En zo raasde ook augustus voorbij. Een maand waarin er veel open lag en die soms een beetje als een speeltuin voelde: geen gebaande paden, er hoefde weinig en we deden veel. Nieuwe inspiratie en veel leven in de brouwerij, en toch was het ook een maand waarin de diepte en scherpte van het leven nooit ver weg voelde.
lees verder →
Juli. Het was een maand van ijskoffie drinken onder onze boom, terwijl de zon me tot op mijn botten verwarmde. Fijn wel. Die warme dagen, ik kon ze best goed hebben.
Juli was een maand waarin ik genoot van lieve mensen, door het land reizen, en van de bloemen in onze tuin. Een maand waarin ik al mijn ledematen los danste tijdens het concert van Oh Wonder. En een maand ik wijn dronk zonder er hoofdpijn van te krijgen en dat als een mijlpaal voelde. Een maand waarin nieuw zelfvertrouwen me op fijne plekken bracht.
lees verder →
Sjonge, juni. Kan een maand nog meer uitersten hebben? Juni begon met een paar verrukkelijke pieken en eindigde met een pittig dal. En daartussenin was het alles ertussenin. Zo gaat dat soms.
In de eerste helft van de maand waren er opleidingsdagen, feestjes en logeerpartijen. Er was een concert en een heerlijk bezoekje aan een kerk. Al die dingen gecombineerd in twee weekenden en hoewel het soms wel een klein beetje veel van het goede was, voelde ik me levender dan ooit. Ik had de beste gesprekken met dierbaren, met mensen die me inspireren en met wildvreemden. Ik kreeg zelfs een boek cadeau van iemand die ik niet kende, zomaar. Ik zwom. Ik bracht veel tijd door in de tuin. Het was zomer en ik vierde het leven.
Toen in de tweede helft van juni de drukte en bijbehorende euforie weggeëbd waren, dook ik in een boek en las ik over onderprikkeling en bore-outs. Er vielen puzzelstukjes op hun plek, van de afgelopen jaren. En tegelijkertijd riep het ook weer allerlei nieuwe vragen op.
lees verder →
Mei. Wat was je levendig en vrij.
Al meteen aan het begin van de maand had ik zin in nieuwe dingen, nieuwe belevenissen. Zin om me door niets en niemand tegen te laten houden – of nou ja, eigenlijk vooral niet door mezelf.
Dus ik herinnerde mezelf er regelmatig even aan dat ik ook van het rommelige en imperfecte kan genieten. En ik oefende om mijn onzekerheid wat vaker liefdevol aan de kant te zetten. (Want als ik nieuwe dingen wil doen, dan houdt dat me nogal eens tegen.)
lees verder →
En dat was april. Een gekke, diepe maand.
Een maand die begon met een retraite. Het waren intense dagen waarin ik mezelf nogal tegenkwam (en ik geloof dat dat precies de bedoeling was). Als je vijf dagen uit je dagelijks leven stapt en stil wordt, kan dat eigenlijk ook niet anders. Ja, het was pittig en confronterend. De diepte werd niet geschuwd. En achteraf gezien toch ook zo’n cadeau. Wat een rijke week.
Na die midweek kwam ik thuis met een stapel nieuwe inzichten en ervaringen, dus de rest van de maand pakte ik ze rustig verder uit. Ik schreef, ik danste, ik dacht na, ik kletste, ik voelde, en ik schreef nog wat meer.
En ik genoot extra van alle lieve mensen, fijne ontmoetingen en stevige knuffels. Maar dan ook echt. Zó fijn na die week in stilte! Ik ging uit eten met een vriendin, met Floris naar een museum (twee keer zelfs), met familie naar de Efteling en logeerde bij een vriendin. Heerlijke momenten die ik koester.
lees verder →heel mijn hart
het klopt
het klopt
het klopt steeds vaker
en het breekt
steeds verder open
ik word minder bang
voor het breken, steeds
blijkt iets verborgen
iets ver onder de brokstukken
valt nu in het licht
Het was maart. Maart was zo’n maand met (meestal) precies een fijne flow. Niet te wild, niet te rustig. Een mooie balans. Ja, heel soms lukt dat.
Het was een lichte maand. Een zonnige. Waren er dagen waarop de zon níet scheen? Ik genoot ervan en was veel buiten. Ik zwom, ik werkte in de tuin, ik wandelde, ik at mijn lunch in het bos of op een bankje bij kantoor, ik picknickte aan een meer. En ik verruilde zo vaak mogelijk mijn winterjas voor mijn nieuwe jasje – en elke keer als ik dat droeg voelde ik me de beste versie van mezelf. Ha.
In de tweede week van de maand kwam corona op visite. Ik ben maar thuis gebleven. Het maakte dat ik van het opleidingsweekend maar één dag mee kon maken, en hoewel ik daar in eerste instantie best van baalde, was het uiteindelijk oké. Die dag dat ik er wel kon zijn, was precies goed en genoeg. Soms gaat het zoals het moet gaan.
lees verder →