Hmmm, februari, je was goed. De dagen werden langer en lichter en het voelde alsof er een nieuw hoofdstuk begon. Aan de ene kant gebeurde er weinig spectaculairs, aan de andere kant veranderde er van alles. Op een goede manier. Ik weet niet of ik het allemaal goed kan verwoorden, maar ik zal m’n best doen :-)
Februari was de maand van…
D o e de dingen vandaag op mijn gemakje.
L u i s t e r het nieuwe album van Stef Bos. Deze. Een heleboel rake zinnen.
D r i n k een laatste slokje koffie.
B e n zo blij met mijn nieuwe werkruimte.
V i n d dit een interessante podcast, over geloofsveranderingen.
G e n i e t nog na van het zwemmen en fietsen en rennen van vanochtend.
Z i t elke avond even op een kussentje met deze stem op de achtergrond en dat is fijn.
W e r k aan een nieuw feestelijk kaartje voor in de webshop.
H e b zo zo zo zo zó veel zin in de lente. Echt hoor.
W i l een diepe mooie blogpost schrijven, maar ik weet even niet waar te beginnen en waarover dan precies, dus misschien is een lijstje zoals dit ook oké.
K i j k elke zondag trouw naar De Verwondering. Want verwondering is een van mijn lievelingswoorden.
D e n k veel terug aan die midweek in het klooster van vorige maand.
K o e s t e r de warme herinneringen die ik daaraan heb :-)
G a nu steeds op de fiets naar mijn werk en ondanks dat het al heel vaak regende en/of hard waaide, vind ik het fijn.
V i e r dat het weekend is en ik even niks hoef.
V e r h e u g me op komende vrijdag, dan ga ik bijkletsen met een vriendin in een heel leuk koffietentje (waar ook mijn kaarten worden verkocht!).
P r o b e e r weer mijn ideale ritme te vinden nu ik in Assen werk, het begint te komen.
L e e s nog een keer Van het padje. Dit keer met potlood om al het moois te onderstrepen.
T e k e n veel vogels de laatste tijd. Okergele vogels, zoals die hierboven, die een plekje kreeg aan de muur naast mijn bureau.
Kom, kijk naar de zon
en klim langs de stralen naar de hemel omhoog
houd je niet vast, aan dat wat voorbij is
en laat alles los, wat spookt in je hoofd
en alles verandert
maar beweegt ook weer in cirkels
keert terug naar de bron
en wordt weer wat het was
– Stef Bos, Lied van Prediker (Alles is lucht)
Zaterdagavond. Ik zit op bed en denk aan alles wat er de afgelopen twee weken gebeurde. Het is nogal wat.
Twee weken terug voelde ik me gespannen. Ik kon er – uiteindelijk – best goed mee omgaan en mild naar mezelf kijken, maar pfoe, wat vond ik het spannend. Ik ging meedoen aan een stilteretraite. Wat het spannend maakte? Op een nieuwe plek zijn, omringd door nieuwe mensen. Niet precies weten wat ik kan verwachten, en net zo min weten wat er van mij wordt verwacht. Dat soort dingen vind ik sowieso best ingewikkeld, maar als ze dan ook nog vijf (!) dagen duren, dan helemaal. Het enige wat ik wist was dit: het komt goed. Want zo goed ken ik mezelf inmiddels wel. Ik kan best veel hebben. Zelfs als het anders gaat dan verwacht, zelfs als het niet is wat ik ervan had gehoopt, zelfs dan. Zelfs dan ben ik sterk genoeg om daarmee om te gaan. En zelfs dan leer ik ervan. In die zin ben ik veilig. Dus ik durfde het aan, dat zeker. Maar toch. Spannend.
Tijdens de reis was ik kalm. Ik had een flinke marge ingebouwd – je weet het nooit met die treinen – en dat was fijn, want ik had inderdaad vertraging. Maar het klopte: inmiddels kan ik mezelf vertrouwen. Ik kan mezelf ‘dragen’, ook als de dingen anders gaan dan gepland. Alsof ik de onrust die ik op zo’n moment voel gewoon kan omarmen. De vertraging bezorgde me nauwelijks stress.
De eerste dagen in het klooster waren pittig. Aan de ene kant precies wat ik had verwacht, omdat ik weet dat ik in zo’n compleet nieuwe situatie moeite heb om het allemaal te verwerken. Het kost me veel energie om echt te landen, mijn plek te vinden. Dat was wat ik van tevoren had voorspeld, en dat gebeurde ook.
lees verder →Zal ik voor de verandering eens vertellen dat de afgelopen maand héél fijn was? Want dat is al even geleden. Maar het was dus ook echt zo. Januari voelde als een frisse start, op allerlei manieren. Lees maar mee.
Januari was de maand van…
Ik ben te vroeg wakker, maar blijf nog even liggen. Zodra we eindelijk beneden zijn maken we koffie. En kaneelbroodjes. De zon schijnt voorzichtig naar binnen.
Niet veel later verwissel ik mijn pyjama voor mijn hardloopkleren, ik stap naar buiten. Mijn lijf en ik, we zijn een goed team. Soms rennen we een poosje, dan weer even lopen – want we zijn hier om te vieren dat dit allemaal kan: buiten zijn, bewegen, omringd door bomen en vogels en een kanaal en soms een zonnestraal. Het laatste stuk begint het te regenen en het is heerlijk. Ik zing feel the rain on your skin, no one else can feel it for you. Ik zit ineens vol energie.
Als ik thuis ben ben ik blij, dus na het douchen trek ik mijn tuinbroek aan. Ik dans op blote voeten, leg een lp op de platenspeler, geef Floris kusjes en maak koffie met extra veel melkschuim. De zon is terug en schijnt nu op haar allerallerfelst. Terwijl ik slokken koffie neem belanden de woorden in mijn boekje. Het is al middag. Dit was een zondagochtend zoals ik ze het liefste heb.
We zijn vijftien dagen het nieuwe jaar in en er is van alles gaande. Zo voelt het tenminste. Alsof alles beweegt, stroomt, gaat. En ik doe mee.
Één ding is dat ik me inschreef voor een winterretraite. Een midweek in een klooster, met workshops en meditaties en heel veel stilte. Spannend wel, maar ik kijk ernaar uit. Ik ben zo benieuwd. Even in een nieuwe omgeving de rust opzoeken en tegelijkertijd de confrontatie aangaan. Het voelt als in het diepe springen, maar op een veilige manier. In het kader van voorbereiding, voorpret en misschien ook een beetje voorspanning, kocht ik per ongeluk een dure nieuwe yogabroek. Hoe dan ook. Ik ben benieuwd.
En dan mijn werk. Ik nam de tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar en zag hoe ik in de laatste maanden de touwtjes een klein beetje had laten vieren. Helemaal niet erg, daar waren verschillende redenen voor en dat waren goede redenen. Maar ik besefte ook dat die losse touwtjes me niet per se extra vreugde brachten. Het was alsof ik heel langzaam steeds verder wegdreef van de kern van mijn werk: mooie dingen maken. Verwondering delen. Mensen wijzen op wat mooi, wonderlijk, hoopvol is.
lees verder →Ja, het is wel een momentje hè, die laatste dag van het jaar? Ik kan er van alles over zeggen, maar voor nu beperk ik me tot een overzichtje van deze laatste maand. Het was een maand vol licht en donker. Lees maar mee.
December was de maand van…
