dit:
“Suddenly I didn’t want to count anymore. Makes it feel too much like a temporary project – but it’s not. This is what life is, right now. Not something to ‘just get through’. The day of work is looming but the morning was beautiful – a solo swim (but so many familiar faces on the way), a lovely quiet beach, buying bread, fruit and coffee on my way back.”
Haar woorden deden me iets. Vooral dat ene zinnetje: This is wat life is, right now.
Want het is zo duidelijk dat er iets bijzonders gaande is. We hebben het over coronatijden, het coronatijdperk, de pandemie, de crisistijd, de tijd van social distancing, het quarantainetijdperk, et cetera. We vragen ons af wanneer het leven weer normaal gaat zijn, of anders in ieder geval wanneer het nieuwe normaal zal aanbreken. Ons leven staat in een ander licht.
lees verder →