Vertrouw je toe aan dit moment,
verlaat de wegen die je kent,
maak wie je bent tot je kompas,
niet wie je worden wil of was.

– Hein Stufkens

Ik zit hier, aan mijn bureau, op mijn fijne werkplek in de stad. Naast me liggen nieuwe kleurpotloden, ik zocht ze gisteren met veel zorg uit. Het werden er per ongeluk een heleboel, maar de kleuren passen onverwacht prachtig bij elkaar. Elke keer als ik ze zie liggen, geniet ik er even van. Mooie warme, diepe, rijke kleuren.

Zo voelt het leven. Diepe, warme, verzadigde tinten in de alledaagse dingen. Die potloden, ik weet het, je zou kunnen zeggen dat het maar potloden zijn. Dat ze niet het doel op zich zijn, maar een doel dienen, een functie hebben, een middel zijn. Zoals veel van de alledaagse dingen niet het doel op zich lijken te zijn. En toch brengen ze vreugde.

Mijn leven lijkt op dezelfde manier te gaan. Ik fiets naar mijn werk. Ik hang was op. Ik maak een wandeling. Ik teken. Ik bel met een vriendin. Ik zet koffie. Ik maak me druk om iets kleins. Ik eet boterhammen in het bos. Ik maak een foto van iets moois waar mijn oog op valt. Ik zeg nee tegen een opdracht. Ik steek een kaars aan in een kerk. Ik stuur kaarten naar de drukker. Ik snijd groente. Ik schrijf in mijn dagboek. Ik vind de stilte. Ik verstuur een mail. Ik geef de planten water. Ik denk na over belangrijke en onbelangrijke dingen. Ik lees een boek uit. Ik koop kleurpotloden.