nog even over die stilteretraite.

11 februari, 2020

Kom, kijk naar de zon
en klim langs de stralen naar de hemel omhoog
houd je niet vast, aan dat wat voorbij is
en laat alles los, wat spookt in je hoofd
en alles verandert
maar beweegt ook weer in cirkels
keert terug naar de bron
en wordt weer wat het was

– Stef Bos, Lied van Prediker (Alles is lucht)

Zaterdagavond. Ik zit op bed en denk aan alles wat er de afgelopen twee weken gebeurde. Het is nogal wat.

Twee weken terug voelde ik me gespannen. Ik kon er – uiteindelijk – best goed mee omgaan en mild naar mezelf kijken, maar pfoe, wat vond ik het spannend. Ik ging meedoen aan een stilteretraite. Wat het spannend maakte? Op een nieuwe plek zijn, omringd door nieuwe mensen. Niet precies weten wat ik kan verwachten, en net zo min weten wat er van mij wordt verwacht. Dat soort dingen vind ik sowieso best ingewikkeld, maar als ze dan ook nog vijf (!) dagen duren, dan helemaal. Het enige wat ik wist was dit: het komt goed. Want zo goed ken ik mezelf inmiddels wel. Ik kan best veel hebben. Zelfs als het anders gaat dan verwacht, zelfs als het niet is wat ik ervan had gehoopt, zelfs dan. Zelfs dan ben ik sterk genoeg om daarmee om te gaan. En zelfs dan leer ik ervan. In die zin ben ik veilig. Dus ik durfde het aan, dat zeker. Maar toch. Spannend.

Tijdens de reis was ik kalm. Ik had een flinke marge ingebouwd – je weet het nooit met die treinen – en dat was fijn, want ik had inderdaad vertraging. Maar het klopte: inmiddels kan ik mezelf vertrouwen. Ik kan mezelf ‘dragen’, ook als de dingen anders gaan dan gepland. Alsof ik de onrust die ik op zo’n moment voel gewoon kan omarmen. De vertraging bezorgde me nauwelijks stress.

De eerste dagen in het klooster waren pittig. Aan de ene kant precies wat ik had verwacht, omdat ik weet dat ik in zo’n compleet nieuwe situatie moeite heb om het allemaal te verwerken. Het kost me veel energie om echt te landen, mijn plek te vinden. Dat was wat ik van tevoren had voorspeld, en dat gebeurde ook.

lees verder →

zondagochtend.

19 januari, 2020

Ik ben te vroeg wakker, maar blijf nog even liggen. Zodra we eindelijk beneden zijn maken we koffie. En kaneelbroodjes. De zon schijnt voorzichtig naar binnen.

Niet veel later verwissel ik mijn pyjama voor mijn hardloopkleren, ik stap naar buiten. Mijn lijf en ik, we zijn een goed team. Soms rennen we een poosje, dan weer even lopen – want we zijn hier om te vieren dat dit allemaal kan: buiten zijn, bewegen, omringd door bomen en vogels en een kanaal en soms een zonnestraal. Het laatste stuk begint het te regenen en het is heerlijk. Ik zing feel the rain on your skin, no one else can feel it for you. Ik zit ineens vol energie.

Als ik thuis ben ben ik blij, dus na het douchen trek ik mijn tuinbroek aan. Ik dans op blote voeten, leg een lp op de platenspeler, geef Floris kusjes en maak koffie met extra veel melkschuim. De zon is terug en schijnt nu op haar allerallerfelst. Terwijl ik slokken koffie neem belanden de woorden in mijn boekje. Het is al middag. Dit was een zondagochtend zoals ik ze het liefste heb.

gaande.

15 januari, 2020

We zijn vijftien dagen het nieuwe jaar in en er is van alles gaande. Zo voelt het tenminste. Alsof alles beweegt, stroomt, gaat. En ik doe mee.

Één ding is dat ik me inschreef voor een winterretraite. Een midweek in een klooster, met workshops en meditaties en heel veel stilte. Spannend wel, maar ik kijk ernaar uit. Ik ben zo benieuwd. Even in een nieuwe omgeving de rust opzoeken en tegelijkertijd de confrontatie aangaan. Het voelt als in het diepe springen, maar op een veilige manier. In het kader van voorbereiding, voorpret en misschien ook een beetje voorspanning, kocht ik per ongeluk een dure nieuwe yogabroek. Hoe dan ook. Ik ben benieuwd.

En dan mijn werk. Ik nam de tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar en zag hoe ik in de laatste maanden de touwtjes een klein beetje had laten vieren. Helemaal niet erg, daar waren verschillende redenen voor en dat waren goede redenen. Maar ik besefte ook dat die losse touwtjes me niet per se extra vreugde brachten. Het was alsof ik heel langzaam steeds verder wegdreef van de kern van mijn werk: mooie dingen maken. Verwondering delen. Mensen wijzen op wat mooi, wonderlijk, hoopvol is.

lees verder →

Een gedachte (over mildheid en genade).

17 december, 2019

Waar ik soms over nadenk:
Hoe mildheid en genade eigenlijk best veel van elkaar weg hebben. Laatst gebruikte een vriendin het woord ‘genadig’. Bij mindfulness gaat het vaak over mildheid. Ook een mooi woord vind ik dat. En ik denk dat die twee, mild en genadig, eigenlijk heel dicht bij elkaar liggen. Ze liggen allebei in dat veld van niet-oordelen. In mijn hoofd is mildheid iets meer dragend, en genade iets meer omarmend, maar ik weet eigenlijk niet zeker of dat echt zo is. Ze geven allebei ruimte voor de dingen om te zijn zoals ze zijn. Ze fluisteren allebei ‘het is al goed’.

En nu we het er toch over hebben: ik leer het, steeds meer. Mildheid, genade. Zachtheid. Niet oordelen. Open zijn. Ruimte maken voor de dingen om te zijn zoals ze zijn.

lees verder →

Zomaar een woensdagmiddag.

11 december, 2019

I k . . . 

W e r k  vandaag thuis. Best wel fijn.
L u i s t e r  mijn kerstplaylist op spotify. Kalme, vrolijke, alternatieve klingelliedjes.
D o e  de dingen een beetje op m’n gemak vandaag, maar ben eigenlijk toch best productief. Ik heb zelfs gestofzuigd. En hardgelopen.
G a  vanavond onze nieuwe LP van Coldplay luisteren. Mede mogelijk gemaakt door Sinterklaas.
D r i n k  koffie uit mijn zelfgemaakte mok.
G e n i e t  van hoe het leven de laatste dagen/weken weer iets soepeler en lichter voelt :-)
B e n  blij met alle bestellingen die vandaag binnenkomen!
D e n k  terug aan vorige week, toen er zomaar een leuke spoedopdracht kwam, waardoor de week ineens best druk was, maar op een goede manier druk.
Z i n g  dit liedje bijna elke avond even. Met Floris op de piano.
H o o p  komend weekend een lieve vriendin weer te zien.
V e r h e u g  me op nieuw drukwerk dat ik bestelde (ninamaakt-posters!).
L e e s  het boek Van het padje van Annemiek Schrijver en dat voelt als een warm dekentje. Zoveel zinnen waarin ik mezelf herken. Het boek gaat bijna terug naar de bibliotheek, maar gelukkig is er een tweedehands exemplaar naar me onderweg.
Z i t  hier gewoon een beetje aan de keukentafel tevreden te zijn.

1 2 3 4 5 6 7 … 60
Translate »